De Standaard presenteert een bijzondere video van de Amerikaan Sam Billiter. Hij onthoofde een zeer giftige koperhoofd slang die zich schuilhield in zijn houtopslag. Tot zijn verrassing beet de kop na enige tijd doelgericht in het stuiptrekkende lijf van de slang waarmee de kop tijdens zijn leven één geheel had gevormd.
Als het lijf nog door kan bewegen dan kan de kop waar de hersens zitten zeer zeker nog doorbewegen. Je hersens, dier of mens, krijgt bloedtoevoer om te functioneren, zolang daar nog wat door de aderen stroomt, hoe weinig het ook maar is nadat het afgehakt is, blijven de hersens impulsen geven. Als de stembanden niet doorgesneden zouden worden zou je nog gillen kunnen horen, want zo bleven mensenhoofden vaak ook in de mandjes liggen, met open mond alsof ze aan het schreeuwen waren. Dus waarom zou een dier dan meteen dood zijn als het zo'n beetje hetzelfde werkt als bij mensen?
In Poe’s verhaal "The Facts in the Case of M. Valdemar" brengt de hoofdpersoon een terminale man met ‘mesmerische Streichung’ onder hypnose. Na zijn overlijden blijft de geest echter aanwezig en spreekt en jammert het hoofd. Soms kom ik ook nog wel eens mensen tegen waarvan het hoofd wel wat probeert te zeggen, maar ik twijfel of ze zelf nog wel echt leven… Misschien dat antropologisch onderzoek in Borneo bij de laatste koppensnellers een licht op deze zeer interessante (?) materie werpt.. Misschien daarom ook, dat koppen culinair niet geapprecieerd worden. Zelf draaiden wij de, op de oren en de tong na, de complete varkenskop door de ‘hoofvlakke’. En mijn vrouw knaagt met zichtbaar plezier de wangen van een hazen- of konijnenkopje af. Dat hoort mee gebraad te worden. Bij het gerecht ‘cailles sur canapé’ laten wij het bevederde nekje en kopje aan de gebraden kwartel zitten. Ook moeten wij regelmatig onze visboer ernstig terechtwijzen wanneer de bandiet bij de aankoop van een forel vraagt; “Mot de kop d’r af ?”. Er is iets met koppen........