Ken je die lekkere stuivende Sauvignon Blanc nog? Uit het Loire-gebied of die uit Nieuw-Zeeland. Of zijn Spaanse taste-alike, de Verdejo? Fris groen en buxusachtig (kattenpisserig, in de volksmond, maar dan lekker en niet bestorven) smaakten ze. Dat is minder dan vijf jaar geleden.

Zag je ze in een restaurant op de kaart en vroeg je of de fles die je aanwees, smaakt zoals een Sauvignon Blanc hoort te smaken dan kreeg je een antwoord waar je wat mee kon. Het was een 'typische' sauvignon of verdejo, of een 'als u van een stuivende wijn houdt, gaat u hem lekker vinden' of een 'het is niet zo'n uitgesproken type'. Nooit hoefde je ook te vragen: 'is dit er zo eentje met een schep suiker, want daar houd ik niet van?'

Nu wel inmiddels.

Op een wijnetiket hoeven de restsuikers - of de toegevoegde - niet te worden vermeld. Voor een jong en voornamelijk vrouwelijk publiek, wordt droge wijn tegenwoordig 'lekker' zoet gemaakt. Bij volle rode wijnen is het, mits met mate en in combinatie met nog wat pit en rondeur gevende smaakaanpassingen, niet noodzakelijk vies. In het geval van witte wijn, en zeker sauvignon blanc, vind ik het bepaald smerig.

Valt de versuikering van de wijn je ook zo op? Het is al een decennium of anderhalf en misschien wel twee aan de gang, maar de laatste paar jaar staat de wijnversuikering in de hoogste versnelling volgens mijn tong en neus.
Dit artikel afdrukken