1 min
Professor Ray Hilborn durft het gewoon te zeggen: "vooruit, eet vis". In tegenstelling tot veel oceaanactivisten die zeggen dat de oceanen leeggevist raken. In zijn nieuwe book "Overfishing" geeft hij een helder overzicht van overbevissing en de vele definities daarvan en weerlegt hij een aantal van de mythes rondom wat de mens op zee uitspookt. In Seafood wordt Hilborn geïnterviewd.
In het interview stelt Hilborn, hoogleraar aan the School of Aquatic and Fishery Sciences (University of Washington), dat alle visserij die wettelijk geregeld is duurzaam is. Want zelfs als er sprake is van overbevissing, moet er gewerkt worden aan herstel. "Duurzaamheid heeft niets te maken met hoeveel vissen er zijn, maar met het beheersysteem. Je kunt stapels vis hebben, maar als er in het wilde weg op gevist mag worden, kan dat best niet duurzaam zijn. Je kunt ook maar een paar vissen hebben, maar als daarvoor goed geregeld is dat het visbestand zich moet kunnen herstellen, wordt die soort duurzaam gemanaged."
Vanuit dit standpunt, heeft Hilborn ook een helder zicht op het Gemeenschappelijk Visserijbeleid (GVB) van de EU. Volgens hem is het GVB met z'n visquota een klassiek voorbeeld van hoe het niet moet: Ze stellen vage politieke doelen en dan laten ze de wetenschappers hun werk doen, en vervolgens gaan de politici met de quota zitten schipperen.
Hilborn zegt dat hij met zijn boek een gebalanceerd beeld wil schetsen omdat de meeste boeken over de wereldzeeën vol verhalen staan over hoe slecht het gaat. Door vooral te focusen op voorbeelden waar het wel goed gaat, hoopt hij dat die cases meer navolging gaan krijgen. Nu is het zo dat veel mensen geloven dat visserijbeleid gewoon niet duurzaam kan zijn en om iets nieuws roepen. "Dat nieuwe zou dan een grootschalig zeereservaat kunnen zijn, dat is de meest voorkomende NGO-oplossing. Of "verbied sleepnetten", dat zegt ook bijna iedereen maar ze kijken niet naar de empirische ervaringen van visserijen die bewezen duurzaam zijn en bijdragen aan wereldvoedselzekerheid."
Het volledige interview is te vinden op SeafoodSource.com (betaald).
Fotocredits: Edwinek
Dit artikel afdrukken
Vanuit dit standpunt, heeft Hilborn ook een helder zicht op het Gemeenschappelijk Visserijbeleid (GVB) van de EU. Volgens hem is het GVB met z'n visquota een klassiek voorbeeld van hoe het niet moet: Ze stellen vage politieke doelen en dan laten ze de wetenschappers hun werk doen, en vervolgens gaan de politici met de quota zitten schipperen.
Hilborn zegt dat hij met zijn boek een gebalanceerd beeld wil schetsen omdat de meeste boeken over de wereldzeeën vol verhalen staan over hoe slecht het gaat. Door vooral te focusen op voorbeelden waar het wel goed gaat, hoopt hij dat die cases meer navolging gaan krijgen. Nu is het zo dat veel mensen geloven dat visserijbeleid gewoon niet duurzaam kan zijn en om iets nieuws roepen. "Dat nieuwe zou dan een grootschalig zeereservaat kunnen zijn, dat is de meest voorkomende NGO-oplossing. Of "verbied sleepnetten", dat zegt ook bijna iedereen maar ze kijken niet naar de empirische ervaringen van visserijen die bewezen duurzaam zijn en bijdragen aan wereldvoedselzekerheid."
Het volledige interview is te vinden op SeafoodSource.com (betaald).
Fotocredits: Edwinek
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_480_289_84_s_c1.jpg)
Jopie, en dat klopt dus ook. En ze degraderen niettemin toch als er een slecht beheersplan is. En dat is dus ook het hele eieren eten: hoeveel handjeklap en windowdressing zit er achter zo'n beheersplan?
"They set very vague political objectives then they have the scientists do their work and then the politicians come back in and start tinkering with what the quotas should be"
Is dat niet het optimale dat er voor ons, tragische diersoort, in zit?
Daar lijkt me mee te leven (voor vis + mens)
Analogie met landbouw: landschappen degraderen nooit in die mate dat er totaal niets meer wil groeien. Alleen tast het onze eigen duurzaamheid (aantal mensen x periode dat wij hier op aarde kunnen doorbrengen) aan als het resultaat is dat voedselproductie veel lager is dan mogelijk.
Of: eerst een hoge opbrengst nu terwijl er al sprake is van structurele overproductie en tekort later als er sprake is van structurele onderproductie.
Analogie: gedegradeerde landschappen bestaan niet als er maar een beheersplan is?
@Josien, Hilborn is voorstander van maatregelen en beleid. Hij constateert dat politiek gerommel er voor zorgt dat technisch goed beleid onderuit gehaald wordt. In het interview wordt hem deze vraag gesteld: "Are politics interfering with the Common Fisheries Policy in Europe?" Zijn antwoord daarop is:
"That’s a classic case of where they haven’t successfully distinguished between the science and the politics. They set very vague political objectives then they have the scientists do their work and then the politicians come back in and start tinkering with what the quotas should be. That’s exactly how it shouldn’t work."
Is wettelijk regelen nu de oplossing of juist niet? Op dit punt lijkt Hilborn zichzelf tegen te spreken:
"In het interview stelt Hilborn, .., dat alle visserij die wettelijk geregeld is duurzaam is."
en later:
"Volgens hem is het GVB met z'n visquota een klassiek voorbeeld van hoe het niet moet: Ze stellen vage politieke doelen en dan laten ze de wetenschappers hun werk doen, en vervolgens gaan de politici met de quota zitten schipperen."
Redactie, hoe zit dit in het volledige interview?