Dat zegt Nick Trachet in een opiniestuk op BrusselNieuws. HIj reageert op de ‘Good Food strategie’ die is ontwikkeld door Brussels parlementslid Annemie Maes. Zij riep verleden week minister Céline Fremault op om "de ambitieuze doelstellingen van die ze beiden hebben ontwikkeld, om te zetten in ambitieuze maatregelen." Volkstuinen zouden daar onderdeel van moeten zijn.
Trachet schrijft: "De ‘Good Food Strategie’ gaat voor zover ik begrijp over de verbetering van de voeding in ons gewest. Die moet ‘duurzamer’ worden, om een modewoord te gebruiken. Maar dat zijn volkstuintjes niet. Onze voeding wordt geproduceerd door professionelen die wij boeren noemen. Volkstuintjes zijn – per definitie – niet professioneel. Er werken geen boeren in volkstuintjes."
Vanuit historisch oogpunt is het ter beschikking stellen van groententuinen aan de stadsbevolking nooit bedoeld voor vergroting van de voedselproductie. "Men wou het volk een nuttig tijdverdrijf geven", schrijft Trachet. Verreweg de meeste moestuintjes zijn dan ook niet ingericht om groenten te telen, maar om er van te genieten, met "een grasperkje en een schommel voor de (klein)kinderen, soms zelf een tuinkabouter. Wat er groeit, en vooral, ‘hoe’, is een geheim". Trachet benoemt daarmee een onderbelicht risico van stadstuintjes: er is geen controle. Wie spuit er wat en waar, hoe vervuild is de grond, wat waait er over de belendende percelen, hoe zit het met residuen?
Trachet besluit met de vraag: wil je de bevolking voeden? Laat dat over aan professionele tuinbouwers, vindt hij. "Rij eens door Nederland en je ziet ‘s nacht verlichte serres van hectaren groot, Vandaar komen al onze poivrons, courgettes en aubergines, zelfs in bio-versie. De efficiëntie (ook een vorm van duurzaamheid) is enorm, de winsten laag. De prijzen voor de consument zijn ook laag."
Bron: Nieuws.be - Nick Trachet: ?Laat voedselproductie over aan professionele boeren?
Trachet schrijft: "De ‘Good Food Strategie’ gaat voor zover ik begrijp over de verbetering van de voeding in ons gewest. Die moet ‘duurzamer’ worden, om een modewoord te gebruiken. Maar dat zijn volkstuintjes niet. Onze voeding wordt geproduceerd door professionelen die wij boeren noemen. Volkstuintjes zijn – per definitie – niet professioneel. Er werken geen boeren in volkstuintjes."
Vanuit historisch oogpunt is het ter beschikking stellen van groententuinen aan de stadsbevolking nooit bedoeld voor vergroting van de voedselproductie. "Men wou het volk een nuttig tijdverdrijf geven", schrijft Trachet. Verreweg de meeste moestuintjes zijn dan ook niet ingericht om groenten te telen, maar om er van te genieten, met "een grasperkje en een schommel voor de (klein)kinderen, soms zelf een tuinkabouter. Wat er groeit, en vooral, ‘hoe’, is een geheim". Trachet benoemt daarmee een onderbelicht risico van stadstuintjes: er is geen controle. Wie spuit er wat en waar, hoe vervuild is de grond, wat waait er over de belendende percelen, hoe zit het met residuen?
Trachet besluit met de vraag: wil je de bevolking voeden? Laat dat over aan professionele tuinbouwers, vindt hij. "Rij eens door Nederland en je ziet ‘s nacht verlichte serres van hectaren groot, Vandaar komen al onze poivrons, courgettes en aubergines, zelfs in bio-versie. De efficiëntie (ook een vorm van duurzaamheid) is enorm, de winsten laag. De prijzen voor de consument zijn ook laag."