Sommige dingen zijn onveranderd. Jamie Oliver was al beroemd, zij het nog jong, Nigella Lawson had haar eerste kookboek How To Be A Domestic Goddess net gepubliceerd. Maar chef-koks begonnen net in die tijd te veranderen van keukenmensen in sterren, bevriend met andere sterren; dat begon ooit met de onlangs overleden Paul Bocuse.

Hun optreden lokte steeds meer jonge mensen achter het fornuis, naar wat voor die tijd een beroep zonder aanzien was. Zij brachten de wild-plukbeweging op gang, en de eet-lokaaltrend. Ook de opkomst van exotische keukens als Thais, Indiaas en Japans stamt uit die tijd.

Niemand kon in 2001 voorspellen dat de belangstelling voor food geweldig zou toenemen, dat kookboeken de bestsellerlijsten zouden bestormen en dat kookprogramma's de televisiekanalen zouden veroveren. Sindsdien kan een restaurant via bezorgdiensten in ongeveer ieder gebouw zijn gerechten serveren. In Londen begon dat met Wapping Food, gevestigd in een voormalig pompstation in de wijk Wapping.

En nee, zegt Cooke. In 2001 waren er geen pop-uprestaurants en hun verschijnen zegt vooral iets over de hoogte van de huren in Londen.

Buiten de restaurants was de transformatie zo mogelijk nog ingrijpender. In 2001, schrijft Cooke, kostte het bij elkaar zoeken van ras-al-hanout, een specerijenmengsel, van kimchi (Koreaanse zuurkool) of granaatappel-molasse een tocht van dagen. Tegenwoordig ligt het in de supermarkt. Kant-en-klaarmaaltijden bestellen via internet is geëxplodeerd, met de donkere keukens van Deliveroo als negatieve bijverschijnsel.

Cooke ziet twee trends eruit springen. De eerste is een fascinatie voor bakken, waarvan de The Great British Bake Off de eerste algemeen zichtbare verschijning was, maar die al eerder begon. Huiverend noemt zij een tweede trend, de ‘zonder’-rage: zonder gluten, lactosevrij, suikerloos eten.

De toekomst ziet Cooke bezorgd tegemoet. Brexit zal veel veranderen. Engeland produceert 54% van zijn voedsel zelf, de rest moet worden geïmporteerd. Dat zal de prijzen van buitenlandse waren opdrijven. Maar ook de Engelse productie zal onder druk komen te staan. “Who will pick our crops,” vraagt ze retorisch. Een groot deel van het personeel in de Britse voedselindustrie komt van het vasteland en vindt Engeland niet zo aantrekkelijk meer nu het pond is gedaald. Britse boeren dreigen zelfs naar het vasteland te verhuizen.

Dit artikel afdrukken