Wegvallende quota
Zolang de zgn. Programmatische Aanpak Stikstof (PAS) nog niet van kracht is, ligt de toetsing voor vergunningen voor stikstofdepositie bij de provincies. Het aantal vergunningsaanvragen (te toetsen aan de Natuurbeschermingswet 1998) loopt uiteen van enkele tientallen tot vele honderden. Omdat de wetgeving onvoldoende eenduidig is, dreigen veel van deze bedrijven 'op slot' te raken. Ze verkeren in onzekerheid over wat ze wel en niet mogen, terwijl ze graag uit willen breiden om te kunnen profiteren van de wegvallende melkquota in Europa. Daarom zijn ze gebaat bij snelheid in de besluitvorming. Door rammelende haken en ogen aan de uitvoering van de wet- en regelgeving rond de gasuitstoot van mest, kan het landsbestuur daar op dit moment niet voor zorgen. De PAS moet daar verandering in brengen.
Behandeling PAS uitgesteld
De behandeling van de PAS is in de Eerste Kamer uitgesteld, omdat er nieuwe onderzoeken lopen naar het vaststellen van de ammoniakuitstoot. Op Foodlog vindt op dit moment een discussie plaats over nieuwe ontwikkelingen in de meetsystematiek ten aanzien van de ammoniakuitstoot van mest, naar aanleiding van een openbare sessie over precies deze problematiek. In de discussie wordt gepleit voor zgn. biomonitoring als aanpak.
De belangstelling voor die discussie daarover beroert op dit moment de gedachtenvorming in zowel de Eerste als de Tweede Kamer.
Fotocredits: 'Strontrijden', uitsnede, Jos
Dank dat jullie aandacht geven aan dit dossier.
Iedereen verwacht van PAS de juridische oplossing voor de patstelling tussen economische ontwikkeling en natuur. Maar helaas zit er geen ruimte voor economische ontwikkeling, ook niet als de PAS er komt.
Dus dat betekent dat we terug moeten naar Brussel. Dit is een heel zwaar juridisch proces, maar het moet wel gebeuren, en we staan daarbij in ons recht als Nederland. Want er is heel veel mis gegaan met uitvoering van de Natura 2000 wetgeving in Nederland, waar de PAS de zogenaamde sluitpost van is, die maar niet wil sluiten.
Dat zit zo: de Natura 2000 gebieden moesten eerst worden aangemeld in Brussel. Dit deed de Tweede Kamer. Daarna moeten ze definitief worden aangewezen door een democratisch orgaan (provincies of voor landelijke gebieden de Tweede Kamer), op dat moment wordt ook een beheersplan vastgesteld voor het gebied.
Nederland wilde 45 gebieden aanmelden, maar Brussel dreigde met een inbreukprocedure, het moesten er meer zijn. Tot op heden is het mij niet bekend welke criteria gelden voor aanmelding, uiteindelijk is de lijst van aangemelde gebieden opgesteld door confererende ecologen, werkzaam als ambtenaar, veelal bij het toenmalige LNV. Een lijst met 160 gebieden is aangeboden aan de Tweede Kamer, en het is mij tot op heden niet duidelijk of de lijst is vastgesteld door de Tweede Kamer in een besluit, en met welke informatie de Tweede Kamer dit deed. Het ging tenslotte maar om een aanmeldinkje. Dit was onder Veerman. Er zijn toen dus 160 gebieden aangemeld in Brussel, momenteel zijn dit er 166.
De aanmelding was cruciaal: je mag een gebied alleen schrappen als je je ecologisch vergist hebt, dus als een soort die je wilt beheren niet voor blijkt te komen in het gebied als bestaande soort, en ook niet als zogenaamde wenssoort. Dus als soort die zich zou kunnen vestigen in de bestaande habitat (ecologische omgeving).
Nederland heeft zich zeker niet ecologisch vergist. Er kunnen geen gebieden meer geschrapt worden.
Nu blijkt bij het definitief aanwijzen van de gebieden, dat heel veel bedrijven op slot komen te zitten, omdat zij bij groei meer stikstof gaan uitstoten. Niet alleen agrarische bedrijven, maar ook de Rotterdamse Haven, de nieuwe Parklaan in Ede die een nieuwe woongebied moet ontsluiten hebben er last van. Het nieuwe bestemmingsplan Doetinchem gaat naar alle waarschijnlijkheid ook stranden bij de Raad van State. Verkeer, industrie en landbouw zitten op slot bij Natura 2000 gebieden. De kleinste snippers van postzegels zijn aangemeld, en hebben een uitstraling op de omgeving tot 250 km in de omtrek, dus ik weet niet of er in Nederland nog een plek is waar iets kan.
Net als bij fijnstof komt er dan een Programmatische Aanpak. Je kunt dan in Groningen fijnstof aanpakken, en in Limburg met dat quotum iets openen. Bij stikstof gaat dan niet (PAS is Programmatische Aanpak Stikstof), omdat het gaat om een soort in een gebied, en de afstand tot het gebied. Je kunt niet ruilen.
Bovendien valt er weinig te ruilen, iedereen zoekt ruimte. Er is eenvoudig te veel aangemeld, alles zit dicht.
We móeten hiermee terug naar Brussel want
1. Het is niet democratisch gegaan. De Tweede Kamer wist niet waar zij voor koos toen de gebieden werden aangemeld. Dit moet verder onderzocht en uitgewerkt.
2. Het eigendomsrecht wordt te veel aangetast, dit is grondwettelijk niet de bedoeling.
3. Het uiteindelijke doel, biodiversiteit, is niet gediend met hoe nu uitvoering wordt gegeven aan de Natura 2000 wet. Soorten die we hier beschermen, komen elders gewoon voor. De criteria van aanmelding zijn onduidelijk én politiek. Nu is er technocratisch besloten tot aanmelding.
Als laatste wil ik er nog aan toevoegen dat ik als boer een dermate hekel heb gekregen aan biodiversiteit, dat het van mij niet meer hoeft. Biodiversiteit zoals nu juridisch uitgewerkt in de bescherming van bepaalde zeldzame soorten is niet nodig voor de overleving van de menselijke soort, en ook niet voor de overleving van de natuur zelf.
Ik ga nooit meer een natuurgebied in, ik wordt er alleen nog maar naar van.
Dit laatste argument ter zijde, het is overbodig om in een juridisch proces met Brussel de onrechtvaardigheid uit dit dossier te halen.
Wij zijn 10 jaar illegaal geweest als agrarisch bedrijf, terwijl we hier al 14 generaties boeren, en ook nog eens ultra biologisch. We hebben er nu 13 koeien uit gedaan, zodat we weer konden bouwen. Voor financiering bij een normale bank heb je ook een vergunning nodig namelijk.
Bovenstaande reactie #1 vind ik trouwens een goed voorbeeld van de verwarring die er heerst over dit dossier.