Kijk naar waar het Dick om gaat: dat waar mensen uiteindelijk voor staan. Het onderwerp: hoe zit dit, hoe kan dat, hoe zit iets in elkaar? Daar horen mensen bij. Of je die mensen aardig vindt, of interessant of niet, is niet van belang. Het gaat om hun verhaal. Om de betekenis van wat iemand zegt én om de mens achter zo'n verhaal. "Het is veel leuker om echt met iemand te praten en dat op te nemen, dan het op te schrijven. De betekenis van wat ze zeggen komt dan veel beter over."
In het interview komen onverwachte kanten van Dick aan de orde. Zo zoekt hij altijd en per definitie naar de verrassing, naar de diepere lagen, de olifanten in de kamer waar niemand het over heeft. "Als iedereen linksaf gaat, hoef ik niet per se rechtsaf, maar het is prachtig als je kunt laten zien 'waarom' ze linksaf gaan."
Ook gaat het over het spotten van de olifant in de kamer, de teflon-laag van Dick, stiekem een beetje rellen, het 360-graden rond een onderwerp kunnen kijken, sterfelijkheid, perspectiefwisselingen en het hebben van een 'raar verstand'. Over of je nog 'normaal' boodschappen kunt doen als je zoveel weet over wat er aan het product in het schap vooraf gaat.
Maar ook over toeval, optimisme en de diepste laag van waaruit Dick opereert: "Ik geloof dat we in processen moeten om elkaar te verstaan, omdat we allemaal verschillende meningen hebben. En we moeten er met elkaar uitkomen, ook als we het heel erg met elkaar oneens zijn."
Ik durfde het zelf niet na te luisteren. Toch gedaan. Ik moest lachen om de verspreking (een 15-20 seconden na minuut 36:00): ik zeg daar 'crea quia absurdum' en bedoel natuurlijk 'credo'.
Het grappige zit 'm in het gebruik van de verbastering met creare (maken, scheppen): we scheppen zelf onze wereld (in correcte vervoeging overigens 'creo', maar kennelijk zat dat scheppen in mijn kop en dan volgt vanuit een germaans hoofd met Latijnse linkjes die -a).
In dat scheppen zit best hoop. Als we ons maar realiseren dat we dat doen, er verantwoordelijk voor zijn en dat het nog leuk en spannend is ook als we ons er maar voor weten te organiseren.
Dat laatste is de uitdaging. Helaas barst het van de mensen die voor anderen invullen wat zij moeten willen. Dan krijg je weinig voor elkaar. Daar gaat het mis. We moeten in processen komen en niet in eindpunten denken en daar zieltjes voor proberen te winnen. Van dat laatste knalt de boel uit elkaar.