De staatssecretaris is het eens met Wakker Dier
Het stunten met vlees moet worden uitgebannen, reageerde de staatssecretaris afgelopen woensdag vrijwel direct. Ze vindt het een zorgelijke zaak dat het aantal kiloknallers in de supermarkten stijgt.
Stunten met vlees doet geen recht aan de boer, die een eerlijke prijs verdient, zegt Dijksma en "bovendien remt het ons in de activiteiten die we op het gebied van dierenwelzijn ontwikkelen en waarmee Nederland zich als land kan onderscheiden. Dat is zonde."
Dat is taal die iedere weldenkende 'gewone' consument begrijpt. Maar nou zit ik toch met een vraag.
In- en verkoopprijs hebben geen relatie op productniveau
Net als varkens- en kippenboeren vinden tomaten- en de paprikatelers dat ze veel te weinig krijgen voor hun product. Dat klopt ook wel, want ze kunnen er niet van leven. Ze leveren immers onder de kostprijs en dat houd je geen jaren vol. Toch worden hun tomaten, paprika's, de groentemix en de kant-en-klare salades - en anders dan bij knallende karbonades of kipfilets - voor de hoofdprijs verkocht. Wij rekenen aan de kassa namelijk een prijs af waar de inkoopprijs voor groenten en fruit vele malen in rond gaat.
En nog iets. Bier, wasmiddelen en nog wat van die merkartikelen gaan weg voor prijzen waar geen kleine kruidenier ze zelfs maar zou kunnen inkopen. Daarom verkoopt de slijter geen kratje Heineken meer, want hij zou het onder zijn inkoopprijs moeten verkopen. Dat gaat niet. En zeg nou zelf: wie wast er nog met wasmiddel uit een pak dat niet in de aanbieding was?
Waarom mag dat allemaal, en moet er tussen de inkoop- en verkoopprijs van vlees wél een relatie zijn? De werkelijkheid is namelijk dat supermarkten geen winst aan een product toerekenen maar aan je hele kassabon. Als een vleesaanbieding je naar de winkel lokt, dan koop je er nog het nodige meer. Met de overwinst op bijvoorbeeld groenten maakt de super zijn schijnbare verlies op het product dat in de reclame is weer goed. Dat geldt ook voor je pak wasmiddel en kratje bier. De aanbieding is daarop gecalculeerd.
Dat betekent dat het probleem niet zit in het knallen met kilo's. De super kan immers besluiten zijn leverancier prima te betalen, maar zijn product als een lokkertje te gebruiken om nog veel meer te verkopen. Dat hij dat heel slim kan, leerde ons eerder deze week illusionist Mids.
Als we het daar eindelijk over eens kunnen zijn, dan kunnen we het nu hebben over de vraag waar het probleem dan wél zit.
Fotocredits: Wakker Dier maakt juist reclame voor kiloknalleraanbiedingen, Borculo-info
Ja ik weet niet wat het is ,maar ik ben het weer met je eens. Alleen kwaliteit is wel degelijk meetbaar, zie choise-prime etc. Wij doen Australisch, wat door AUS-Meat gekeurd, en ingedeeld wordt op kwaliteit. Bijv. marmering-kleur vet -kleur vlees.
Vet is smaak, ras, genetisch materiaal en leeftijd zijn bepalend voor malsheid en uiteraard de cuisson.
Ons produkt wordt echter op malsheid gegarandeerd , ik weet niet of je bekend bent met het systeem, op de dozen staan afbeeldingen, als oven-grill-pan-shabu shabu-stoofpot-slowcook-bbq. Naargelang het artikel worden de afbeeldingen aangekruist. Er zit een heel onderzoek achter waardoor Australie als eerste land ter wereld een smaakgarantie af geeft. De horeca kent het niet, is ook niet echt op zoek naar nieuwe dingen, ja als het goedkoper is. De consument in Nederland dan spreken we met name aan op diervriendelijk, gezond, lekker vlees we leggen uit waardoor we de prijs laag kunnen houden (lage handling kosten). Eerlijk gezegd hebben we geen feedback of het nu het verhaal is of de prijs is wat de koper doet besluiten te kopen. De consument gaat langzaam maar zeker wel iets meer kennis krijgen, zo is er meer vraag naar picanha bijvoorbeeld. Andersom zien we dat men veelal de ossehaas besteld, de betere artikelen die de helft goedkoper zijn is minder vraag naar. Dat kan alleen maar betekenen dat men niet weet wat het is.
Warenkennis vervaagt, mijn zoon vind de Mc D nuggets lekkerder dan eigen gemaakte van verse kipfilet. Als er ergens sprake is van een ommekeer in opinie is het dat , vroeger ging men uit eten zei men, het was lekker maar thuis eten we beter. Nu is het omgekeerd.