Wetenschappers in Australië deden dit jaar een even opmerkelijk als eenvoudig onderzoek (gepubliceerd in het British Journal of Sports Medicine). Ze keken welke invloed uitdroging had op de lichamelijke prestaties. Een groep fietsers werd de Australische hitte in gestuurd en fietste totdat ze 3% van hun lichaamsgewicht uitgezweet hadden. Daarna kregen ze intraveneus vocht toegediend, zodat ze niet wisten hoeveel vocht ze daadwerkelijk binnenkregen. Eén groep kreeg niets, één groep kreeg genoeg om op 2% uitdroging te komen, en de derde groep kreeg alle verloren vocht aangevuld. Daarna werden hun prestaties opnieuw gemeten en wat was de uitkomst: het maakte niets uit of ze nu wel of niet hun vochtreserves aangevuld hadden gekregen.
Dat was een verrassing. Sporters moeten toch juist hun vochtbalans bewaken? Dat doen ze uiterst fanatiek. Zie je overigens nog wel eens een tenniskampioen of wielrenner gewoon water drinken? Atleten drinken bij voorkeur speciale sportdranken, isotone brouwsels die ieder zweetdruppeltje onmiddellijk aanvullen met alle verloren gegane mineralen. Zodat je geen dipje in je prestatie hoeft te ondergaan. Want, denken we, om optimaal te presteren moet je optimaal gehydrateerd zijn.
En laat dat nu in ons hoofd gestopt te zijn door slimme marketeers van frisdrankproducenten en waterbedrijven.
Mensen in gematigde klimaatzone's die niet aan zware lichamelijke inspanning doen krijgen genoeg vocht binnen als ze anderhalf tot twee liter vocht per dag consumeren. En daarbij telt het vocht in je komkommer, je koffie, je biefstuk en zelfs je biertje gewoon mee. Als je te weinig binnenkrijgt, ga je vanzelf drinken. Het grootste risico rondom waterconsumptie blijkt dan ook niet uitdroging te zijn, maar juist watervergiftiging door teveel water te drinken. Daar kun je zelfs aan overlijden.
Het blijkt eigenlijk veel eenvoudiger te zijn dan we zijn gaan denken. Je lichaam is een prima vochtregulator. Drink je te veel, dan plas je het teveel weer uit. Drink je te weinig, krijg je dorst en ga je minder plassen. Dat we tegenwoordig allemaal met water rondsjouwen is echt volledig toe te schrijven aan de campagnes van een aantal slimme marketeers en bedrijven. "Zeggen dat je meer water moet drinken dan je lichaam vraagt is net zoiets als zeggen dat je vaker moet ademhalen want, als een beetje zuurstof goed voor je is, dan moet meer nog beter voor je zijn", zegt Chris van Tulleken in BBC News Magazine.
Fotocredits: 'winter', uitsnede, Vladimer Shioshvili
Dat was een verrassing. Sporters moeten toch juist hun vochtbalans bewaken? Dat doen ze uiterst fanatiek. Zie je overigens nog wel eens een tenniskampioen of wielrenner gewoon water drinken? Atleten drinken bij voorkeur speciale sportdranken, isotone brouwsels die ieder zweetdruppeltje onmiddellijk aanvullen met alle verloren gegane mineralen. Zodat je geen dipje in je prestatie hoeft te ondergaan. Want, denken we, om optimaal te presteren moet je optimaal gehydrateerd zijn.
En laat dat nu in ons hoofd gestopt te zijn door slimme marketeers van frisdrankproducenten en waterbedrijven.
Mensen in gematigde klimaatzone's die niet aan zware lichamelijke inspanning doen krijgen genoeg vocht binnen als ze anderhalf tot twee liter vocht per dag consumeren. En daarbij telt het vocht in je komkommer, je koffie, je biefstuk en zelfs je biertje gewoon mee. Als je te weinig binnenkrijgt, ga je vanzelf drinken. Het grootste risico rondom waterconsumptie blijkt dan ook niet uitdroging te zijn, maar juist watervergiftiging door teveel water te drinken. Daar kun je zelfs aan overlijden.
Het blijkt eigenlijk veel eenvoudiger te zijn dan we zijn gaan denken. Je lichaam is een prima vochtregulator. Drink je te veel, dan plas je het teveel weer uit. Drink je te weinig, krijg je dorst en ga je minder plassen. Dat we tegenwoordig allemaal met water rondsjouwen is echt volledig toe te schrijven aan de campagnes van een aantal slimme marketeers en bedrijven. "Zeggen dat je meer water moet drinken dan je lichaam vraagt is net zoiets als zeggen dat je vaker moet ademhalen want, als een beetje zuurstof goed voor je is, dan moet meer nog beter voor je zijn", zegt Chris van Tulleken in BBC News Magazine.
Fotocredits: 'winter', uitsnede, Vladimer Shioshvili
De mechanismen van honger/dorst en verzadiging/lessing zijn bij de meeste westerse mensen danig verstoord, omdat wij eten en drinken op momenten en met producten waarvan wij hebben bedacht of cultureel bepaald dat dat zo hoort. Een mensenkind wordt, net als elk ander zoogdierjong, geboren met een perfct werkend systeem van weten wanneer je eten/drinken nodig hebt en wanneer het genoeg is. Mensenkinderen leren ver het algemeen al vrij snel af om op deze signalen van het lichaam te vertrouwen, want eten/drinken komt vrijwel altijd op tijden, in frequenties en in hoeveelheden die niet in overeenstemming zijn met de eigen signalen. Zuigelingen worden niet bij de voedselbron in de buurt gehouden, zodat ze zelf gevolg kunnen geven aan de signalen van hun lichaam, maar hen wordt op door een ander mens bepaalde tijden door die andere mens bepaalde hoeveelheden voeding aangeboden. Vooral kinderen die per fles worden gevoed (met afgekolfde mensenmelk of met een kunstmatige vervanging daarvan) staan hieraan bloot. De hoeveelheden per fles worden in de loop van de tijd steeds groter terwijl het aantal daalt. Ze worden daardoor gedwongen hoeveelheden melk te verstouwen die ver de normale capaciteit van de maag te boven gaan. OP den duur worden dan de natuurlijke, instinctieve zo je wilt, signalen genegeerd en komt de stimulans om te eten en door te eten of drinken en ermee te stoppen door externe factoren. Als het dan eenmaal zover is, moet er een patroon of schema worden aangebracht om te zorgen voor voldoende eten en drinken, niet te veel maar ook niet te weinig. En dan ben je dus aangeland op het punt dat je meot gaan onderzoeken en vaststellen wat dan de benodigde hoeveelheden en frequenties zijn. Aangezien elk mens anders is en een ander metabolisme heeft, is zo'n expeditie al op voorhand gedoemd te mislukken. Ego: de regels, richtlijnen en voedingsleren vliegen je om de oren, met als enige overeenkomst dat er geen overeenkomst is.
Voor voedsel is er een vuistregel: de maag in rust van een individu is min of meer zo groot als de eigen vuist (mits niet uitgerekt door levenslang oversized portioning), een lichte maaltijd omvat twee vuisten, een ruime maaltijd drie. Alles wat meer is dan drie vuisten is een kerstdiner en zou ook tot die gelegenheden dienen te worden beperkt. Voor drinken is er ook een heel zinnige richtlijn: drink verdeeld over de dag zoveel vocht dat je urine niet donkerder wordt dan lichtgeel. Hoeveel dat is, moet ieder voor zichzelf uitvogelen. Daar is geen grootschalig RCT voor nodig, alleen gezond verstand en het weer toelaten of herstellen van je lichaamseigen signalen.