Ook hier in Zuid-Frankrijk was het een koud en nat voorjaar. Dat was te merken aan alles. De appels bloeiden laat. De wijngaarden liepen pas laat uit. De kersen waren later dan anders. Dat gold ook voor de walnoten.
In de notenboom op de parkeerplaats hingen half juni nog maar bolletjes ter grootte van een 'bolder' (zo heette die in mijn knikkertijd). Maar na een paar weken lekker zomerweer en warmte begonnen ze ergens op te lijken. In Nederland is het nu waarschijnlijk ook nog mogelijk groene noten te plukken, al is Sint-Jan al lang voorbij.

Een paar jaar geleden was ik Janneke Vreugdenhils 'notenwijn van meneer B.' al eens tegengekomen. Ik maakte er een jerrycan vol van; het bleek zalig. Het mengsel van noten, suiker, wijn en brandewijn werd een zachte, zoete, vooral bruine "port". Een 'zoetje' zoals een logée zei, om even lekker van te genieten.

Janneke bleek het recept opgenomen te hebben in haar vorig jaar verschenen boek Comfortfood, zodat het weer op mijn netvlies stond. Vandaar dat ik de notenboom met extra aandacht bekeek dit jaar, om te zien of het weer eens zou kunnen lukken. Uiteraard mag je niet zomaar de noten van de boom plukken - alle bomen in het dorp zijn van iemand. Deze notenboom is van de overbuurvrouw. Dit weekend ben ik haar gaan vragen of ik een twintigtal groene noten uit haar boom mocht halen.

Ze keek me wat verbaasd aan: 'Dat moet je toch voor Sint-Jan doen? Het is nu toch te laat?' De tradities zijn zo sterk geworteld dat aanpassen aan de dagelijkse realiteit blijkbaar nog niet zo eenvoudig is. Het verschijnel notenwijn kende ze overigens ook. Zij maakte het vroeger ook, net als 'eau de noix', notenwater. Ik heb haar niet gevraagd of dat water sterk water of kleurend water was. "Pas maar op voor zwarte handen", zei ze nog.

Eenmaal op een schuur geklommen, was het oogsten van 20 groene walnoten een fluitje van een cent. Thuisgekomen sneed ik ze met een Santokumes in stukjes. Daarna gingen ze met 4 liter rode wijn, een pond suiker en een liter inmaakbrandewijn in een jerrycan. Die staat nu voor een paar maanden koel in het donker. Tegen de tijd dat de walnoten zelf rijp zijn, kan de 'port' gefilterd en gebotteld worden.

Het is maar de vraag hoeveel noten de overbuurvrouw uiteindelijk overhoudt. Haar noten moeten het op eigen kracht opnemen tegen insectenvraat en wurmpjes. 'Je ne le traite pas' - ik spuit niet, vertrouwde ze me toe. Voor mij een extra reden om juist haar groene noten te willen gebruiken. Vorig jaar had ze al met al een mandvol noten kunnen oogsten en opeten. Ik hou me wel aan de groene noten met hun mooie witte binnenste. Al zal het nog wel even duren voor mijn vingers en nagelranden hun bruinzwarte waas helemaal kwijt zijn. Maar dat heb ik graag over voor een aantal flessen 'zoetje'.

Comfortfood van Janneke Vreugdenhil is via deze link te bestellen bij Bol.com

Fotocredits: Foodlog Media
Dit artikel afdrukken