Aangespoelde walvissen zijn - letterlijk - groot nieuws. Wetenschappers buigen zich nog altijd over de oorzaken voor het stranden van een enkele of hele groep walvissen. Voor individuele strandingen zijn verdwalen, desoriëntatie, ziekte of infecties vaak de verklaring. Voor groepen zijn andere mechanismen in het spel: desoriëntatie bij de leider, akoestische verstoringen en het sociale verband waardoor een hele groep bij elkaar blijft.

Tijdens een conferentie van walvissenexperts in Perth vorige week kwam er nog een nieuwe verklaring voor de individuele strandingen op tafel: ondervoeding. Op de westkust van Australië strandden tussen 1989 en 2007 gemiddeld maar 2 à 3 walvissen per jaar. In 2008 waren het er 13 en in 2009 46. Uit onderzoek op de dode walvissen bleek dat zij zwaar ondervoed waren. Ze hadden veel te weinig vet, vertelt Carly Holyoake, van de Universiteit van Murdoch in Le Monde. "Mogelijke redenen voor deze tekorten: de intensivering van de commerciële krillvisserij - krill is het basisvoedsel van walvissen - of de nog altijd niet goed in kaart gebrachte invloed van de opwarming van de aarde op de hoeveelheden van deze kleine zeegarnaaltjes."
Dit artikel afdrukken