1 min
Een team Chinese onderzoekers meent in samenwerking met Amerikanen gewenste 'obesitas' bij planten te kunnen realiseren. Dit zou een veel hogere opbrengst betekenen en ook nog eens beter omgaan met extreme omstandigheden zoals droogte, door dieper reikende wortels. Net zoals bij kippen sprake is van 'plofgroei', lijken we dat begrip nu te kunnen plakken op gewassen.
Het zou allemaal mogelijk zijn door toevoeging van een enkel gen, dat bij planten niet voorkomt maar wel bij gewervelde dieren, dus ook de mens.
Ongehinderd door strenge wetgeving op dit vlak (zoals in de EU) brachten de onderzoekers het dierlijke FTO-gen in bij planten (rijst en aardappelen); in vaktaal heet de manipulatie transgenese. Bij mensen is de aanwezigheid van het gen geassocieerd met een groter risico op obesitas.
FTO grijpt niet in op DNA, het receptenboek van levende cellen, maar op RNA (ribonucleic acid), verwant genetisch materiaal dat het recept naar de keuken brengt. Wat een gen doet hangt niet alleen van het recept af maar ook van het enthousiasme waarmee dat wordt overgebracht. Zo beschrijft Trouw het mechanisme. FTO verhoogt dat enthousiasme. In het laboratorium steeg de opbrengst met 300% op het land verdubbelde de opbrengst.
“De verandering is dramatisch,” zegt co-auteur Chuan He, chemisch bioloog bij de Universiteit van Chicago. “Sterker nog, het werkte bij bijna elke plant die we tot dusver hebben geprobeerd en het is een heel simpele aanpassing om te maken.”
In de Europese Unie is deze genetische modificatie niet zomaar toegestaan. De Chinezen denken echter dat ze ook zonder tussenkomst van het dierlijke FTO-gen plantenobesitas kunnen bereiken, nu ze weten hoe het mechanisme werkt.
Dit roept de vraag op wat deze techniek zou betekenen voor de bodemvruchtbaarheid. Zou de bodem ook dubbel zo snel uitgeput raken? Een versnelde extractie van voeding uit de bodem ligt in ieder geval voor de hand. Plofkip heeft een betere benutting van grondstoffen en put de bodem per kilo vlees daarom minder uit. Per hectare plofaardappelen zullen we echter extra moeten bemesten om de productiviteit daarvan te vergroten. Op zijn beurt kan dat weer leiden tot een hogere druk van plagen en ziekten omdat opbrengstmaximalisatie planten minder weerbaar kan maken.
Het zou allemaal mogelijk zijn door toevoeging van een enkel gen, dat bij planten niet voorkomt maar wel bij gewervelde dieren, dus ook de mens.
Ongehinderd door strenge wetgeving op dit vlak (zoals in de EU) brachten de onderzoekers het dierlijke FTO-gen in bij planten (rijst en aardappelen); in vaktaal heet de manipulatie transgenese. Bij mensen is de aanwezigheid van het gen geassocieerd met een groter risico op obesitas.
FTO grijpt niet in op DNA, het receptenboek van levende cellen, maar op RNA (ribonucleic acid), verwant genetisch materiaal dat het recept naar de keuken brengt. Wat een gen doet hangt niet alleen van het recept af maar ook van het enthousiasme waarmee dat wordt overgebracht. Zo beschrijft Trouw het mechanisme. FTO verhoogt dat enthousiasme. In het laboratorium steeg de opbrengst met 300% op het land verdubbelde de opbrengst.
“De verandering is dramatisch,” zegt co-auteur Chuan He, chemisch bioloog bij de Universiteit van Chicago. “Sterker nog, het werkte bij bijna elke plant die we tot dusver hebben geprobeerd en het is een heel simpele aanpassing om te maken.”
In de Europese Unie is deze genetische modificatie niet zomaar toegestaan. De Chinezen denken echter dat ze ook zonder tussenkomst van het dierlijke FTO-gen plantenobesitas kunnen bereiken, nu ze weten hoe het mechanisme werkt.
Dit roept de vraag op wat deze techniek zou betekenen voor de bodemvruchtbaarheid. Zou de bodem ook dubbel zo snel uitgeput raken? Een versnelde extractie van voeding uit de bodem ligt in ieder geval voor de hand. Plofkip heeft een betere benutting van grondstoffen en put de bodem per kilo vlees daarom minder uit. Per hectare plofaardappelen zullen we echter extra moeten bemesten om de productiviteit daarvan te vergroten. Op zijn beurt kan dat weer leiden tot een hogere druk van plagen en ziekten omdat opbrengstmaximalisatie planten minder weerbaar kan maken.
Wetenschap is nooit voor één gat te vangen.
Gelukkig niet. Maar goed ook.
En als een-en-ander niet helemaal uitpakt zoals verwacht is er altijd nog het vogelverschrikker-gen. OF kan het er nog bij voor een dubbele effect.
Wetenschap is nooit voor één gat te vangen.
Frank Eric, grote weerbaarheid betekent niet onaantastbaar. Net als dat kerngezonde mensen ziek kunnen worden, kunnen weerbare planten dat ook. Maar er zijn veel ziekten en plagen die veel eerder en heviger toeslaan als planten niet goed groeien, dat is wat ik bedoelde.
En nu alle technieken combineren?
iets meer hierover (meer wortels, minder gevoelig voor droogte (klimaatveranderingen), fotosynthese verbeterd of via artikels supplementary data
Wat zullen we dan krijgen?
De vraag is is het nodig, nu misschien nog niet, maar in toekomst weten we het niet. Ook op langere ruimtereizen kan het voordeel geven, maar daar zijn we nog niet aan toe.
China en India met tussenliggende landen herbergen ca 1/3 van de wereldbevolking. Al die monden moeten worden gevoed, terwijl het areaal landbouwgrond voor gewassen niet groot genoeg is. Inzetten op techniek kan een boel land sparen. Op deze wijze blijft er ook meer ruimte voor natuur ipv omzetten tot landbouw (ecomodernisme).
De EU komt verder op achterstand in de wetenschap.
#19 Henric, "ik heb altijd geleerd en in de praktijk gezien dat een goed groeiend gewas de beste remedie is tegen ziekten en plagen"
Ik had hier goed groeiende tomaten, waarin fytophthora begon toe te slaan, en die tot compost vergaan zouden zijn, als ik niks gedaan had. Zal wel iets fout gedaan hebben.
Fytophthora is als een kernreactie. Als de stengels op een bepaalde afstand staan, pingpongen de sporen in sneltreinvaart de plant naar de bliksem, als ie er prima uit ziet en goed groeit. Stengels en bladeren weg halen, zwavel erover, te vergelijken met kernstaven eruit, koolstofstaven erin wb de pingpong-kernreactie.
Een goed groeiend gewas, wat geen resistentie heeft.