De banaan zoals wij die kennen is eigenlijk een tweedekeus-banaan.

In de eerste helft van de 20e eeuw was 'de' banaan een smakelijkere, slankere en kwetsbaardere banaan: de Gros Michel. In de jaren '50 zorgde de Panama-ziekte, een schimmel, ervoor dat deze bananensoort zo goed als uitgeroeid werd. Gelukkig was daar de Cavendish-banaan. Minder uitgesproken van smaak maar beter te telen en te verpakken én resistent tegen de schimmel, veroverde deze nieuwe banaan binnen no time de wereld.

De geschiedenis dreigt zichzelf te herhalen. In Zuid-Oost Azië is een variant van de Panama-ziekte opgedoken, waar ook de Cavendish-banaan niet tegen bestand is. De ziekte, Tropical Race 4, heeft sinds 2013 het Midden-Oosten, Afrika en Australië bereikt. Experts vrezen het moment waarop de ziekte zich uit zal breiden naar Latijns-Amerika, waar drie vijfde van de bananen ter wereld geteeld wordt. Quarantaine-maatregelen zijn onvoldoende en een remedie bestaat niet. In diverse media wordt het woord 'uitsterven' al gebruikt.

'Uitsterven' is vooralsnog voorbarig. Er bestaan over de hele wereld honderden variëteiten bananen, die veelal het stapelvoedsel van arme boeren zijn. Ze zien er alleen anders uit dan de banaan waar we aan gewend geraakt zijn en zijn lastiger grootschalig te telen of te vervoeren. Ook de wetenschap staat niet stil. In Wageningen houdt een team zich al jaren bezig met de TR4-problematiek. Andere wetenschappers werken aan een GMO-versie van de oude vertrouwde Cavendish, die resistent zou moeten zijn tegen TR4.
Bron: food52 - No, Bananas Are Not Going Extinct (But They Are in Trouble)