Tijdens het prettige evenement ‘Foodlog Goes Live' op de boerderij van Huib Rijk, ben ik zo brutaal geweest - om zonder medeweten van de organisatoren - een klein experiment uit te voeren. De proefkonijnen, zowel in de figuurlijke als letterlijke zin van het woord, waren mijn Foodlog collega’s. Dat ik hen ongevraagd heb betrokken in mijn experiment, doet aan mijn respect voor hen niet af.

Het vlees
Mijn vriend André de Bloois, grootslager bij de Zegro in Rotterdam, had een dunne lende (het gedeelte van het rund waar de entrecôte van gesneden wordt) geheel ontdaan van vet, vliezen en zenen. Daarna licht aangevroren en niet te dun gesneden. Dressing er over en presto: carpaccio!

De dunne lende was afkomstig van een jonge Hereford os, die tot zijn onvermijdelijke dood heeft mogen rondlopen en grazen in het noorden van Uruguay. Na het slachten en uitbenen (volgens EU normen) kwam het vlees gevacumeerd en gekoeld per zeeschip naar Nederland. Omdat de werkelijke productiemethode van dit - ik ben bevooroordeeld als tijdelijk eigenaar van het product, dat geef ik toe - smakelijke rundvlees nogal saai is - alleen maar grazen is nou eentonig - liet ik mijn Foodlog-vrienden die van de carpaccio wilden proeven dit verhaal lezen:

ZeCarp


Het oordeel
Iets minder dan een derde van de proefpersonen liet meteen weten dat het een absurd verhaal was dat van A tot Z gelogen was. Daar hadden ze niet helemaal gelijk in want a. het was wel degelijk rundvlees, b. in de dressing zat olijfolie en c. het citroensap was wel degelijk handgeperst. Bijna de helft twijfelde sterk aan het verhaal, maar vond het niet van A tot Z gelogen. Ongeveer een derde had lichte twijfels over de inhoud van de tekst. Ik heb niemand kunnen betrappen op 100% acceptatie van de woeste claims.

Zeker na het lezen van deze intro, zal iedereen beweren dat het een absurde flauwekultekst is.

Hill Billy Cooking Contest
Maar, worden we door de culipers niet geconditioneerd voor dit soort onzinnige claims? Zo berichtte culinair recensent Mac van Dinther op 17 september in de Volkskrant dat Jonnie Boer, die een wedstrijd bedacht had voor zijn collega’s met ingrediënten die ze in een omtrek van 60 kilometer rond Zwolle vonden. Vervolgens bleek dat de deelnemers aan de Hill Billy Cooking Contest hun spullen doodgewoon haalden bij vier leveranciers van Jonnie Boer. Niks vonden, maar kochten dus. Zo kan ik ook lokaal winkelen in de natuur van mijn directe omgeving. Als je dan de volgende tekst leest ‘in zijn kokskleren waadt hij door het zompige trilveen dat meegeeft als een waterbed’ dan is dat natuurlijk niet absurd omdat de schrijver serieus in de krant wordt afgedrukt. En toch zou je zweren dat het wel zo was.

Balinese priesters met een 640 maal gevouwen lemmet
Worden we beïnvloed? Zodanig dat eenvoudig, gezond, duurzaam en uiteraard veilig voedsel niet meer voldoende is ? Dat het alleen op een antieke Japanse Kamado kan worden bereid, het vlees gemasseerd moet zijn geweest door Balinese priesters en het mes gemaakt is door het lemmet 640 keer te vouwen?

Kennelijk vinden we de werkelijkheid zo oninteressant dat we voor 'over the top' gaan en niet eens meer weten hoe je doodgewone kwaliteit kunt herkennen. Ik zeg: weg met die onzin en omarm de werkelijkheid. Maar daarom zal het nog niet gebeuren.

Wie kan mij verklaren waarom we zo smelten voor over the top verhalen?

Fotocredits: Carpaccio of beef, La Citta Vita
Dit artikel afdrukken