Dat valt te lezen in een reportage in Le Figaro.

De kaas die zijn Oorsprongsbenaming aan het plaatsje dankt, is wereldwijd geliefd. Daarom is het opmerkelijk dat de enige kaasmakers uit de plaats zelf willen stoppen, ondanks de uitstekende kwaliteitsreputatie die zij genieten.
De familie Durand, die de enige kaasmakers in hét kaasdorp van Frankrijk zelf zijn, heeft 70 koeien waarmee ze een omzet van € 600.000 behalen. Dat komt neer op ruim € 8.500 per grotendeels grasetende koe. Het bedrijf bestaat uit Nadia en François Durand en hun zwager Nicolas en daarnaast 2 personeelsleden. Ze hebben uitstekende zakelijke afnemers die € 3,80 voor een kaasje betalen. Het bedrijf is rendabel, maakt iedere dag 600 kaasjes en verdient zijn geld prima.

De Durands willen van hun bedrijf af omdat ze begin 50 zijn en nog wat willen doen met hun leven. Camembert maken betekent 7 dagen in de week werken. In de kaasmakerij worden lange dagen gemaakt, van half zeven 's ochtend tot half acht 's avonds. In hun 25 jarige carrière in de kaasmakerij hebben ze 11 dagen echt vakantie gehad. Dat alles is de reden dat hun kinderen het bedrijf niet willen overnemen en de Durands hun ambachtelijke werk te gelde willen maken. Maar ... wie het overneemt, zal net zo hard moeten werken óf met alleen betaald personeel moeten werken. Maar dan lopen de kosten al gauw uit de klauwen. Om die reden is het niet verwonderlijk dat er geen kopers zijn voor een bedrijf dat werkelijk het nec plus ultra is als het op onkopieerbare streek- en merkwaarde aankomt.

De gemeenteraad van het wereldberoemde kaasdorpje bekijkt de ontzieling van het imago van hun dorp met argusogen. Maar ook gelaten: 'Het is een privé-zaak', zegt loco-burgemeester Cécile Leblanc van Camembert.

Bewust Nederland zou niets liever willen dan boeren die zo leven en werken als de Durands. Kunnen we dat van boeren verlangen?

Fotocredits: Gemeentebord Camembert, uitsnede, Marnie Vaughan