Luister even naar de uitzending en vertel wat je ervan vindt. Presentator Maarten Hagg viel van zijn stoel. Het floepte er dan ook zomaar uit. Excusez le mot, zegt Irene inmiddels hieronder in reactie #2. In reactie #68 legt ze nog eens uit waarom ze zo uitschoot.
Uitgemolken koe nieuwe plofkip? http://t.co/1RjcgS1On6 koe nieuwe plofkip?.html Even mijn boerenhart gelucht op radio 1 #zemblakoe
— Irene van de Voort (@irenevandevoort) May 27, 2015
Fotocredits: still uit de Zembla-aflevering, Zembla
Als ik er langer over nadenk kom ik tot de conclusie dat consumenten zich welliswaar als klootzakken gedragen maar geen klootzakken zijn. De echte klootzakken zijn de dier- en milieuactivisten die de oorzaken van beperkingen in duurzaamheid op een leugenachtige manier communiceren.
Niemand betaalt extra voor een product als dat product geen meerwaarde heeft wat aan hemzelf toevalt. Ook de zogenaamde idealistische koper niet. De idealistische koper betaalt extra omdat hij zich er moreel beter bij voelt. Het moreel beter voelen is in dit geval de meerwaarde die aan hemzelf toevalt en waar hij dus iets extra voor wil betalen.
Het moreel beter voelen doet zich echter alleen voor bij consumenten die zichzelf verantwoordelijk voelen voor hoe voedsel geproduceerd wordt.
Consumenten krijgen al decennia lang van dier- en milieuactivisten te horen dat dierwelzijns- en milieuproblemen een gevolg zijn van kwade activiteiten van kwade boeren met een kwade mentaliteit. In werkelijkheid hebben de werkmethodes te maken met schaalgrootte en vooral productiviteit per arbeidskracht: voedsel produceren met zo weinig mogelijk mensen. De productiviteit per arbeidskracht is weer onlosmakelijk verbonden met het welvaartsniveau van de samenleving. Zonder productieverhoging per arbeidskracht in de landbouw, geen stijging van welvaart. Overal in de wereld waar we een stijging van welvaart zien, zien we een trek van het platteland naar de stad terwijl de voedselproductie niet afneemt of zelfs toeneemt.
Beperking in dierwelzijn en milieu is dan ook één van de keerzijden van de welvaartsmaatschappij waar geen eenvoudige oplossingen voor zijn als we ons welvaartsniveau willen behouden.
Consumenten vinden dierwelzijn en milieu belangrijk. Ze willen dan ook bijdragen aan het verbeteren hiervan. Die bijdrage wordt echter geleverd op grond van wat zij als oorzaak begrijpen: de kwade mentaliteit van de kwade boer. Zo hebben ze immers decennia lang geleerd van dier- en milieuactivisten. Ze geven daarom steun aan de zoveelste schopcampagne van Varkens in Nood om de boer te overtuigen op vrijwillige basis zijn kwade gedrag te stoppen. Ze stemmen op de PvdD zodat via de politiek de kwade boer gedwongen kan worden zijn kwade gedrag te beëindigen.
Nog nooit heb ik een activist een verband horen leggen met het welvaartsniveau in de samenleving.
Het kopen van een diervriendelijk product heeft voor de consument geen morele meerwaarde waar hij iets extra voor wil betalen. Hij is toch niet verantwoordelijk voor de kwade mentaliteit van de kwade boer? Die moet zijn kwade gedrag gewoon stoppen zonder dat de consument daarvoor hoeft te betalen.
De klootzakkerige manier waarop dier- en milieuactivisten de oorzaken van dierwelzijns- en milieuproblemen duiden maakt dat consumenten zich als klootzakken gedragen.