Unilever wil zich in de VS concentreren op 'enkele grote merken als Knorr en Hellmanns', citeert NOS. In 2011 verkocht Unilever al de Britse Ragu-poot.
Het lijkt me erg interessant om de smaak van bekende producten te vergelijken met die van twintig jaar terug. De reclame belooft nog steeds "de enige echte", maar bij veel producten geloof ik nooit dat ze nog hetzelfde zijn.
Misschien logisch: de marketingafdeling van Coca Cola bewaakt het Coca-Cola-gevoel, ongeacht wat er precies in de flesjes gaat en hoe dat gemaakt wordt. Dat is hun werk. Vermoedelijk zijn er allerlei regionale verschillen in ingrediënten en receptuur en moeten we spreken van een "bandbreedte" waarbinnen we Coca Cola als zodanig herkennen. Etiket en herkenbaar flesje helpen. IKEA levert dezelfde kasten ook uit verschillende landen met allerlei variatie in de onderdeeltjes.
Zolang we variatie niet opmerken, is het kennelijk prima.
Ik denk dat de meeste Bertolli-kopers er niks van merken. Als we ons echter betrokken voelen bij zo'n product, hanteren we een automatisch een nauwere definitie. We merken de verzwegen verschillen op en voelen ons belazerd. Je denkt als trouwe liefhebber en ambassadeur een streepje voor te hebben, maar de fabrikant bedient kennelijk juist de onverschillige massa.
Slimme fabrikanten spelen hier zelfs op in, merkte ik: Albert Heijn verving de gepaneerde schnitzel door een product van geplakte stukjes vlees, uiteraard zonder dat iemand er iets van zei. Sinds kort is het oude product terug, als duurdere "ambachtelijke" schnitzel, voor ouderen die weer een schnitzel willen en jonge mensen die graag "ambachtelijk" willen eten.
Excuses voor de uitweiding, andere vraag: als een merk verhandeld wordt en zijn belofte niet meer waarmaakt, is dat dan geen tijdelijk probleem? Zien we niet snel genoeg dat een merk niet meer is wat het was?