Bij vleesbeesten zit ‘het’ ‘m meestal in de vader. Niet de moeders, maar hun mannen geven de vleeseigenschappen door. Hun kinders moeten snel groeien en dus flink vreten. Die kerels hebben er maar last van, want als hun kinderen onbedaarlijke vreters zijn, zijn zij het dubbel en dwars. Toch mogen ze niet te zwaar worden. In tegenstelling tot hun kroost dat zo snel mogelijk moet groeien, moeten zij een tijdje mee kunnen. Ze leven voor de sex. Niet voor het vlees.

In vleesland zijn vaderdieren een berucht onderwerp onder mensen die écht wat van beesten weten. Er is veel verborgen leed onder vaderdieren. Bij kippen is het schrijnend. Je dacht vast dat je goed zit met bio, maar dan vergis je je. Ook de biokip-papa slijt zijn dagen in honger vanwege zijn goede vleeseigenschappen.

Vandaag is er vrouwelijk nieuws. Op TV. In NOVA gaat het vanavond over de hongerigheid van zeugen. Dat zijn de moederdieren van de slachtdieren die wij eten. In Nederland worden er zo’n 18 miljoen geboren ieder jaar.

Vanavond vraagt Hans Baaij, baas van de Nederlandse Varkens in Nood, aandacht voor deze heldinnen. Maar er is dat ‘maar’. Honger komt toch van de kerels? In kippenland is het lijden van pa een een groot taboe want het speelt zelfs bij welzijnskippen.

Ik sprak ik erover met Neerland’s varkensvoorvrouw Annechien ten Have-Mellema. Annechien is niet alleen varkenshouder maar ook nog eens een zeugenhoudster. Zij fokt moederdieren. Volgens Baaij lijden ze honger. Ten Have betwijfelt dat. Ze ziet bij haar zeugen geen vraatzuchtig lijden. Als ze varkenswaardig kunnen leven denken ze niet alleen maar aan eten. Dan gaan ze wroeten, spelen en douchen. Voor dat laatste moet de Dierenbescherming misschien maar eens een extra ster geven.Volgens Ten Have is eten bij damesvarkens vooral een kwestie van verveling en onvoldoende afleiding. Je moet, zegt ze, net als bij moderne stadse mensendames, paal en perk weten te stellen. Ook hun kop moet je afleiden van die zak chips, nog een Mars of, zoals onder Gooische vrouwen, nog maar een glas Chardonnay.

Met de zeug is het niet anders. Dr. Frank fopt onze eetdrang met eiwitten. De zeugenhouder met een extra schep bietenpulp om moeders maar niet voortdurend door te laten vreten. Bietenpulp geeft een verzadigd gevoel. Net als een extra eitje, maar dat geef je natuurlijk niet aan een varken.

In de NOVA uitzending wordt ook WUR-onderzoeker Ferry Leenstra gehoord. Ik hoop dat we er hier over na kunnen praten. Annechien doet in alle openheid mee. Ik reken eveneens op Hans en zijn Varkens in Nood en Ferry en zijn Wageningse onderzoekscollega's..

Heeft de zeug de onbedaarlijke honger van een dragonder of moet ze beter kunnen leven?