Dit bordje hangt aan aan de monumentale gevel van Kromme Nieuwegracht 3 in Utrecht. Daar woonden 's winters de baronnen Van Tuyll tot Serooskerken. Het kolossale pand huisvest nu een bekende secretaresse-opleiding. De dame die schreef dat ze een vrije geest had, was Belle van Zuylen, een Van Tuyll die bekend werd onder die eigennaam. Een eigenzinnige en wereldberoemd geworden Utrechtse dame die besloot te breken met alle conventies van het adellijke milieu van de van Tuylls. Ze liet zich niet uitnodigen om te dansen, maar vroeg zelf een man, een doodzonde in haar 18e eeuw. Zo deed ze wel meer waarmee ze bewees helemaal los te komen van haar opvoeding en conventies. Belle had duidelijk een vrije wil.

In een belendend lijntje over afvallen en Tegenwicht tegen onze leefomgeving die alleen maar tot eten aanzet, hadden we het over de vrije wil en intrinsieke motivatie om af te vallen.

Sinds we het erover hadden, zit me iets dwars. Ik erger me nl. kapot aan mezelf. Een tijdje geleden besloot ik voortaan niet meer de fles wijn die open was ook leeg te drinken. Dat deed ik nl. altijd als een taakstraf die ik met veel plezier vervulde. Tot ik echt moest constateren dat ik óf voortaan m'n hemd over m'n broek zou moeten dragen óf de taakstraf beëindigen. Ik besloot tot het laatste en raakte de kurkentrekker en schroefdoppen een tijdje helemaal niet meer aan. Het ging goed en ik besloot weer 'ns wat te gaan drinken. Af en toe. En, verdorie, die taakstraf sluipt er weer in.Nog wat. Ik werk vaak tot in de kleine uren. Dan sluip ik naar de koelkast en eet ik die leeg. Kaas, vleeswaar. Soms nog een paar chips erbij. Ik wil het niet, maar doe het wel. Goddank bak ik 's nachts geen eieren en plunder ik de boel ook niet altijd. Maar als het gebeurt, gebeurt het toch echt tegen m'n wil.

Ik ben niet vrij, al kan ik kiezen en denk ik zo vrij als een vogel in de lucht. Wel vrij denken, maar niet vrij zijn om niet te eten en drinken.

Ergert u zich ook weleens aan uw etende zelf, of ben ik de enige?