Tussen de Facebookpost van 28 mei en het persbericht van vanmorgen zaten ruim drie weken.
De volgende vraag
Campagnes worden steeds eenvoudiger. Innocent paste nagenoeg geruisloos zijn onterechte sap=fruit-claim aan en deed daar slechts een week over. Dat had nog sneller gekund, zei het bedrijf me op Facebook, maar het moest even uitzoeken of de gevraagde correctie wel terecht was. Ja dus. Punt.
De wet lijkt niet meer nodig. Facebook werkt ook prima en in ieder geval sneller en goedkoper dan de rechter.
Dat leidt tot de volgende vraag: moeten we tevreden zijn met eerlijk verkochte kaas van suikerpinda's?
Honingtomatenspread
Niemand zou dat suikergoed gemist hebben als het niet door iemand bedacht was. Nu verdween het als honingkaas van het etiket, via Facebook en straks misschien via de wet. Maar het staat wel in het schap, ook al is het niet lekker volgens de Consumentenbond die ook de vanillevariant van deze suikerkaas proefde.
Waar blijft dat potje honingtomatenspread zonder suikers die niet in de tomaten zaten? Je kind vindt het heerlijk, maar hoe komt het actiegedreven tot dat soort productinnovatie?
Dennis, dat heet in de taalkunde een hyperbool* en het is nog een heel goedkope/slechte ook (die tegelijk teveel kennis vergt van de gemiddelde lezer; je hebt volkomen gelijk). De betekenis van het stukje zit in zowel de titel als de staart: hoe kun je dat 1/130 'vleugje' zien als een succes? Zo moet je niet doorgaan, omdat je een kruistocht tegen versuikering niet op Pyrrhus-overwinningen moet bouwen.
*For the record: de intro luidde "Jumbo bracht 'crunchy honing pindakaas' met 0,1% honing. De rest bestaat uit '130 maal' zoveel suiker als gewone pindakaas. Na klachten en kritiek op de Facebookpagina van foodwatch besloot Jumbo de naam en verpakking van het product aan te pakken."