Volwassenen die als kind vaak opmerkingen van hun ouders kregen over hun gewicht, zijn later minder tevreden over hun lichaam en hebben een hogere BMI dan wanneer het gewicht geen gespreksonderwerp was.
Om kinderen te helpen een gezond gewicht te houden en een gezond eetpatroon aan te leren, maken veel ouders, vaak tussen neus en lippen door, opmerkingen over wat en hoeveel ze eten en hoe ze eruit zien. Vooral voor dochters kan dat jaren later nog negatief uitpakken.
Zwaarder en meer ontevreden
Dat blijkt onder meer uit nieuw Amerikaans onderzoek. Wetenschappers vroegen 501 jonge vrouwen van 20-35 jaar naar hoe tevreden ze waren over hun gewicht, eetgewoontes en BMI. Ook vroegen ze de deelnemers hoeveel opmerkingen hun ouders vroeger maakten over hun gewicht of hun eetpatroon.
Eerdere onderzoeken toonden al aan dat ouders die zich veel bemoeien met het eetgedrag van het kind uiteindelijk bereiken dat kinderen niet goed kunnen bepalen hoe veel of hoe weinig ze moeten eten.
Wat dan wel?
Hoe goed bedoeld de bemoeienis van de ouders ook is, het lijkt een averechts effect te hebben. Wat dan wel als je je als ouder zorgen maakt over het gewicht of eetgedrag van je kind? Dianne Neumark-Sztainer van de University of Minnesota die veel onderzoek doet naar dit onderwerp, raadt ouders aan minder te praten en meer te doen. “Als ouder moet je meer doen om het huis een plek te laten zijn waar het makkelijk is om gezond te eten en te kiezen voor beweging en waar minder gepraat wordt over gewicht.”
Dat betekent dat ouders gezonde dingen in huis moeten halen, proberen met het hele gezin gezellig aan tafel te eten en ook het goede voorbeeld geven door zelf fysiek actief te zijn. En heb geen commentaar op gewicht of eetpatroon van de kinderen. Zolang ze klein zijn, hebben ouders dat zelf in de hand. Als een iets ouder kind overgewicht heeft, adviseert Neumark-Sztainer: “Wacht tot je kind er zelf mee komt en steun ze dan in wat ze doen. Zeg dat je van ze houdt, onafhankelijk van hoe ze eruit zien en help ze niet teveel te focussen op hun gewicht, maar op het eetpatroon en -gedrag.”
Dit artikel afdrukken
Zwaarder en meer ontevreden
Dat blijkt onder meer uit nieuw Amerikaans onderzoek. Wetenschappers vroegen 501 jonge vrouwen van 20-35 jaar naar hoe tevreden ze waren over hun gewicht, eetgewoontes en BMI. Ook vroegen ze de deelnemers hoeveel opmerkingen hun ouders vroeger maakten over hun gewicht of hun eetpatroon.
Wacht tot je kind er zelf mee komt en steun ze dan in wat ze doen. Zeg dat je van ze houdt, onafhankelijk van hoe ze eruit zien en help ze niet teveel te focussen op hun gewicht, maar op het eetpatroon en -gedrag.Opmerkingen over het gewicht en het eetpatroon bleken langdurig van invloed. Hoe vaker de ouders zeiden dat het kind teveel at, des te hoger de BMI van hun dochters op latere leeftijd. Ook andersom bleek dit waar; hoe meer opmerkingen gemaakt werden over te weinig eten, hoe lager de BMI was. Ook waren de dochters die zich veel opmerkingen over hun gewicht herinnerden, minder tevreden met hun lichaam. Zij zeiden pas echt gelukkig te zijn als ze minder zouden wegen.
Eerdere onderzoeken toonden al aan dat ouders die zich veel bemoeien met het eetgedrag van het kind uiteindelijk bereiken dat kinderen niet goed kunnen bepalen hoe veel of hoe weinig ze moeten eten.
