Vanuit dit standpunt, heeft Hilborn ook een helder zicht op het Gemeenschappelijk Visserijbeleid (GVB) van de EU. Volgens hem is het GVB met z'n visquota een klassiek voorbeeld van hoe het niet moet: Ze stellen vage politieke doelen en dan laten ze de wetenschappers hun werk doen, en vervolgens gaan de politici met de quota zitten schipperen.
Hilborn zegt dat hij met zijn boek een gebalanceerd beeld wil schetsen omdat de meeste boeken over de wereldzeeën vol verhalen staan over hoe slecht het gaat. Door vooral te focusen op voorbeelden waar het wel goed gaat, hoopt hij dat die cases meer navolging gaan krijgen. Nu is het zo dat veel mensen geloven dat visserijbeleid gewoon niet duurzaam kan zijn en om iets nieuws roepen. "Dat nieuwe zou dan een grootschalig zeereservaat kunnen zijn, dat is de meest voorkomende NGO-oplossing. Of "verbied sleepnetten", dat zegt ook bijna iedereen maar ze kijken niet naar de empirische ervaringen van visserijen die bewezen duurzaam zijn en bijdragen aan wereldvoedselzekerheid."
Het volledige interview is te vinden op SeafoodSource.com (betaald).
Fotocredits: Edwinek
Jopie, en dat klopt dus ook. En ze degraderen niettemin toch als er een slecht beheersplan is. En dat is dus ook het hele eieren eten: hoeveel handjeklap en windowdressing zit er achter zo'n beheersplan?