Marion Nestle is de alom gerespecteerde kritische éminence grise van de Amerikaanse voedingswetenswetenschappen. Ze toonde zich recent al kritisch tegen de nieuwe Amerikaanse pro-vet en pro-cholesterol richtlijnen. Gisteren bond ze de strijd aan met Nina Teicholz, het jongste journalistieke icoon van de pro-vet gedachte die de afgelopen 15 jaar terrein won.
"Dietary guidelines shouldn’t be this controversial", schrijft Marion Nestle in haar jongste blog dat gisteravond (onze tijd) verscheen op haar site Food Politics.
Teicholz maakt het mooier dan het is
Ze schrijft daarin dat er te weinig pro-vet en pro-cholesterol bewijs is en dat het onder nieuwlichters gevierde The Big Fat Surprise van de door onder meer The Economist, Forbes en The Wall Street Journal de hemel in geschreven Nina Teicholz niet deugt. Ze verlaat zich daarbij op een jongeman die ze zegt niet te kennen, maar die doet 'wat studenten geleerd wordt te doen': alle referenties checken. Daaruit zou blijken dat het boek niet klopt en dat Teicholz de zaken wat mooier voorstelt dan ze zijn om een lekker lezend en overtuigend boek te krijgen.
Seth Yoder
Op de doorgaans stille site van Nestle brak gisteravond een felle discussie los. Teicholz maakt daarin duidelijk niet gediend te zijn van deze openbare aanval op haar werk en persoon. Ze prees de jongeman voor zijn werk en gaf aan de paar foutjes die hij had gevonden te zullen corrigeren in een volgende druk. Daarop meldde Seth Yoder, de jongeman in kwestie, zich. Hij opent frontaal de aanval op Teicholz die hij beticht van het zien van complotten waar ze niet kunnen bestaan. Teicholz zou overal een complot zien tegen low fat diëten.
De discussie gaat in volle felheid verder. Nestle is vermoedelijk geslaagd in haar opzet: aanpassen van de richtlijnen OK, maar dat betekent nog niet vol gas op vol vet en cholesterol. Teicholz kreeg afgelopen vrijdag nog een volle pagina in The New York Times om haar 'complottheorie' te ontvouwen: slechte wetenschap zou domme overheden jarenlang de verkeerde adviezen hebben laten omarmen en daardoor mensen in het verderf hebben gestort.
Complexe biologie en wilde hypothesen
Sinds auteurs als Gary Taubes is dit argument standaard geworden. Voedingswetenschappers zouden geen bal verstand hebben van de meest basale natuurwetenschappelijke methodologie. Epidemiologie zou niet geschikt zijn als basis voor de voedingswetenschap. Er zou goed causaal onderzoek gedaan moeten worden, in plaats van alleen maar associatief onderzoek. Wie zich echter iets kan voorstellen bij de complexe biologie achter voeding weet dat er meer onderzoeksvragen op te roepen zijn dan ooit voldoende overtuigend beantwoord zullen kunnen worden. Zelfs de richting waarin gezocht moet worden is buitengewoon lastig te bewijzen. Wie een natuurkundige benadering van voeding wil, moet zich realiseren dat 'real truth is really hard to get'. Zo zei de bekende, keihard causaal denkende biochemicus Piet Borst het enkele jaren geleden tijdens een Engelstalige bijeenkomst van de KNAW in Amsterdam.
Er is veel wilde en theoretisch plausibele hypothesevorming mogelijk. Maar om die nou meteen voor waar aan te nemen, gaat een beetje te ver, lijkt Nestle met succes te zeggen.
Ze trekt aan de zenuweindjes van de in termen van feitelijke kennis nog altijd weinig robuuste pro-vet en anti-carb wetenschap die de gangbare statistische voedingswetenschap doorgaans verwijt 'bad science' te zijn. De case ontrolt zich voor ieders ogen op haar site. Cholesterol en vet zijn opeens toch weer een spannend onderwerp.
Nina Teicholz, The Big Fat Surprise, via Bol.com
Fotocredits: The Big Fat Surprise
Dit artikel afdrukken
Teicholz maakt het mooier dan het is
Ze schrijft daarin dat er te weinig pro-vet en pro-cholesterol bewijs is en dat het onder nieuwlichters gevierde The Big Fat Surprise van de door onder meer The Economist, Forbes en The Wall Street Journal de hemel in geschreven Nina Teicholz niet deugt. Ze verlaat zich daarbij op een jongeman die ze zegt niet te kennen, maar die doet 'wat studenten geleerd wordt te doen': alle referenties checken. Daaruit zou blijken dat het boek niet klopt en dat Teicholz de zaken wat mooier voorstelt dan ze zijn om een lekker lezend en overtuigend boek te krijgen.
