Nee, niet omdat hij tegen gentech is, maar omdat we het niet meer kunnen winnen van de Amerikanen, Indiers en Chinezen die er uitgebreide researchlab's voor funden en daardoor patent na patent kunnen aanvragen. Voor wereldwijde toepassing.
NRC Handelsblad besteedde gisteravond uitgebreid aandacht aan het weer opgelaaide debat over de vraag of Europa gentech-gewassen moet toestaan. De Monsantomuizen - pikant: minister Cramer bleek het onderzoek niet te kennen, terwijl het op dit moment een hoofdrol speelt in het anti-sentiment tegen een van haar kerndossiers - spelen er een forse rol in. De in Europa oppermachtige groene NGO's pakken het aan om het publiek flink angst aan te jagen en daarmee politici te gijzelen.
Is het toestaan van gewassen de vraag? De vraag is of Europa het zich moet willen permitteren om niet op z'n minst fors te investeren in gentech-onderzoek. Of willen we dat de Chinezen, Amerikanen en Indiers er met de technologie vandoor gaan? Om het heel anders te zeggen: willen we hen laten bepalen wat wij in ons lijf stoppen?
Het is een illusie dat we gentech tegen kunnen houden. Zelfs officieel als biologisch gelabelde voeding is niet meer gentech vrij. Gentech, we zeiden het hier vaker, is niet per se slecht. Het gaat erom hoe je het toepast en vanuit welke optiek.
Europa plaatst zichzelf buiten de discussie over regulering en de nuttige ontwikkelingsrichtingen waarin gentech-onderzoek kan worden gestuurd. Welke milieuactivist kan zijn tegen een appelras met een heel natuurlijk gerstgennetje dat niet meer bespoten hoeft te worden?
M'n gesprekpartner ging er nog eens over nadenken. Misschien moesten we er toch maar bij blijven. Juist actief. Om hier niet met de al te commerciele rommel van een ander te blijven zitten.
He, nou zit ik opeens weer op de metafoor van de Tovenaarsleerling van Goethe die ik eerder gebruikte in een pleidooi VOOR tech, maar TEGEN al te veel hoogmoed en onbescheidenheid ten aanzien van onze kennis van zaken.