Zé Povinho, handelaar in rundvlees, was ondeugend en deed een testje in het hol van de leeuw. Tijdens Foodlog Goes Live serveerde hij carpaccio met een verhaal. Hij wilde weten wie het zou kopen.
Tijdens het prettige evenement ‘Foodlog Goes Live' op de boerderij van Huib Rijk, ben ik zo brutaal geweest - om zonder medeweten van de organisatoren - een klein experiment uit te voeren. De proefkonijnen, zowel in de figuurlijke als letterlijke zin van het woord, waren mijn Foodlog collega’s. Dat ik hen ongevraagd heb betrokken in mijn experiment, doet aan mijn respect voor hen niet af.
Het vlees
Mijn vriend André de Bloois, grootslager bij de Zegro in Rotterdam, had een dunne lende (het gedeelte van het rund waar de entrecôte van gesneden wordt) geheel ontdaan van vet, vliezen en zenen. Daarna licht aangevroren en niet te dun gesneden. Dressing er over en presto: carpaccio!
De dunne lende was afkomstig van een jonge Hereford os, die tot zijn onvermijdelijke dood heeft mogen rondlopen en grazen in het noorden van Uruguay. Na het slachten en uitbenen (volgens EU normen) kwam het vlees gevacumeerd en gekoeld per zeeschip naar Nederland. Omdat de werkelijke productiemethode van dit - ik ben bevooroordeeld als tijdelijk eigenaar van het product, dat geef ik toe - smakelijke rundvlees nogal saai is - alleen maar grazen is nou eentonig - liet ik mijn Foodlog-vrienden die van de carpaccio wilden proeven dit verhaal lezen:
Het oordeel
Iets minder dan een derde van de proefpersonen liet meteen weten dat het een absurd verhaal was dat van A tot Z gelogen was. Daar hadden ze niet helemaal gelijk in want a. het was wel degelijk rundvlees, b. in de dressing zat olijfolie en c. het citroensap was wel degelijk handgeperst. Bijna de helft twijfelde sterk aan het verhaal, maar vond het niet van A tot Z gelogen. Ongeveer een derde had lichte twijfels over de inhoud van de tekst. Ik heb niemand kunnen betrappen op 100% acceptatie van de woeste claims.
Zeker na het lezen van deze intro, zal iedereen beweren dat het een absurde flauwekultekst is.
Hill Billy Cooking Contest
Maar, worden we door de culipers niet geconditioneerd voor dit soort onzinnige claims? Zo berichtte culinair recensent Mac van Dinther op 17 september in de Volkskrant dat Jonnie Boer, die een wedstrijd bedacht had voor zijn collega’s met ingrediënten die ze in een omtrek van 60 kilometer rond Zwolle vonden. Vervolgens bleek dat de deelnemers aan de Hill Billy Cooking Contest hun spullen doodgewoon haalden bij vier leveranciers van Jonnie Boer. Niks vonden, maar kochten dus. Zo kan ik ook lokaal winkelen in de natuur van mijn directe omgeving. Als je dan de volgende tekst leest ‘in zijn kokskleren waadt hij door het zompige trilveen dat meegeeft als een waterbed’ dan is dat natuurlijk niet absurd omdat de schrijver serieus in de krant wordt afgedrukt. En toch zou je zweren dat het wel zo was.
Balinese priesters met een 640 maal gevouwen lemmet
Worden we beïnvloed? Zodanig dat eenvoudig, gezond, duurzaam en uiteraard veilig voedsel niet meer voldoende is ? Dat het alleen op een antieke Japanse Kamado kan worden bereid, het vlees gemasseerd moet zijn geweest door Balinese priesters en het mes gemaakt is door het lemmet 640 keer te vouwen?
Kennelijk vinden we de werkelijkheid zo oninteressant dat we voor 'over the top' gaan en niet eens meer weten hoe je doodgewone kwaliteit kunt herkennen. Ik zeg: weg met die onzin en omarm de werkelijkheid. Maar daarom zal het nog niet gebeuren.
Wie kan mij verklaren waarom we zo smelten voor over the top verhalen?
Fotocredits: Carpaccio of beef, La Citta Vita
Dit artikel afdrukken
Het vlees
Mijn vriend André de Bloois, grootslager bij de Zegro in Rotterdam, had een dunne lende (het gedeelte van het rund waar de entrecôte van gesneden wordt) geheel ontdaan van vet, vliezen en zenen. Daarna licht aangevroren en niet te dun gesneden. Dressing er over en presto: carpaccio!
De dunne lende was afkomstig van een jonge Hereford os, die tot zijn onvermijdelijke dood heeft mogen rondlopen en grazen in het noorden van Uruguay. Na het slachten en uitbenen (volgens EU normen) kwam het vlees gevacumeerd en gekoeld per zeeschip naar Nederland. Omdat de werkelijke productiemethode van dit - ik ben bevooroordeeld als tijdelijk eigenaar van het product, dat geef ik toe - smakelijke rundvlees nogal saai is - alleen maar grazen is nou eentonig - liet ik mijn Foodlog-vrienden die van de carpaccio wilden proeven dit verhaal lezen:
Het oordeel
Iets minder dan een derde van de proefpersonen liet meteen weten dat het een absurd verhaal was dat van A tot Z gelogen was. Daar hadden ze niet helemaal gelijk in want a. het was wel degelijk rundvlees, b. in de dressing zat olijfolie en c. het citroensap was wel degelijk handgeperst. Bijna de helft twijfelde sterk aan het verhaal, maar vond het niet van A tot Z gelogen. Ongeveer een derde had lichte twijfels over de inhoud van de tekst. Ik heb niemand kunnen betrappen op 100% acceptatie van de woeste claims.
