Peter Attia vertelt over het traject tussen toen en nu; af en toe met een brok in de keel. Attia is een van de aanhangers van de gedachte dat diabetes niet gevolg is van teveel eten, maar van het verkeerde eten. We worden niet suikerziek - resistent voor de insuline die ons calorieën zou moeten laten verbanden - omdat we te dik zijn. Ook dunne mensen blijken nl. diabeet en worden daardoor obees in plaats van omgekeerd. Er zijn ook dikke mensen die wel zwaar, maar niet suikerziek zijn.
Dat begreep hij in zijn jonge jaren nog niet. Tijdens zijn co-schappen zette hij een been af bij de dikke vrouw, die hij daarna niet meer uit zijn hoofd heeft kunnen zetten. Hij hielp haar, maar vond haar eigenlijk een onverantwoordelijk dik vies mens. Later bleek hij zelf niet meer goed bij zijn energievoorraad te kunnen. Hij bleek diabeet en werd dik. Dat zette hem aan het denken. Niet alleen over hoe hem dat nou toch had kunnen gebeuren, maar ook over zijn houding tegen zijn patiënte van jaren daarvoor.
Attia vertelt dat hij denkt dat een overdaad aan glucose en niet zozeer overdadig eten ervoor zorgt dat ons systeem op hol slaat. Hij vertelt ook dat hij die theorie samen met mensen die heel andere theorieen aanhangt verder ontwikkelt. Hij en zijn collega's hebben geen dogma's of vastgeroeste ideeën. Ze willen de best mogelijke waarheidsvinding de ruimte geven. En onderwijl snikt hij: het gaat erom dat we mensen moeten kunnen helpen die er echt niets aan kunnen doen dat ze te dik zijn geworden.
De snik ziet er echt uit en voelt echt. Het verhaal over waarheidsvinding is indrukwekkend: stop de stammenstrijden en gebruik die om tot de beste theorieën te komen en test die.
Fotocredits: still uit Peter Attia's TED video
@Frank:
In afwachting van jouw verklaring, heb ik heb Peter Attia gevraagd naar zijn opinie over wat nu de beste fysiologische verklaring is voor afvallen/gezondheidswinst.
“You are a firm supporter of the carbs > insulin > fattening hypotehesis.
1. Why do you think this is superior to “acellular carbohydrates promoting an inflammatory microbiota and causing obesity”(Ian Spreadbury), a “Fat Switch” (Richard Johnson) or the “Food Reward Hypothesis” (Richard Guyenet).”
Zijn enigszins verrassende antwoord is:
“Guido, there is no reason to think these theories are mutually exclusive. Just as Newtonian and quantum physics are not. They just apply under different circumstances. Similarly, I suspect there is great validity to all four of these, and for some people, under some circumstance, one theory appears more dominant. I may simply be biased to spend more time writing about the enzymatic/hormonal regulation of fat tissue than the others, as that was the “one” that most explained my metabolic dysregulation and adiposity.”
Verrassend omdat ik verwacht had dat hij de carbs>insulin>fattening verklaring als meest dominant zou verklaren. De mogelijkheid is echter zeer wel dat verschillende parallele/interacterende mechanismen mogelijk zijn,