Enzym
Het onderzoek spitste zich toe op het enzym glucokinase. Dat 'voelt' de hoeveelheid glucose in de lever en alvleesklier, maar blijkt ook een rol te spelen bij het verlangen naar suiker in de hypothalamus, het deel van onze hersenen dat onze voedselinname reguleert.
Al eerder was geconstateerd dat ratten die 24 uur geen eten krijgen een piek laten zien in de glucokinase-activiteit in hun hersenen. In dit experiment kregen ratten hun gewone eten voorgezet en een glucose-oplossing. Als vervolgens hun glucokinase-niveau verhoogd werd (dat kon met behulp van een virus), gingen de ratten beduidend meer glucose eten. Daar hielden ze weer mee op als het glucokinaseniveau werd verlaagd.
Focus op nutriënt, niet calorieën
Het is voor het eerst dat er een mechanisme in de hersenen ontdekt wordt dat specifiek reageert op één nutriënt, in plaats van op energie-inname in het algemeen. "Het lijkt er op te wijzen dat je bij een dieet in verschillende nutriënten moet denken, en niet alleen maar calorieën moet tellen", zegt onderzoeksleider James Gardiner in The Independent.
Een pil tegen obesitas?
Volgens Gardiner suggereren de bevindingen dat het in mensen mogelijk zou kunnen zijn het verlangen naar zoet en zetmeelrijk voedsel terug te dringen door de voeding aan te passen. "Onze hersenen hebben grote behoefte aan glucose voor hun energievoorziening. Oorspronkelijk was glucoserijk voedsel echter schaars. Dus we hebben een diep ingebakken voorkeur voor glucoserijk voedsel en gaan daar naar op zoek", zegt Gardiner op Reuters. Als we echter het glucokinaseniveau weten te sturen - door ons voedsel of door een pil - kan mogelijk helpen obesitas te voorkomen.
"Mensen hebben verschillende niveaus van het enzym, dus er zijn verschillende werkzame aanpakken voor verschillende mensen", voegt Gardiner toe. "Voor sommige mensen kan dat zijn dat zij aan het begin van hun maaltijd meer zetmeelrijk voedsel eten, zodat ze het enzym 'aanzetten' en zich sneller 'vol' voelen, waardoor ze in totaal minder eten". Voor anderen is de oplossing wellicht een pil die de zin in glucoserijk voedsel onderdrukt.
Het onderzoek is verschenen in The Journal of Clinical Investigation.
Fotocredits: 'yearns for chocolate', Gerry Thomasen
Laat ik het anders zeggen zoals mijn gedachtegang werkt Martijn:
Als je de wilskracht bezit om elk dag 1 of meerdere van dit soort pillen tegen trek in suiker bezit, dan heb je OOK de wilskracht om elke dag 'nee' tegen een koekje te zeggen, of je nou een pil op zijn Rotterdams gezegd in je melis duwt of je zegt gewoon nee en stopt geen chemische zooi in je smoel. Ik zeg het echt ff op zijn plat Rotterdam omdat ik zo ook zo spreken, maar zo denk ik dus gewoon.
Nee zeggen tegen zoetigheid IS moeilijk, maar als je afhankelijk moet zijn van pillen om daarmee om te gaan vind ik gewoon te ver gaan. Hoe verslavend zouden die pillen niet kunnen worden? Wat voor bijwerkingen gaan ze op de lange termijn geven? Jezelf oefenen om gewoon nee te zeggen geeft geen bijwerkingen, behalve ontgiftings/ontwennings verschijnselen en dat is niet gevaarlijk. Ook met dit soort pillen zal je op den duur toch moeten stoppen en toch zelf de wilskracht hebben oom er niet meer dagelijks aan toe te geven, probeer dat dan gewoon gelijk, lukt niet iedereen ineens, ik snoep nu zelfs nog, duw net een stuk speculaas achter in mijn keel, maar het blijft bij een klein stukje en niet meer 2 of 3 stukken zoals vroeger omdat het zo lekker is, ik heb mezelf daarin geoefend om het bij 1 te kunnen laten, heeft 3 jaar geduurd.