Zeker na het lezen van deze intro, zal iedereen beweren dat het een absurde flauwekultekst is.
Hill Billy Cooking Contest
Maar, worden we door de culipers niet geconditioneerd voor dit soort onzinnige claims? Zo berichtte culinair recensent Mac van Dinther op 17 september in de Volkskrant dat Jonnie Boer, die een wedstrijd bedacht had voor zijn collega’s met ingrediënten die ze in een omtrek van 60 kilometer rond Zwolle vonden. Vervolgens bleek dat de deelnemers aan de Hill Billy Cooking Contest hun spullen doodgewoon haalden bij vier leveranciers van Jonnie Boer. Niks vonden, maar kochten dus. Zo kan ik ook lokaal winkelen in de natuur van mijn directe omgeving. Als je dan de volgende tekst leest ‘in zijn kokskleren waadt hij door het zompige trilveen dat meegeeft als een waterbed’ dan is dat natuurlijk niet absurd omdat de schrijver serieus in de krant wordt afgedrukt. En toch zou je zweren dat het wel zo was.
Balinese priesters met een 640 maal gevouwen lemmet
Worden we beïnvloed? Zodanig dat eenvoudig, gezond, duurzaam en uiteraard veilig voedsel niet meer voldoende is ? Dat het alleen op een antieke Japanse Kamado kan worden bereid, het vlees gemasseerd moet zijn geweest door Balinese priesters en het mes gemaakt is door het lemmet 640 keer te vouwen?
Kennelijk vinden we de werkelijkheid zo oninteressant dat we voor 'over the top' gaan en niet eens meer weten hoe je doodgewone kwaliteit kunt herkennen. Ik zeg: weg met die onzin en omarm de werkelijkheid. Maar daarom zal het nog niet gebeuren.
Wie kan mij verklaren waarom we zo smelten voor over the top verhalen?
Fotocredits: Carpaccio of beef, La Citta Vita
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
soms crimineel (#55), dat behoeft nadere explicatie na lezing van het AD van vandaag, waarin de journalist het omkatten van kratjes met hollandse tomaten in Turkse, om zo de boycot te omzeilen, vergoelijkend "boerenslimheid" noemt, ondanks dat er een hoge boete op staat bij trapperen, ja hier weet ik het ook niet meer. voor de dommere en luiere lezer staat er nog een tekeningetje bij van een "niets vermoedende rus" die op het punt staat zijn tanden te zetten in een zgn Turkse tomaat, want hij moest eens weten dat het gewoon een Hollandse was die door Poetin in de ban gedaan is, zou hij die hap dan met een van afschuw verwrongen gezicht onmiddellijk weer uitspuwen??
wat ik natuurlijk bedoelde Ze: er zijn onschuldige en kwalijke vormen van volksverlakkerij, die verhaaltjes over kaas waren onschuldig (en misschien nog waar ook, onbelangrijk verder voor de kaasgenieter), gerommel met stempels en keurmerken is onacceptabel en soms crimineel.
Dirk, ik zwijmelde ook weg bij de verhalen van Karl May. Jaren later kreeg ik te horen dat Old Shatterhand een uiting was van homo-erotiek. Zo gaat het ook met veel omschrijvingen van voedsel: de waarheid wil je niet weten ;-)
hier in de buurt ga ik wel eens uit eten met vrienden of bekenden en ga er voor het nagerecht dan helemaal voor zitten om de beschrijvingen bij de kazen van het kaasplankje uit te spellen(wisselt elke zoveel maanden), dat gaat als volgt: kaas van het robuuste bergrund zus en zo, van mals vers kruidenrijk almengras van boven de boomgrens, gerijpt in handgemaakte doosjes van sparrenspaan, bij het natuurlijke microklimaat van de noordhellingen etc etc. ik zwijmel dan helemaal weg, want lees ook graag streekromans (zoals -Het varken aarde-,en de klassiekers van Herman de Man), zou het allemaal waar zijn? wil ik dat weten? ben ik gerustgesteld, smaakt het me beter als het al of niet waar is?neen, ik houd van literatuur, en heb een katholieke jeugd in brabant gehad. je mag 3 kaasjes uitkiezen, ik kies altijd die met het mooiste verhaaltje erbij. sta ik hier nu helemaal alleen in?
Ik haak nu pas aan in deze draad en geef Zé een verlaat compliment voor zijn voortreflijke carpaccio.
Bij de tekst haakte ik pas af bij de woorden "gramnegatieve enzymen"; die bestaan namelijk niet. Maar in de eerste alinea stond al genoeg flauwekul, erg kritisch was ik kennelijk niet. Daarna moest ik er vreselijk om lachen, dus ook de lariekoek smaakte voortreflijk. En ook dat was beleving. Ga zo door, Zé!