In de Ondertussen van zaterdag 14 maart en zondag 15 maart vallen mij deze berichten op:

- betekent Covid-19 het einde van de vrije wereldhandel? Die vraag stelt economisch journalist Menno Tamminga in de NRC. De laatste dertig jaar gold het credo: de wereld, één markt. Nu is het: de wereld, één disruptie. Het Amerikaanse inreisverbod voor Europese reizigers is een nieuwe fase in de ontwrichting. Goederen kunnen door, personen niet. Inmiddels sloot ook Duitsland, Nederlands belangrijkste handelspartner binnen de EU, zijn grenzen voor personen uit een aantal landen. Ons land zet zich schrap. Vrijhandel en export zijn de vanzelfsprekende ruggengraat van de Nederlandse economie. Het bedrijfsleven is een exportkampioen. Vorig jaar ging het om €516 miljard. Er zijn maar vier of vijf landen die méér goederen en diensten uitvoeren. Hoe gaat het verder? Niemand die het nu nog weet.

- het Duitse Bayer zou bereid zijn om $10 miljard te betalen aan eisers die het bedrijf aansprakelijk hebben gesteld voor kanker als gevolg van het gebruik van glyfosaat, een stof die door het Amerikaanse bedrijf Monsanto op de markt is gebracht. Bayer nam Monsanto over en zit daarom met de gebakken peren. Dat schrijft Die Zeit. Bayer wil alleen kwijt dat de gesprekken lopen, maar verder geen commentaar geven.

- de coronacrisis blijkt opnieuw een zegen voor klimaat en milieu. Dat wisten we al door satellietbeelden uit China. Beelden van Noord-Italië bevestigen het voor Europa. In Europa wordt de laatste dagen minder stikstofdioxide uitgestoten omdat Covid-19 de manier van leven van mensen drastisch beperkt. Vooral de verbeterende luchtkwaliteit boven Noord-Italië, dat al een tijd in quarantaine is, valt op.
De Standaard laat animatiebeelden zien die de fluctuerende uitstoot van stikstofdioxide in Europa tonen van 1 januari tot en met 11 maart 2020. Het wegtrekken van de rode zone boven de Italiaanse Povlakte op het einde is opmerkelijk.

De meeste debatten over duurzaamheid gaan over beleid, het bedrijfsleven of technologie. Terwijl de onderliggende oorzaak van alle ecologische crises volgens natuurfilosoof Matthijs Schouten toch echt ons wereldbeeld is. “De teloorgang van de aarde gaat niet over vervuiling of het uitsterven van soorten: die zijn er enkel onderdeel van. De enige manier waarop we een duurzame toekomst voor onszelf én voor alle andere bewoners van de aarde kunnen creëren, is door onze relatie met de natuur volledig te herzien. Dat is te lezen in Maatschappijwij.nu

Check Ondertussen dat onderwijl alweer verder is!