In Grist schrijft Christopher Weber over een ander soort rundvlees. Van koeien die alleen maar gras eten. Grassfed heet dat.

Het zijn nog maar kleine boeren en slachthuizen, die met elkaar nog maar nauwelijks een deukje slaan in de Amerikaanse rundvleesomzet. Naar schatting maakte het grassfed rundvlees in 2009 0,005 procent uit van de totale rundvleesindustrie in de VS. Wel zien de oplettende consumenten en producenten dat de prijs van het in New York al vreselijk hippe grassfed rundvlees meer dan het dubbele bedraagt van regulier rundvlees. Dat zorgt voor aantrekkelijke niche-markten, waar meer en meer boeren wel oren naar hebben. Al moeten ze vaak de benodigde kennis voor de grasetende koeien van de grond af aan opbouwen.

Wat is een grassfed rund? Verreweg de meeste runderen worden kort na de geboorte van hun moeder gespeend en naar een 'feedlot' gestuurd. Weber vergelijkt dat met een koeien-lopende-band, waar de runderen in korte tijd met soja en mais opgefokt worden tot hun ideale slachtgewicht. Grassfed koeien blijven gewoon grazen, en groeien langzamer (tot wel 14 maanden toe) naar hun slachtgewicht. Het grazen gebeurt op grasland dat een veel grotere ecologische variëteit kent dan het veevoer dat de standaard runderen te eten krijgen. Het vlees is magerder en smaakrijker - iets waar niet iedere doorsnee Amerikaan van houdt.

Op dit moment zijn er twee redenen waarom boeren extra geïnteresseerd zijn in grassfed runderen. Ten eerste is veevoer veel duurder geworden, onder andere als gevolg van de grote droogte dit jaar. Voor grazende koeien is, ondanks de droogte, voldoende gras beschikbaar. De hogere prijs van het hippe grassfed vlees is een tweede overweging. Daarmee kunnen de boeren wellicht een tegenwicht vinden tegen de hoge voerprijzen.

Boeren die willen overstappen, moeten een zware afweging maken. Ze moeten in feite helemaal opnieuw leren boeren. Niet alleen hun dierhouderij, maar ook het 'grasmanagement' en de 'weidegang' moeten van de grond af aan opgebouwd worden. In de VS zijn de eerste schapen over de dam, geholpen door de overweging dat ze de ruimte hebben om koeien te laten grazen, en het klimaat om dat jaarrond te doen. In Zuid-Amerika doen ze dat al veel langer. Maar dat vlees komt Europa niet, behalve met een importheffing. Dat is best wel gek, want duurzamer vlees is er niet. Die grassfed koeien lopen immers op weiden waar toch geen mensenvoer vanaf valt te halen.

Fotocredits: This is free range beef, Lissums