Sarewitz bestudeert de relatie tussen wetenschappelijk onderzoek, wetenschapsbeleid en de vertaling daarvan in maatschappelijke debatten en de uitkomsten daarvan. Zijn bekendste artikel draagt de titel 'How science makes environmental controverses worse'.
Hij wordt geïnterviewd door Joep Engels die doet alsof hij het punt van Sarewitz maakt niet begrijpt omdat we - bijvoorbeeld in het geval van klimaatverandering - 'toch iets moeten doen'. Voor Sarewitz zit het probleem niet in dat we iets moeten doen, maar in de simpelheid van oplossingen waar geëngageerde en met de politiek verweven geraakte wetenschap voor kiest.
Voor problemen bestaan vele oplossingen die op vele manieren alleen maar proefondervindelijk en vanuit oordelen op basis van grote ervaring - 'eminence' in plaats van 'evidence' - kunnen worden toegepast. Zekerheid bestaat niet. Toch willen politiek en publiek die zekerheid. Zo worden de problemen alleen maar groter, stelt Sarewitz.
Ik vind het een interessant artikel. Ik heb ook de reacties eronder gelezen. De volgende reactie houdt me nog bezig:
"J.J. van der Gulik: Politiek en wetenschap staan minder ver van elkaar dan wordt gedacht. Vaak is er bij een onderzoek al een bepaald idee en wordt het onderzoek daar bewust of onbewust door beinvloed. En opdrachtgevers, vaak politici en verbonden bestuurders, kunnen door vraagstelling en het verstrekken van een opdracht invloed op de uitkomst hebben. Vaak is er over materie best info beschikbaar ook als het niet gegoten is in de stijl van wetenschappelijke rapporten en ook bij de wetenschap gelden onzekere marges."
Ik heb ook ervaringen met dit soort wetenschap. In mijn ogen moet er dus nog een 'categorie' aan toegevoegd worden: de uitvinders. Dit zijn in mijn ogen mensen die op basis van feiten, nieuwe concepten bedenken. Meer out-of-the-box dus dan wetenschappers. Ik denk dat we een grote behoefte hebben aan deze mensen. Een wetenschapper kan dan vervolgens toetsen in welke gevallen de concepten wel/niet werken, etc.