Dikke mensen die fit zijn hebben een kleinere kans op CAD [= hart- en vaatziekten, dv] dan magere mensen die niet fit zijn. Echter, die eerste combinatie komt weinig voor. [Mensen zijn] flexibel, maar iedere flexibiliteit kan uiteindelijk worden overschreden en dat is waar we het hier over hebben. De “risico polymorfismen”, ook wel foutief genoemd de disease susceptibility genes, waren het eerst aan de beurt, maar uiteindelijk gaan we er allemaal onderdoor als we niets veranderen. En dan bedoel ik dus niet onze levensverwachting maar het aantal gezonde levensjaren, het aantal jaren zonder chronische ziekte en de kosten in de gezondheidszorg. Obesitas is geen ziekte maar een risicofactor. Ik dacht toch dat we het stadium van proxy’s, zoals obesitas, in de geneeskunde een beetje hebben overstegen en nu gemeenschappelijke noemers zien in chronische lage graad ontsteking, hetgeen ook mensen met een perfect lichaamsgewicht kan treffen. Lage graad ontsteking overstijgt “dik” en de oorzaak is multifactorieel gelegen in onze lifestyle, waaronder voeding in de meest brede zin des woords, bewegen, slaap, stress, darmflora, etc. Ik ben persoonlijk niet voor een verdere tweedeling vanwege die “welkome” voedselcrisis, noch in kwantiteit, noch in kwaliteit.
In doodgewone mensen taal staat daar dat onze fixatie op vetbuik tot brokken leidt. Zelfs dikke mensen kunnen gezond zijn, al komt dat door hun manier van leven zelden voor. Het omgekeerde is echter
Het zijn ziekten waar we niet jong dood van gaan; helaas, want dan zou de natuur het wat sneller kunnen oplossen. Het probleem is dat ze zich steeds jonger manifesteren en dat steeds meer mensen, steeds langer een steeds groter kapitaal aan vermijdbare gezondheidszorg zullen opslorpen.
Enfin, het is weer eens wat harder gezegd en voor een breder publiek. Ons Voedingscentrum is nog ver verwijderd van deze manier van denken. Onze Gezondheidsraad en dus onze minister Klink ook.
@Yneke: "Maar ik geef je helemaal gelijk dat je alleen gezinnen kunt coachen die dat willen"
En met gezinnen coachen ben je er nog niet. Veel speelt zich namelijk ook af in de gemeenschappelijke ruimte. Je kunt gezin A coachen zo veel je wilt, maar als gezinnen B, C en D hun kinderen naar school allerlei meuk meegeven waarvan de calorieën hoofdzakelijk door geraffineerde koolhydraten worden geleverd, dan heb je nog niets bereikt, want in diezelfde gemeenschappelijke ruimte (waaronder dus ook het mediabombardement valt), wordt de kinderen ingestampt dat die troep lekker, hip en begerenswaardig is, terwijl een appel of een rauwe wortel dat niet zijn. Kijk maar eens in de vuilnisbakken op en rond scholen om te zien wat er gebeurt met het meeste niet-junkfood dat ouders hun kinderen meegeven. Je ontkomt er niet aan dat <i>peer pressure</i> veel meer invloed heeft dan de adviezen van een gezinscoach, en dat die <i>peer pressure</i> op zijn beurt weer wordt beïnvloed door wat er via de media op de kinderen wordt afgevuurd. Daarom vind ik het ook--op gevaar af te boek te staan als een voorstander van betutteling--best jammer dat een verbod op reclame voor snoep, frisdrank en fastfood gericht op kinderen tot twaalf jaar het eerder deze maand niet gehaald heeft.