I Najaar 2009: foodlog.nl wordt door publiek en ambtenaren opgeroepen nou eens met een concreet voorstel te komen hoe er wel met duurzaamheid zou moeten worden omgegaan. We hadden tenslotte altijd kritiek.

II Nieuwjaarsdag: foodlog.nl roept 2010 uit tot jaar van het loze en voze duurzame groenwassen

III Nieuwjaarsweek: foodlog.nl kondigt het nologologo aan.

We kondigden aan alles nog eens op een rijtje te zetten. Om te beginnen de gedachte achter een 'logo' dat helemaal geen logo is, maar een informatiemerk van consumenten waarop bedrijven gratis kunnen aansluiten:
1. stel consumenten in staat om alles over een product te weten wat ze er van willen weten
2. maak het leuk om daarachter te komen
3. lukt dat, dan kunnen bedrijven het weer met consumenten hebben over wat het verschil maakt in de inhoudelijke kwaliteit van een product en hoeven ze niet meer te steggelen over leugenachtige en opgeklopte claims en suggesties.
4. zo kom je in een spiraal omhoog waarin de productkwaliteit zelf er weer toe gaat doen en kan zorgen voor betere producten en plaats van steeds moeilijker te controleren gezond- en groengewassen nep

Er is een lange draad lang over gediscussieerd op foodlog.nl. Tegen wil en dank fietste daar een discussie over foodwatch.nl tussendoor. Gisteravond verwoordde Dick Veerman waarom het daar niet over moet gaan, maar over het inhoudelijk betrekken van consumenten. Wetten, regelgeving, logo’s, ‘systemen’ en zelfs activisme alleen zullen geen zoden aan de dijk zetten. Ze zullen altijd arbitrair zijn omdat duurzaamheid een mijnenveld van conflicterende keuzen is. Er valt niet objectief te beslissen over je voorkeur voor de duurzaamheid van een appelsapje dat lokaal is of fair getreden van ver komt. Of tussen een intensief diervriendelijk gehouden dier en een Ot & Sien varken. Duurzaamheid gaat over het maken van keuzen en het verantwoordelijk maken van mensen om zo weinig mogelijk onduurzaam te zijn. Een enorm palet van nog ongedroomde keuzen is mogelijk met een hoog gezamenlijk resultaat, terwijl inmiddels al gesproken wordt over 'edited choice' - het opleggen van keuzen omdat de burger een ongeïnteresseerde dombo zou zijn. Dat zal hij op die manier ook zeker worden. Weet je hem niet te betrekken, dan blijf je zitten met conflicten en arbitrair voor mensen gemaakt keuzen die in een groot deel van hun dagelijks leven hun eigen steeds ongeïnteresseerdere ding zullen doen. Burgers en consumenten kunnen immers heel makkelijk ontsnappen en zullen zich volledig aan hun verantwoordelijkheid onttrekken. Het wordt immers wel voor ze opgelost. Nee dus. Mensen beschouwen en besturen als dom vee, is vragen om problemen.

Alleen roepen dat mensen zelf verantwoordelijk zijn, heeft geen zin als ze er de middelen niet toe hebben. Die moet je - wij zeggen: de overheid - hen geven. Stel de keuzen dus zodanig aan de orde, dat mensen en bedrijven kunnen kiezen. Zo creëer je de wilsbasis en doodnormale betrokkenheid van mensen om hen actieve belangstelling te laten hebben in betere producten te krijgen en zet je bedrijven aan om die in versneld tempo op de markt te brengen.

Da’s de schone theorie. Hoe maak je dat waar?

Jan Peter van Doorn maakte in zijn leven heel wat reclamecampagnes. Hij is ervan overtuigd dat hij de basis heeft gelegd voor een concept dat mensen elkaar in winkels, thuis, onderweg en in restaurants iets laat vragen. ‘Klopt het?’, vanuit die vraag bedacht hij onder de codenaam ‘de kloppende keuken’, een totaal en spannend communicatieconcept dat op feiten is gebaseerd.

Je herkent het straks aan een merktekentje. Het is nu eens niet van de overheid, niet van bedrijven maar van ons allemaal. Wij consumenten worden zelfstandige gesprekpartners van bedrijven. Onder dat merktekentje gaat een Dbase schuil waarin je in verschillende lagen van uitgebreidheid kunt vinden hoe een product wordt gemaakt, waarvan en met behulp van welke type energie. Nog veel meer is denkbaar, bijv. door wie, tegen welke betaling en of er al is afgerekend met de boer?. Dat kan allemaal dankzij een wonderlijke uitvinding: de streepjescode. Die scan je met je geavanceerde mobiel die over een paar jaar iedereen heeft of met een usb-scannertje dat je thuis in je PC stopt.
Alle info komt naar binnen. De TV gaat niet meer aan. Is het bezwaarlijk dat je niet in de winkel kunt lezen? Nee, natuurlijk niet. 80% van je inkopen bekijk je nooit, maar nu wel. Je haalt ze thuis uit de (koel)kast en scant. En je gaat dingen in de winkel scannen om het eens te proberen. Hee, heeft een product geen merktekentje? Eens kijken wat daarover in de Database (helemaal gemaakt in Wikimedia, dus hij ziet eruit als Wikipedia)? Grote kans nl. dat er ook al wat over staat.
een trui van 1 schaap, een project van Christien Meindertsma die haar carrière als industrieel ontwerper richt op het volledig traceerbaar maken van grondstoffen en het vinden van duidelijke communicatievormen daarvoor

