Met het naderen van het diner wordt de uitdaging pas tot in zijn finesses duidelijk. Een toetje met bonen? En hoe krijg je bonen in de ten minste drie gerechten van de hoofdgang?
Een voorafje is nog het gemakkelijkst, al weet ik niet waarom: polenta met tuinbonencrème en kaaskruim, schoot me vanmorgen bij het ontwaken te binnen. En verder? Stoofsla met verse borlotti-bonen, dat moet ook smaken. Uit mijn voorraad kookboeken valt de Zuid- en Midden Amerikaanse Keuken, een ongedateerd werkje met een prijs in guldens achterop. Nog nooit uit gekookt, maar op dat stomende continent zijn bonen dagelijkse kost; daar moet iets lekkers uit komen. Inderdaad levert een vluchtige blik meteen twee goede recepten op: frijoles refritas, dat volgens het boek de gehele dag geserveerd worden, en garbanzas al horno, een ovenschotel met kekererwten. Zo heb ik de groente en de koolhytratenschotels, traditionele elementen in ons dagelijks eten, al vervangen door bonen. Nu nog de vleesschotel.
Het duurt even, dan dringt tot me door dat al deze schotels vleesvervangers zijn. Er hoeft niets extra’s. Daar kom ik gemakkelijk vanaf. Net als van het toetje trouwens: ik maak in het dagelijks leven ook nooit toetjes, waarom zou ik het nu wel doen?
Ook weer opgelost.
Polenta van besan heb ik nog nooit gemaakt, maar het werkt hetzelfde als met maïsmeel: kook een halve liter water met zout, 125 gram besan en zout. Als het water kookt met schepjes tegelijk de besan erbij, en meteen kloppen met de garde; besan mengt moeilijk. Wanneer er een dikke brij is ontstaan moet het stijfsel afkoelen. De bonencrème is minder bewerkelijk: een ons dubbel gedopte tuinbonen-uit-pot laten sudderen met een deciliter room en een teen knoflook. Wanneer de vloeistof is ingedikt het teentje verwijderen, af laten koelen en tot crème maken met de staafmixer.
Blijft over de kaas. Rasp belegen kaas en strooi in een soort rondje. Zet drie of vier minuten in de magnetron, of vol vermogen, en laat afkoelen. Stamp de kaas tot poeder. Hou een paar grotere stukken achter voor de garnering.
De laatste fase is het gemakkelijkst. Bak plakjes polenta, besmeer ze met tuinbonencreme, strooi er de kaas over en garneer met een stukje kaas-kletskop.
Het is een voorlopig hoogtepunt. De krokante polenta, de romige bonen en het wat rokerige, zoute van de kaas vallen samen als jin en jang. Wel moeten polenta en crême goed van zout zijn voorzien; bonen zonder zout zijn als zoenen zonder snor.
Op naar het hoofdmaal.
Een voorafje is nog het gemakkelijkst, al weet ik niet waarom: polenta met tuinbonencrème en kaaskruim, schoot me vanmorgen bij het ontwaken te binnen. En verder? Stoofsla met verse borlotti-bonen, dat moet ook smaken. Uit mijn voorraad kookboeken valt de Zuid- en Midden Amerikaanse Keuken, een ongedateerd werkje met een prijs in guldens achterop. Nog nooit uit gekookt, maar op dat stomende continent zijn bonen dagelijkse kost; daar moet iets lekkers uit komen. Inderdaad levert een vluchtige blik meteen twee goede recepten op: frijoles refritas, dat volgens het boek de gehele dag geserveerd worden, en garbanzas al horno, een ovenschotel met kekererwten. Zo heb ik de groente en de koolhytratenschotels, traditionele elementen in ons dagelijks eten, al vervangen door bonen. Nu nog de vleesschotel.
Het duurt even, dan dringt tot me door dat al deze schotels vleesvervangers zijn. Er hoeft niets extra’s. Daar kom ik gemakkelijk vanaf. Net als van het toetje trouwens: ik maak in het dagelijks leven ook nooit toetjes, waarom zou ik het nu wel doen?
Ook weer opgelost.
Polenta van besan heb ik nog nooit gemaakt, maar het werkt hetzelfde als met maïsmeel: kook een halve liter water met zout, 125 gram besan en zout. Als het water kookt met schepjes tegelijk de besan erbij, en meteen kloppen met de garde; besan mengt moeilijk. Wanneer er een dikke brij is ontstaan moet het stijfsel afkoelen. De bonencrème is minder bewerkelijk: een ons dubbel gedopte tuinbonen-uit-pot laten sudderen met een deciliter room en een teen knoflook. Wanneer de vloeistof is ingedikt het teentje verwijderen, af laten koelen en tot crème maken met de staafmixer.
Blijft over de kaas. Rasp belegen kaas en strooi in een soort rondje. Zet drie of vier minuten in de magnetron, of vol vermogen, en laat afkoelen. Stamp de kaas tot poeder. Hou een paar grotere stukken achter voor de garnering.
De laatste fase is het gemakkelijkst. Bak plakjes polenta, besmeer ze met tuinbonencreme, strooi er de kaas over en garneer met een stukje kaas-kletskop.
Het is een voorlopig hoogtepunt. De krokante polenta, de romige bonen en het wat rokerige, zoute van de kaas vallen samen als jin en jang. Wel moeten polenta en crême goed van zout zijn voorzien; bonen zonder zout zijn als zoenen zonder snor.
Op naar het hoofdmaal.