Paul Bocuse stamt uit een familie van koks die al vanaf de 17e eeuw achter het fornuis staat. Ook Bocuse voegde zich, met volle overtuiging, in de familietraditie. Na een robuuste scholing bij verschillende beroemde Franse chefs, keerde hij in 1956 terug naar het familierestaurant L'Auberge du Pont in Collonges-au-Mont-d'Or, een deelgemeente van Lyon. Twee jaar later was de eerste Michelinster een feit, in 1960 de tweede - ondanks de papieren tafelkleedjes en het roestvrijstalen bestek, schrijft de New York Times. In 1961 wordt hij Meilleur ouvrier de France ('beste ambachtsman'), een titel waarop hij zich zijn hele leven voor zal laten staan en die hij trots met zich meedraagt in de vorm van het driekleurige lint om zijn hals. In 1965 verwerft Bocuse zijn derde Michelinster, die hij sindsdien altijd heeft behouden.

Nouvelle Cuisine
In de jaren '70 verwierf Bocuse internationale bekendheid als het gezicht van de 'nouvelle cuisine'. Daarmee bedoelde hij niet de "mini-porties op maxi-borden" waarmee critici de nieuwe lichting belachelijk maakten. Voor Bocuse was de 'nouvelle cuisine' maximale smaakbeleving uit pure ingrediënten. Zijn kookstijl was "onwrikbaar", schrijft Le Point. "Een eeuwige driehoeksverbintenis tussen room, boter en wijn." "Dat is het lekkerste koken, je verandert geen winnend recept," bleef hij herhalen. "In Frankrijk kennen we de producten beter dan in andere landen en weten we de authentieke smaken beter in ere te herstellen. We lijken op een immens aquarium met de Middellandse Zee, de Atlantische Oceaan en het Kanaal en op een gigantische boerderij met gevogelte van Bresse, rundvlees van Charolais... Van noord naar zuid beschikken we over een oneindige boomgaard met een ongeëvenaard terroir. En onze wijngaard is onze mooiste ambassadeur.... Geen enkel ander land kan prat gaan op zo'n diversiteit", blies Bocuse de loftrompet, aldus Le Point.

De Franse keuken zelf
De New York Times belicht een ander aspect van Bocuse's roem: "Mr. Bocuse, a tireless self-promoter, was a constant presence in the news media and on television. “You’ve got to beat the drum in life,” he told People magazine in 1976. God is already famous, but that doesn’t stop the preacher from ringing the church bells every morning".

IJdel of niet, Bocuse was gedurende zijn hele leven het boegbeeld van de Franse keuken. In 1989 werd hij door de restaurantgids Gault-Millau uitgeroepen tot 'Kok van de eeuw' en 'Paus van de Franse keuken', in 2011 riep The Culinary Institute of America hem uit tot "Chef van de Eeuw". Hij startte in 1989 de Bocuse d'Or, een tweejaarlijks kookconcours dat inmiddels tot de meest prestigieuze kookwedstrijden ter wereld behoort. En nog altijd begroette Monsieur Paul dagelijks de gasten in zijn restaurant in Collonges. Ondanks dat hij sinds enkele jaren aan de ziekte van Parkinson leed. President Macron noemde Bocuse vandaag "de belichaming van de Franse keuken".



Vrouwensnoeper
Toch had Bocuse, ondanks alle mediabelangstelling en uitbreiding van zijn culinaire imperium naar landen buiten Frankrijk, in 2005 nog een verrassing in petto. Toen onthulde hij dat hij niet alleen sinds 1946 getrouwd was met Raymonde, moeder van zijn dochter Françoise, maar ook al 60 jaar zijn leven deelde met Raymone, moeder van zijn zoon Jérôme, én Patricia, zijn communicatie-manager. "Het zal niet ieders idee van het huwelijksleven zijn, maar iedereen kan goed met elkaar opschieten", citeert de New York Times. "Ze zijn allemaal gelukkig, met mij en met elkaar, en als ik de tijd die we samen als echtparen hebben doorgebracht bij elkaar optel, komt het op 145 jaar". Bocuse grapte dat hij een vrouw had voor de lunch, voor de thee en het diner. Libération noemde hem daarom behalve een groot kok een 'vrouwensnoeper' ('M. Croque-Madames'). Het Franse vrouwenblad Gala herinnert er vandaag aan dat er nog veel meer vrouwen in Bocuse's leven zijn geweest.

Diverse media laten een portret zien van de levenslustige chef uit 2013:

Dit artikel afdrukken