1 min
Inwoners van buurten met lage vastgoedwaardes hebben vaker type 2 diabetes mellitus (T2DM) dan inwoners van buurten met hogere vastgoedwaardes. Dat constateren onderzoekers van de Universiteit Maastricht aan de hand van dit onderzoek naar woonwijken, sociaaleconomische status (SES) en T2DM.
Zij bekeken data uit het cohort van De Maastricht Studie. Dat is een database waarin duizenden Zuid-Limburgers 5 jaar lang gevolgd om meer te weten te komen over het aantal diabetesgevallen, de oorzaken daarvan en de behandeling van onder meer T2DM. De onderzoekers koppelden die gegevens aan data van het CBS over de gemiddelde (WOZ-)waarde van huizen in een bepaalde buurt.
In buurten met lage prijzen bleek T2DM veel vaker voor te komen. Van de 494 diabetespatiënten woonde 37% in een woonhuis uit de laagste prijsklasse (€125.000 tot €168.000). Zelfs als de onderzoekers corrigeerden voor geslacht, leeftijd en sociaaleconomische status bleef het effect van armere wijken op T2DM bestaan. Daaruit trekken ze de conclusie dat leven in een arme buurt ook slecht is voor de gezondheid van mensen die wat meer te besteden hebben en beter zijn opgeleid.
“Arme mensen lopen al een groter risico op diabetes door hun sociaaleconomische klasse. De buurt waarin ze wonen, vormt vervolgens nog een extra risicofactor”, aldus hoofdonderzoeker Hans Bosma, hoogleraar sociale epidemiologie, in het AD. Dat komt omdat de buurten niet uitnodigen tot naar buiten gaan en bewegen en omdat ze onveiliger voelen.
De risico’s zouden te verkleinen zijn door het vergroten van de hoeveelheid groen in de buurt, het toegankelijker maken van de openbare ruimte om te bewegen en het aanpakken van de ongezonde voedselomgeving.
Zij bekeken data uit het cohort van De Maastricht Studie. Dat is een database waarin duizenden Zuid-Limburgers 5 jaar lang gevolgd om meer te weten te komen over het aantal diabetesgevallen, de oorzaken daarvan en de behandeling van onder meer T2DM. De onderzoekers koppelden die gegevens aan data van het CBS over de gemiddelde (WOZ-)waarde van huizen in een bepaalde buurt.
In buurten met lage prijzen bleek T2DM veel vaker voor te komen. Van de 494 diabetespatiënten woonde 37% in een woonhuis uit de laagste prijsklasse (€125.000 tot €168.000). Zelfs als de onderzoekers corrigeerden voor geslacht, leeftijd en sociaaleconomische status bleef het effect van armere wijken op T2DM bestaan. Daaruit trekken ze de conclusie dat leven in een arme buurt ook slecht is voor de gezondheid van mensen die wat meer te besteden hebben en beter zijn opgeleid.
“Arme mensen lopen al een groter risico op diabetes door hun sociaaleconomische klasse. De buurt waarin ze wonen, vormt vervolgens nog een extra risicofactor”, aldus hoofdonderzoeker Hans Bosma, hoogleraar sociale epidemiologie, in het AD. Dat komt omdat de buurten niet uitnodigen tot naar buiten gaan en bewegen en omdat ze onveiliger voelen.
De risico’s zouden te verkleinen zijn door het vergroten van de hoeveelheid groen in de buurt, het toegankelijker maken van de openbare ruimte om te bewegen en het aanpakken van de ongezonde voedselomgeving.
