Een in mijn ogen amusant kort verhaal, meer is mijn vertelsel niet.
Een in mijn ogen amusant kort verhaal, meer is mijn vertelsel niet.
Oude lullen onder mekaar.
Van door het ijs zakken krijg je op zich geen longontsteking, Folkert Stropsma.
En dat je daarmee bonnen verspeelde maakt niet dat het idee van bonnen niet deugt.
Het heeft geen enorm belang, denk ik, maar zie het als een gedachtenexperiment. Wie weet komt er iets uit wat nieuw is en gaat werken.
Nee, aub geen bonnen.
Ik was 6 jaar en moest bij de Lubro brood halen. Regeringsbrood heette dat. Ik kreeg een bonnenkaart mee. Het was in de winter van 1947, de koudste op 1963 na, en ipv rechtsteeks naar de bakker ging ik met vriendjes uit de straat scholletje piepen in de polder. Ik zakte door het ijs en doornat liep ik in de vrieskou een paar kilometer naar huis. Longonsteking was het gevolg. De bonnenkaart was verloren.
Bonnen? Een idee. Heel vaag herinner ik me iets van bonnen die huishoudens kregen van de regering. De tweede wereldoorlog was over. Even, jammer dat het kort duurde, was iedereen gelijk, want er was bijna niks te eten. Om wat beschikbaar was eerlijk te verdelen werden bonnen verstrekt. Een bon gaf recht op het kopen van boter of brood en zulks. Het fijne weet ik er niet van, ik ben drie maanden na het einde van de oorlog geboren. Op enig moment mocht ik met de bonnen spelen. Ze golden niet meer, de welvaart was begonnen.
Ik ben bang dat mijn idee iets ondemocratisch, iets dictatoriaals heeft.
Toch proberen. (Dit stukje kan ook onder de lijnen van wanhoop over hoe het verder moet met de alsmaar dikker wordende mens.)
Alles wat leuk en lekker is, maar niet bijdraagt aan lichamelijke gezondheid, moet gewoon betaald worden. Met wat belasting er op waarmee de behandeling van mensen met problemen wordt gefinancierd.
Maar alles wat goed is is voortaan gratis. Dat wil zeggen, elke burger kan zich een halve kilo vis per week veroorloven, prachtig brood, vier eieren, de beste kaas, spinazie (terzijde; het schijnt een ramp te zijn dat er geen spinazie uit Senegal aangevoerd kan worden, of nee, daar komen sperziebonen vandaan).
Burgers krijgen bonnen en daarmee kunnen hij en zij elke dag, elke week, afrekenen. Alleen wat goed is en alleen in hoeveelheden die een mens comfortabel in leven houdt.
Is dat wat, Jaap Seidell in Davos? Neenee, ik wil niet lollig zijn.
Ik vind het heel creatief idee (en dat van zo'n oude lul). Het is ook heel goed op kleine schaal te proberen, en hoeft weinig te kosten. Morgen beginnen.