Twee voorbeelden: een partij Worcestershire sauce die (in 2003) in Groot-Brittannië teruggehaald werd, omdat er een niet-toegelaten kleurstof inzat. Kosten van de terughaalactie: 150 miljoen euro. Risico voor de consument volgens Martinovic: 'een mens zou gedurende twee jaar dagelijks 800 liter Worcestershire sauce moeten binnenkrijgen om hetzelfde gehalte aan de kleurstof binnen te krijgen als waarbij bij ratten een carcinogeen effect optrad'. Een ander, recenter voorbeeld: diverse ladingen sinaasappelsap mochten de VS niet in, omdat er meer dan 10 ppb (parts per billion) van het fungicide carbendazim in zaten. De toegestane hoeveelheid daarvan is in de EU 100-700 ppb.
Het Global Harmonisation Initiative is een netwerk van wetenschappelijke instellingen en individuele wetenschappers die werken aan het uit de weg ruimen van obstakels die vooruitgang in de voedselwetenschap in de weg staan. Lees: per land verschillen de wet- en regelgeving waardoor het voor voedingsmiddelenfabrikanten moeilijk is internationaal zaken te doen. Het GHI streeft ernaar de wereldwijde wetenschappelijke discussie aan te zwengelen over de wetenschappelijke issues rondom voedselveiligheid waarop individuele regeringen en internationale regelgevingsinstanties hun beslissingen baseren. Volgens het GHI is de wetenschappelijke onderbouwing bij die voedselveiligheid nogal eens 'insufficient, inconsistent or contradictory'. Dat staat heldere en de publieke gezondheid beschermende wetgeving in de weg. Ook brengen verschillen tussen nationale wetgeving en regulering teweeg dat consumenten vaak met argwaan kijken naar nieuwe ontwikkelingen en technologie met betrekking tot voedselveiligheid.
Fotocredits: micmol , do not eat.
#Wouter, GHI is meer een persoonlijk initiatief van iemand binnen Effost volgens mijn (althans ooit zo begonnen) en verkondigd al vele jaren hetzelfde liedje, zonder veel succes. Maar dat terzijde.
Toch is voor bepaalde zaken harmonisatie denk ik wel geschikt, oa voor voedselveiligheid (een Amerikaan krijgt in principe net zo snel kanker als een Europeaan lijkt me), al kan je je dan wel afvragen wélke norm dan de standaard moet worden. Dat zou opnieuw bekeken moeten worden (een VN-achtige EFSA/FDA naast de WHO/FAO ?) en dat is ook niet efficiënt.
Twee voorbeelden waar ik wel nut van in zie. Tene erste de allergiewetgeving, die is wereldwijd nogal verschillend en willekeurig, terwijl het ook een veiligheid suggereert (er staat geen allergie-informatie op, dus is het veilig), maar ja, mensen zijn voor veel meer producten allergisch... Zet er dan wereldwijd alleen die allergenen op waarbij een serieus risico op anaphylactische shock (pinda) of andere zeer ernstige (allergische) verschijnselen (gliadines voor coeliakie patienten) zijn. En niet lupine hier en ananas in de Philippijnen om er maar twee te noemen.
Een tweede zijn de voedingsnormen, in veel landen ook heel afwijkend, het kan zijn dat in land A de minumumnorm voor een sporenelement in bijvoorbeeld babyvoeding veel (tot een factor 10) hoger ligt dan de maximumnorm in het buurland B, terwijl het voedingspatroon hetzelfde is.... dat is ook meer politiek dan wetenschappelijk bepaald.