Dit jaar bereikt de wereld een mijlpaal. Voor het eerst komt de helft van alle vis die we wereldwijd consumeren uit de intensieve vishouderij. Dat woord gebruiken we nooit - we spreken van aquacultuur - maar is natuurlijk het vis-equivalent van de intensieve vleesdierenhouderij.
2030: tweederde
Volgens een dit voorjaar gepubliceerd rapport van de FAO (de voedsel- en landbouworganisatie van de VN) zal de verschuiving van onze consumptie van zeevis naar kweekvis de komende jaren verder doorzetten. In 2030 zal naar verwachting tweederde van alle vis en schepdieren gekweekt zijn. Dertig jaar geleden was dat nog slechts 11%, schrijft Vilt.
Vraag en productie stijgen in Azië
In 2012 werd 67 miljoen ton vis gekweekt, en 91 miljoen ton in het wild gevangen. Maar de oceanen raken leeggevist door de eenzijdige jacht op populaire vissoorte, terwijl de vraag naar vis stijgt. Net als met vlees, zit de voornaamste stijging in Azië. Daar vindt dan ook de grootste ontwikkeling van kweekvis plaats. Negentig procent van alle kweekvis wereldwijd komt uit Azië.
Aquacultuur brengt echter ook een aantal problemen met zich mee. "Om nog uit te breiden zijn enorme oppervlaktes nodig en vormt het afvalwater een probleem”, zegt Jan Mees, directeur van het Vlaams Instituut voor de Zee (VLIZ) op Vilt. Hij krijgt bijval van Patrick Sorgeloos, emeritus professor aquacultuur aan de UGent. Hij wijst op de 'geïntegreerde kringlopen' die in Azië opgang maken, "waarbij mosselen, zeewier en vis elkaars afvalstoffen afbreken".
Belangrijkste uitdaging: vegetarisch visvoer
Een ander probleem is het voer voor de kweekvis. Momenteel wordt veel wilde vis verwerkt tot vismeel en visolie waarmee kweekvis gevoerd wordt. Het zou vanuit ecologisch oogpunt beter zijn als daar andere bronnen voor gevonden zouden worden. "Voor vismeel bestaan al plantaardige alternatieven, maar bij visolie staan we voor de uitdaging dat die het belangrijke omega 3-vet bevat”, citeert Vilt Sorgeloos. "Alternatieven met omega-3 op basis van microalgen bestaan, maar zijn nog te duur. De zoektocht naar vegetarisch visvoer is de grote uitdaging voor de komende jaren.”
Fotocredits: 'Algae in the matrix', Steve Jurvetson
2030: tweederde
Volgens een dit voorjaar gepubliceerd rapport van de FAO (de voedsel- en landbouworganisatie van de VN) zal de verschuiving van onze consumptie van zeevis naar kweekvis de komende jaren verder doorzetten. In 2030 zal naar verwachting tweederde van alle vis en schepdieren gekweekt zijn. Dertig jaar geleden was dat nog slechts 11%, schrijft Vilt.
Vraag en productie stijgen in Azië
In 2012 werd 67 miljoen ton vis gekweekt, en 91 miljoen ton in het wild gevangen. Maar de oceanen raken leeggevist door de eenzijdige jacht op populaire vissoorte, terwijl de vraag naar vis stijgt. Net als met vlees, zit de voornaamste stijging in Azië. Daar vindt dan ook de grootste ontwikkeling van kweekvis plaats. Negentig procent van alle kweekvis wereldwijd komt uit Azië.
Aquacultuur brengt echter ook een aantal problemen met zich mee. "Om nog uit te breiden zijn enorme oppervlaktes nodig en vormt het afvalwater een probleem”, zegt Jan Mees, directeur van het Vlaams Instituut voor de Zee (VLIZ) op Vilt. Hij krijgt bijval van Patrick Sorgeloos, emeritus professor aquacultuur aan de UGent. Hij wijst op de 'geïntegreerde kringlopen' die in Azië opgang maken, "waarbij mosselen, zeewier en vis elkaars afvalstoffen afbreken".