Wat dan wel?
Hoe goed bedoeld de bemoeienis van de ouders ook is, het lijkt een averechts effect te hebben. Wat dan wel als je je als ouder zorgen maakt over het gewicht of eetgedrag van je kind? Dianne Neumark-Sztainer van de University of Minnesota die veel onderzoek doet naar dit onderwerp, raadt ouders aan minder te praten en meer te doen. “Als ouder moet je meer doen om het huis een plek te laten zijn waar het makkelijk is om gezond te eten en te kiezen voor beweging en waar minder gepraat wordt over gewicht.”
Dat betekent dat ouders gezonde dingen in huis moeten halen, proberen met het hele gezin gezellig aan tafel te eten en ook het goede voorbeeld geven door zelf fysiek actief te zijn. En heb geen commentaar op gewicht of eetpatroon van de kinderen. Zolang ze klein zijn, hebben ouders dat zelf in de hand. Als een iets ouder kind overgewicht heeft, adviseert Neumark-Sztainer: “Wacht tot je kind er zelf mee komt en steun ze dan in wat ze doen. Zeg dat je van ze houdt, onafhankelijk van hoe ze eruit zien en help ze niet teveel te focussen op hun gewicht, maar op het eetpatroon en -gedrag.”
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Hallo Dirk, ja natuurlijk kook ik voor hem. Wij eten iedere avond altijd gezamelijk met het gezin. Het magere zit ook wel in de familie, aan vaders kant. Dus misschien maak ik mij druk om niets. Hij eet ook wel de groente die ik maak, maar schept minimaal op en fruit eet hij niet veel, zeker niet uit eigen beweging. Hij snaait tussendoor veel, en savonds rond elf uur, altijd ongezond. En wat betreft t abonnement, hij zei dat hij dat leuk vond toen ik t vroeg, maar omdat zn vriendje nooit gaat, gaat hij ook niet. En samen met zijn mammie vind hij geen optie.
Anna: maak jij het warme maal voor hem klaar? En hoe smaakt hem dat? Jongeren hebben vaak een andere voorkeur dan de ouderen met hun liflafjes, rauwe salades en peultjes en kiwis toe. Wij vielen na een dag buiten altijd als hongerige wolven aan op stamppotten(rauwe andijvie erin verwerkt), jachtschotels(puree) en pastas van mijn moeder, die heer (nou ja) en meester was in de keuken en die geen snacks of gesnoep toestond voor het eten. Eenmaal uit huis hadden we een goedkope "mensa" op de universiteit, voor snacks en flauwekul ontbrak ons het geld! Ja, mss heb je hier niets aan, want de tijden zijn nu wel anders geworden!
En over dat sportabonnement: was dat zijn eigen initiatief?
Ik heb een zoon van bijna 18. Graatmager. Snoept mijn inziens veel te veel, en eet te weinig groente en fruit. Sport ook niet, heeft wel een abonnement op de sportschool. Ikzelf eet gezond, snoep en drink weinig, sport regelmatig en heb een goede BMI. Ik dring niet tot hem door. Als er een paar dagen geen lekkere snacks liggen koopt hij het zelf. Ik heb t min of meer opgegeven en ik hoop dat het besef vanzelf bij hem komt... Iemand nog tips?
Opnieuw een illustratie van de Gulden Snede uit de psychologie: "Alles wat je aandacht geeft, groeit".
Voer je gesprekken over wat je kind niet goed doet (teveel of te weinig eten), dan groeit het probleemgedrag.
Inmiddels ook onder pedagogen bekend terrein: geef aandacht aan wat je kind goed doet, en dan mag je heus het positieve effect op het gewicht benoemen: "goed joh dat je weer een uur bent gaan voetballen vanmiddag, ik zie echt dat je spieren groeien".
