Van de negen aangeboden bedrijven kwamen er uiteindelijk maar zeven onder de hamer. Drie bedrijven zijn gegund voor het geboden bedrag. Met twee moest nog worden onderhandeld. Twee bedrijven zijn uiteindelijk niet verkocht.
Eén van de bedrijven die niet werden verkocht is een moderne paprikakwekerij van ruim zeven hectare. Het ging zogenaamd over een vrijwillige veiling, maar in het geruchtencircuit bleek allesbehalve dat. De ondernemers moesten wel van hun geldschieter. Uiteindelijk leverde de veiling een bedrag op dat niet werd gegund. Hoe dat spel plaatsvond is nog onduidelijk. In ieder geval bleek ook de geldschieter niet echt tevreden, anders was de koop wel doorgegaan. En wat blijkt: er worden weer voorbereidingen getroffen om nieuwe paprikaplanten in deze kassen te zetten.
De paprikatuinder moet onverwacht toch weer door. Tegen wil en dank, als boedelbeheerder voor de bank.
Ik hoorde dat er tranen zijn gevallen. Niet van vreugde.
Beste Huib,
aan mijn vaders kant waren er 7 tuinbouwbedrijven in het Westland. Daar zijn er nog 2 van actief. De andere bedrijven zijn de afgelopen 10 jaar gestopt met meer of minder leed. Uiteindelijk is het met iedereen goed gekomen. De volgende generatie is divers actief in de tuinbouw, zoals buitenlands teeltadviseur, voorman in de tomaten, bloemist, operator bij een telersvereniging, etc. Opvallend is dat het wederom tuinbouw is, maar meer in de dienstverlening. Het percentage ondernemers is ook hoog, wel dan niet met personeel. Mijn boodschap is dat tuinders heel goed weten dat het keiharde business is, maar ook dat het een heel mooi vak is. Niet zielig dus, het is gewoon een manier van leven. Wellicht is het zelfstandig tuinder zijn niet meer haalbaar voor iedereen, maar de kennis en vaardigheden blijven heel waardevol.