Opeens ging het in deze krant over kinderen & eten. Het begon met spruitjes. Nick Trachet te Brussel schreef over het genoegen van spruitkool. Zijn stukje werd op Foodlog overgenomen. Met te voorzien gevolg.

Heb je het over spruitjes in Nederland dan komt steevast ter sprake dat ze vroeger bitter waren en voor kinderen een straf. Witlof zelfde liedje. Maar spruitjes kregen zo’n slechte naam in het verleden, dat boekenschrijvers en krantencolumnisten de lucht van spruitjes zijn gaan gebruiken om er een sfeer mee te beschrijven. En zo mogelijk iemand mee te beledigen. Dat de geur in zijn colbertje zit dat nodig naar de stomerij moet, liefst met de drager van het jasje er nog in, ook stomen.

Opvoeden, hoe moet dat? In Amsterdam zag ik naast een zogenoemd Grand Café - veel soorten drank en modern eten - op een gevel, groot in driedimensionale letters: Opvoedpoli. Voor het café een terras. Bij een beetje zon, terras vol. Alle dagen van de week van tien s’ochtends tot donker. In Amsterdam hoef je niet te werken, alle terrassen zitten er altijd vol. Maar het terras naast de Opvoedpoli, zitten daar vaders achter een Duvel te wachten tot het kindje klaar is? Heeft de poli geholpen? Lust je nu wel spruitjes, droppie van me?

Het is een probleem in rijke landen waar het nergens meer 1957 is. Kinderen die niet willen eten waar ouders van denken dat het goed voor ze is, krijgen geen slaag maar gewoon een bordje met iets anders. Oplossing: beduvelen
Mij is het niet gelukt, toen, opvoeden. Maar kijk nu, de grote lummels die ik probeerde te leren hoe leven moet, alsof ik dat wist, eten inmiddels alles waarvoor ze vroeger van huis weg liepen als ze het eten moesten van mij.

Waarom moest het eigenlijk? Daar zijn honderd argumenten voor die allemaal geen steek houden. Alleen als er niks anders te eten is, dan heb je een poot om op te staan. Maar juist dan, als er niks anders te eten is heb je geen problemen met spruitjes. Honger. Dan is alles lekker.

Het is een probleem in rijke landen waar het nergens meer 1957 is. Kinderen die niet willen eten waar ouders van denken dat het goed voor ze is, krijgen geen slaag maar gewoon een bordje met iets anders. Oplossing: beduvelen. In Denemarken heeft een fabrikant van pasta enig succes met pasta’s waar relatief veel groente in verwerkt is. Een pasta van tarwebloem met 25 procent bloemkool er door. Je ziet er niks van. Kleur kan ook, van wortels; bleek oranje pasta. En een zweem groen in pasta met broccoli.

Jazeker, er was al lang een groene pasta, met spinazie, en een zwarte met inktvisinkt, maar de Denen zeggen dat er meer groente zit in die van hun, meer dan ooit eerder een fabrikant het kon maken. 25 procent?

Ik deed een proef met rode kool. Veel werk, maar ik wou weten of het kan. Kool in flinterdunne slierten gesneden. Slierten lang in een elektrische kruidendroogmachine. Droge slierten in een graanmolen tot meel gemalen. Koolmeel met wat tarwebloem in de pastamachine. Prachtige, diep paarse tagliatelle van gemaakt. Veel meer kool er in dan in de pasta van de Denen.

En toen?

Pasta gekookt en geproefd. Nee, dit kun je een kind niet voorzetten. Mij ook niet. Verkeerde weg.

Fotocredits: Wouter Klootwijk