Belangrijkste uitdaging: vegetarisch visvoer
Een ander probleem is het voer voor de kweekvis. Momenteel wordt veel wilde vis verwerkt tot vismeel en visolie waarmee kweekvis gevoerd wordt. Het zou vanuit ecologisch oogpunt beter zijn als daar andere bronnen voor gevonden zouden worden. "Voor vismeel bestaan al plantaardige alternatieven, maar bij visolie staan we voor de uitdaging dat die het belangrijke omega 3-vet bevat”, citeert Vilt Sorgeloos. "Alternatieven met omega-3 op basis van microalgen bestaan, maar zijn nog te duur. De zoektocht naar vegetarisch visvoer is de grote uitdaging voor de komende jaren.”
Fotocredits: 'Algae in the matrix', Steve Jurvetson
De voedselproductie is compleet een industrie geworden. We raffineren niet alleen de olie om met dat geraffineerde product onze auto's te 'voeden' maar we raffineren ook bij het leven af om onszelf met geraffineerde suikers en vetten (en combinaties daarvan) te voeden. We besmeren ons brood -wie nog brood eet- met zo'n typisch industrieel product als margarine (en wie dat eet in plaats van roomboter loopt een verhoogd risico op een hartfalen, zoals de orthodoxe Joden -die geen roomboter mogen eten- proefondervindelijk hebben bewezen). De boter is niet meer de boter meer, en dat is nog tot daar aan toe maar ook de kip is verindustrialiseerd en is niet meer de kip van voor de oorlog, en het ei is dat niet meer, en het koeienvlees niet meer, en nu is de vis aan de beurt.
Dit alles is op wereldschaal een probleem, en daarmee een ontkoombaar probleem geworden (vanuit ons westen -vanuit met name de Verenigde Staten van Amerika- de wereld ingestuurd) en een voedselveiligheidsprobleem, en als het dat niet is dan wel een politiek probleem, en een economisch probleem, en een distributieprobleem, en een marketingsprobleem. We kunnen die problematiek onmogelijk met z'n allen omzeilen. Voorlopig zou een happy few, voor zover die zich bewust is van de situatie, nog kunnen gaan naar -is wel een mijl op zeven- een biologische winkel, of een biologisch telende (en scharrelkippen houdende) boer, maar met z'n allen kunnen we dat niet. Dat alleen al organisatorisch niet vanwege onze massale urbanistaie (= dat we bijna met z'n allen in de stad wonen; allemaal een moestuintje op ons dak kan natuurlijk ook niet, dat is een van de ideeen die vallen onder de categorie "rommelen in de marge").
Vooral: we hebben een industrualisatie van ons voedsel op ons afgeroepen wegens onze heilige economie (lees 'smensen winstbejag). Dat heeft dan misschien meer monden te eten gegeven (hoewel er nog steeds -in de derde wereld- honger wordt geleden) maar nu zitten we daardoor vooral met een malnutritieprobleem, de ondervoeding die veroorzaakt is door een werelwijde verkeerde van honger gespeende voeding.
De vis, speciaal de vette vis, is een bron van omega-3 vetten. Wat je bij de supermarkt (behalve die vis dan) haalt, daarvan verouder je sneller dan bij een gezonde keus mogelijk zou zijn vanwege de in-alles-zit-suiker, en vanwege de verkeerde vetten, zoals te veel omega-6 vetten in verhouding tot de omega-3 vetten. Met zo'n verkeerde verhouding bestrijd je wel allerminst je inwenige ontstekingen het meest effectief, dus loop je door geen vette vis te eten een verhoogde kans op allerlei kankers; ook trouwens door te veel suiker te eten en te veel koolhydraten, dus daardoor -alweer- te veel suiker naar binnen te krijgen loop je ook die kans.
Groenten en vis, en daarnaast uit vele kwa hoeveelheid kleinere bronnen je micronutridienten, zijn wel de hoogst onmisbare voedingswaar om je gezondheid boven het peil te houden van het gedoemd te zijn tot -het lijden daaraan is al massaal begonnen- een vroege veroudering.