Bij kinderen is dit nog belangrijker dan bij volwassenen, omdat hun identiteit nog groeit en dus meer afhankelijk is van feedback van verzorgers. Geef je feedback over het gewicht van het kind, dan identificeert het zich daarmee. Geef je feedback over de zelfdiscipline en/of sportiviteit van het kind, dan identificeert het zich daarmee.
Liesbeth van den Heuvel : wat mij betreft zouden consultatiebureaus, Jeugdzorg e.d. best meer mogen kijken naar de voeding die kinderen krijgen van hun verzorgers, en daarop interveniëren. Ik ben tegen een bemoeizuchtige overheid, maar in dit geval gaat het om bescherming van kinderen, die er anders hun hele leven last van houden.
Over gezond eten, trucjes, verleiden valt veel te zeggen maar ik beperk me tot de topic:
Kinderen leren eten is opvoeden. Opvoeders kunnen hier echt het verschil maken.
Soms moeten opvoeders echt optreden, soms wat loslaten (oordelen)
Ik weet uit ervaring dat de sfeer aan tafel 10 x belangrijker is dan hoeveel het kind eet. (ben dietist en moeder)
praktisch: Opvoeders bepalen idealiter wat er op tafel komt, het kind mag zelf opscheppen, het tempo bepalen ed.
Die ruimte moeten kinderen kunnen krijgen. Binnen de grenzen van wat er op tafel komt, daar treed je als opvoeder op.
over de communicatie: Elke opmerking over het eetgedrag van een kind is aan tafel al snel een oordeel en het kind zal dan juist niet het gewenste eetgedrag laten zien.
Opvoeders met kinderen die slechte eters zijn: teveel of te weinig, doen er goed aan om tijdens de maaltijd niets over het eten zelf te zeggen, ze moeten dan echt opmerkingen inslikken.
Je bent immers snel geneigd te zeggen:
"Lekker he?" (je denkt dan voor het kind)
"eet eens door"
"waarom schep je zoveel/zo weinig op?"
Praat liever over andere dingen en probeer niet steeds naar dat ene bord te kijken.
Als je dat in je opvoeding kunt veranderen, verbetert de sfeer aan tafel, het contact met je kind verbetert en zal het eten vanzelf verbeteren, mits..
je het goede voorbeeld geeft en het gezonde eten in praktijk brengt. Een grote fruitschaal met veel soorten vers fruit is al snel voor elkaar!
Opvoeden aan tafel is vooral ook het voorbeeld stellen. Mijn stelligste overtuiging.
Is je kind te dik?, probeer dan zelf ook gezond te eten en te streven naar een goed gewicht.
Vind je het niet goed dat het kind voor de tv eet?, doe het zelf dan ook niet.
Is je kind een slechte groente-eter? Eet zelf een flinke hoeveelheid, het liefst elke dag een andere soort.
wil je dat je kind minder frisdrank drinkt? drink het zelf ook niet.
Dit komt wat spartaans over, maar als je iets wil bijdragen aan de leefstijl van je kind zul je zelf de toon moeten zetten.
Als kinderen wat ouder zijn , boven de 10 bv., kun je met hen in discussie gaan over keuzes die zij maken.
Uitleggen waarom en zeker ook de keuzemogelijkheid benadrukken. Tot die tijd treed je als opvoeder op.
Mijn horrorvoorbeeld in dezen is dat ik jaren terug bij een bushalte een kind van 8,9 jaar alleen zag zitten, het was 7.30 met een zak chips op schoot, wachten op de bus.
Dan kun je ook niet verwachten dat zo'n knulletje opgroeit tot een gezonde man en die zijn eigen kinderen gezond opvoedt. Opvoedingsstijl krijg je van huis uit en geef je door.
Een goede sfeer aan tafel en een goede sfeer in huis is heel wat waard. Het kind groeit op in een prettige omgeving. Daar wordt het gelukkig van.
Voor de praktische zaken is de opvoeder degene die de grenzen stelt. Het is nooit te laat om je opvoeding bij te stellen!