We hoeven niet met gebalde vuisten de straat op en mogen innerlijke frustraties en agressie niet botvieren op onze medemens. Maar zolang er miljoenen kinderen obesitas hebben, tonnen voedsel op het land blijft liggen en mensen niks begrijpen van wat ze iedere dag eten is er genoeg om voor te strijden! We mogen niet wegkijken en denken dat dingen zichzelf zullen oplossen. We hebben mensen nodig die durven te vechten. Mensen die overtuigd zijn, mensen die anderen kunnen inspireren om de armen uit de mouwen te steken. We hebben mensen met goede plannen nodig met daadkracht die af en toe een stomp durven uit te delen. Wij gingen op zoek en vonden een klein legertje.
Een strijdlustige toon. We wanen ons terug in de tijden van Che Guevara.
Fotocredits: Samuel Levie
Samuel, journalist of niet (je kunt via 'anders' in je profiel trouwens invullen wat je volgens jezelf bent, van worstmaker tot cateraar), het verandert niets aan het punt dat hier aan de orde is. Voor een NGO als YFM en jou als oprichter daarvan geldt het minstens zo hard.
Er wordt veel gezegd en naar het hoofd van het publiek geslingerd. Er moet gevochten worden voor van alles, vinden NGO's die inmiddels de achtst (!) grote industrie ter wereld zijn. Dat lukt alleen met heldere en aansprekende beelden die mensen een makkelijk goed/fout beeld geven. De werkelijkheid zit vrijwel altijd anders in elkaar, niet complexer (de meeste problemen zijn het gevolg van vastgelopen concurrentiesystemen en onderhandelingsposities waarin niemand kan bewegen zonder zijn belang te schaden) maar weinig sexy. Omdat er door polarisatie niet samen bewogen kan worden, ontstaan schandalen waar niemand van hoort. Zo juichen NGO's en kritische mensen de export van obesitas naar Derde Wereld landen op dit moment toe. Zonder dat ze het doorhebben. Vastgeluld in hun eigen discours.
Er moet gevochten worden voor de waarheid. Zowel door journalisten als door NGO's. Ik hoop dat YFM een verschil blijft maken.