Wordt het een elitair, foodie, culi of weten-wij-wat concept? Nee dus, het wordt ‘volks’.
Jan-Peter schrijft: “Duurzaamheid, eerlijke verdeling, footprints, toekomst, gezondheid. Het zijn allemaal aspecten die belangrijk zijn voor ons en de rest van onze geschiedenis. Ze zijn alleen nog niet echt bij grotere groepen van consumenten doorgedrongen en in gedrag is omgezet. De belangrijkste reden daarvan is dat bestaande communicatiemodellen geen aansluiting vinden bij de psychologische levensstijl en behoeften van consumenten. Die gaan echt verder dan de trits snel, gemakkelijk en goedkoop en hebben te maken met identiteitsaspecten zoals sociale acceptatie, zelfbeeld, veiligheid, verbondenheid, bestaansrecht, waardering, etc.
Wil je mensen zich de waarde van eten en voeding weer laten realiseren en daar naar laten leven, dan moet je bij die psychologische behoeften aansluiten. Zo werkt communicatie.
Dat is niet eenvoudig, zoals hier meermalen op foodlog door bijna iedereen wel een keer gezegd is: de consument is niet geïnteresseerd, als het maar goedkoop is en hij geld overoudt voor heel andere dingen. Dus hebben beleidsmakers het al bij voorbaat opgegeven en moeten we de wetenschap inschakelen om duurzaamheid te realiseren zonder dat mensen noemenswaardig veel in hun gedrag hoeven te veranderen. Ik ben bang dat dat een illusie zal is. Bovendien geloof ik helemaal niet dat de massa van consumenten niet meer te bereiken is. Ik zie wel degelijk mogelijkheden om, ondanks de enorme strijd om de aandacht van de consument, meer ‘share of attention’ voor eten en voeding te krijgen. Weten maakt eten leuker en laat je nog meer genieten. Met die boodschap kun je heel wat zogenaamd 'afgehaakten' er weer prima bijhalen.


Het informatiemerk is van ons allemaal. Daarom moeten we er allemaal aan betalen. Dat komt goed uit, want onze gemeenschappelijke portemonnee heet belasting. Van daaruit gaan de nodige gelden naar zaken die door dit concept overbodig worden. We zeiden dat het een eurootje per burger zou kosten. We weten het echter zeker: het hoeft de burger geen cent extra kosten. Het zou wel eens geld in onze gezamenlijke spaarpot kunnen opleveren.

Lezers vroegen waarom we niet willen dat burgers geld doneren aan de Stichting van burgers die het concept en de Database gaan beheren. 'De kloppende keuken' is echt van ons allemaal en niet van een aantal eenzijdig georiënteerde actieve burgers. Al zouden ze voldoende middelen weten op te brengen, het is niet zuiver.
De burger heeft niet alleen recht op volledige informatie, het is ook de basisvoorwaarde voor een maatschappij die versneld moet leren zelfstandiger en verstandiger met zijn schaarse middelen om te gaan. Zoals wetten een basisvoorwaarde voor de democratie zijn, zo is informatie over te maken keuzen dat in een 21e eeuwse samenleving die zelf verantwoordelijker moet worden.

We plannen op dit moment een datum en plek in maart. Daar gooien we alle luiken open en zullen we presenteren wat we op dit moment aan het uitwerken zijn:
- een informatiekenmerk en lekker communicerend informatieconcept (daarvoor tekent Christien Meindertsma die tot ons grote plezier deel uit wil maken van het conceptteam)
- een kennissysteem (met medewerking van informatie- en etenswarenwetenschappers)
- een interactieve online omgeving waarmee we het eetleven van de scannende en steeds betrokkener burger iedere dag spannender maken (met medewerking van sociologen en marktonderzoekers)
- voorbeelden van wat er verandert in het leven van de consument die zijn eigen informatiemerk heeft waarop bedrijven als ze slim zijn aansluiten
- hoe we de streepjescode letterlijk teruggeven aan de consument en er de brug mee slaan tussen hem en zijn kruidenier, boer, Unilever, slager, kaasmaker, bakker en nog vele anderen.

We presenteren de Kloppende Keuken aan het Nederlandse volk. Bij deze is iedereen uitgenodigd. Burgers. Bedrijven. Pers. NGO’s. Ambtenaren die zich bezighouden met duurzaamheid, zowel Belgische als Nederlandse. Iedereen mag bovendien meepraten. Het concept zal open source zijn, al wordt het geen Poolse landdag.