domheid maakt werkeloos & vet
Kennelijk is obesitas typisch een probleem van domoren. Ze worden eerst werkeloos van de domheid en daarna vet van de werkeloosheid. Daarom vindt Mulder het scheppen van banen wél een taak van de overheid, maar het bestrijden van ongezondheid uit hoofde van vraatzucht en bewegingsloosheid niet. Problemen moet je bij de wortel aanpakken, niet bij de tak.Tegen domheid is namelijk geen kruid gewassen, maar werken maakt dun. Zo eenvoudig blijkt de theorie achter Mulder's tekst bij nadere analyse.
ook hardwerkende vette VVD'ers
Die theorie is zichtbaar onjuist. In Nederland kampt 53% van de volwassenen met een mate van overgewicht, een voorstadium van obesitas en de daaruit weer voortvloeiende suikerziekte (type II diabetus mellitus). 13% van de volwassen Nederlanders is obees. Onder zowel mensen met overgewicht als obesen zijn voorbeelden te vinden van heel hard werkende mensen. Zelfs binnen de VVD zijn ze te vinden. Niet alleen onder de gewone leden in het land, maar ook in de Kamer en zelfs in de hoogste bestuurlijke functies. Anne Mulder had het kunnen weten als hij in zijn fractie beter om zich heen en achter de regeringstafel zou kijken. Voorts had hij zich kunnen informeren over het actuele werkeloosheidscijfer. Dat ligt wat lager dan 53% respectievelijk 13%. In februari stond het officieel op 4,3%
Briefschrijver 1, arts Ivan Wolffers, vraagt zich af waarom cholesterol- en bloeddrukverlagers niet ook uit het zorgpakket zouden verdwijnen. Ook het gebruik daarvan is immers een gevolg van een verkeerde leeftstijl die je eigen schuld is. GGD-directeur Laurent de Vries, briefschrijver 2, volgt in zijn ingezonden stuk een argument dat overeenkomt met dat van Prof. Jaap Seidell's jongste boek Tegengewicht. De basis voor overgewicht wordt gevormd door een context waarin ons teveel en teveel zoet, zout en vet wordt opgedrongen. De medische basis voor de fysieke gevolgen op latere leeftijd worden al op jonge leeftijd gevormd. Het is dus geen ledigheids- of werkeloosheidsprobleem. Werk alleen lost het probleem niet. Sterker nog, het treedt al op voor de leeftijd waarop mensenkinderen economisch productief worden. 13% van de Nederlandse kinderen tussen 5 en 16 heeft overgewicht. 7% is obees.
Zouden het kinderen zijn van werkeloze ouders? Welnee. In de VS is 17,6% van de kinderen in de leeftijd tot 19 obees. 33% van de volwassen Amerikanen is obees. De werkeloosheid in het land bedroeg in februari jl. officieel 10%. Da's veel, maar ook een goede indicatie dat er bergen hardwerkende dikkerds zijn. Het probleem zit ergens anders. Ik vermoed dat Jaap Seidell het uitstekend beschreven heeft: we leven in een obesogene jungle waarin eetgedrag veel minder tot de eigen verantwoordelijkheid van mensen gerekend kan worden dan moderne liberalen willen weten. Seidell laat zien dat oude liberalen als John Stuart Mill er heel andere opvattingen op na hielden. Mill, een van de grondleggers van het liberalisme, was ronduit normatief. Mensen moeten beschermd worden tegen verkopers waartegen ze zichzelf niet kunnen wapenen. Mill zou zich schamen voor een nazaat als Mulder.
Mulder heeft zijn huiswerk niet gedaan
Grappig dat kamerleden het zoveel beter weten, dan iemand die er onderzoek naar doet en beter op de hoogte is van de ethiek van het liberalisme dan 21e eeuwse vertegenwoordigers van die stroming. Mulder zou op zijn minst de moeite mogen doen om uit te leggen waarom Seidell het mis heeft. De laatste is tenslotte een internationaal erkend expert en bracht er net een boek over uit dat hij niet heeft kunnen missen. Mulder heeft zijn huiswerk niet gedaan
Misschien voelde hij zich daar te goed voor omdat er ook hoogleraren zijn die doen alsof een dikke buik je eigen vette schuld is. Die zou hij moeten vragen of ze mede de verantwoordelijkheid willen nemen voor de echte besluiten die mede op basis van hun schrijfsels in de echte, maar vermoedelijk ongeinformeerde, ondeskundige en zelfs dommige politieke arena genomen worden.
En de kosten voor de gezondheidszorg? Die zullen juist dankzij neoliberale denkers als Mulder en zijn minister Schippers de pan uitrijzen.
Belangrijker nog dan reclame voor ongezond voedsel vind ik het probleem van de verwachting. Zowel onze cultuur als de daaruit voortvloeiende reclame leert ons alleen genoegen te nemen met wat goed voelt, maximaal prikkelt en direct voorhanden is. "Because we're worth it", of zo.
Er werd hierboven over karakter gesproken. Eén van de onderdelen daarvan is hoezeer je in staat of bereid bent om te investeren in een lange termijn-beloning zoals een goede gezondheid. Dat heeft ook een onveranderbare, biologische basis, maar heeft ook alles te maken met ervaringen, opvoeding en context.
Moet het probleem niet veel meer in deze hoek gezocht worden? Dat we het één vinden, het ander doen, bij gebrek aan middelen om invloed uit te oefenen omdat dit ons niet is bijgebracht?