Seth Yoder
Op de doorgaans stille site van Nestle brak gisteravond een felle discussie los. Teicholz maakt daarin duidelijk niet gediend te zijn van deze openbare aanval op haar werk en persoon. Ze prees de jongeman voor zijn werk en gaf aan de paar foutjes die hij had gevonden te zullen corrigeren in een volgende druk. Daarop meldde Seth Yoder, de jongeman in kwestie, zich. Hij opent frontaal de aanval op Teicholz die hij beticht van het zien van complotten waar ze niet kunnen bestaan. Teicholz zou overal een complot zien tegen low fat diëten.
De discussie gaat in volle felheid verder. Nestle is vermoedelijk geslaagd in haar opzet: aanpassen van de richtlijnen OK, maar dat betekent nog niet vol gas op vol vet en cholesterol. Teicholz kreeg afgelopen vrijdag nog een volle pagina in The New York Times om haar 'complottheorie' te ontvouwen: slechte wetenschap zou domme overheden jarenlang de verkeerde adviezen hebben laten omarmen en daardoor mensen in het verderf hebben gestort.
Complexe biologie en wilde hypothesen
Sinds auteurs als Gary Taubes is dit argument standaard geworden. Voedingswetenschappers zouden geen bal verstand hebben van de meest basale natuurwetenschappelijke methodologie. Epidemiologie zou niet geschikt zijn als basis voor de voedingswetenschap. Er zou goed causaal onderzoek gedaan moeten worden, in plaats van alleen maar associatief onderzoek. Wie zich echter iets kan voorstellen bij de complexe biologie achter voeding weet dat er meer onderzoeksvragen op te roepen zijn dan ooit voldoende overtuigend beantwoord zullen kunnen worden. Zelfs de richting waarin gezocht moet worden is buitengewoon lastig te bewijzen. Wie een natuurkundige benadering van voeding wil, moet zich realiseren dat 'real truth is really hard to get'. Zo zei de bekende, keihard causaal denkende biochemicus Piet Borst het enkele jaren geleden tijdens een Engelstalige bijeenkomst van de KNAW in Amsterdam.
Er is veel wilde en theoretisch plausibele hypothesevorming mogelijk. Maar om die nou meteen voor waar aan te nemen, gaat een beetje te ver, lijkt Nestle met succes te zeggen.
Ze trekt aan de zenuweindjes van de in termen van feitelijke kennis nog altijd weinig robuuste pro-vet en anti-carb wetenschap die de gangbare statistische voedingswetenschap doorgaans verwijt 'bad science' te zijn. De case ontrolt zich voor ieders ogen op haar site. Cholesterol en vet zijn opeens toch weer een spannend onderwerp.
Nina Teicholz, The Big Fat Surprise, via Bol.com
Fotocredits: The Big Fat Surprise
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
"De case ontrolt zich voor ieders ogen op haar site."
En pakt weinig florissant uit voor Marion. Het is een nogal zwakke post. In plaats van zich te verstoppen achter de schuimbekkende Yoder - wiens aantijgingen grotendeels in de categorie mierenneukerij vallen - had ze Nina's boek zelf moeten fileren. Daartoe mist ze het overzicht en het heeft er alle schijn van dat ze het boek niet heeft gelezen. Net als Dr. Frank, die als motivatie gaf 'Teicholz niet te vertrouwen'.
Hoe je het wendt of keert, hard biologisch duidt steeds meer evidence erop dat dominantie van glycolyse t.o.v. beta-oxidatie (en dat is óók een substraat gestuurde kwestie) aan de basis ligt van degeneratie en veroudering. Lees het werk van de groep van Charles Mobbs. Wil je lang gezond en functioneel blijven, dan zul linksom of rechtsom moeten bewerkstelligen dat je metabolisme zo weinig mogelijk in de glycolyse stand staat (een beetje glycolyse is er altijd, uiteraard). Very low carb is niet de enige weg naar deze evolutionair normale toestand.
Melchior, ik vind het heel opvallend wat ze doet en bereikt. Ze reageert zelf niet. Teicholz reageert als door een wesp gestoken en geeft zich bloot.
Nestle weet welke reputatie ze te verliezen heeft en veegt The Economist met zijn beroemde botereditie, Forbes en WSJ (jij zult zeggen: allemaal Boulevardpers; maar toch) stilzwijgend in de prullenbak.
Opeens zijn vet en cholesterol daadwerkelijk weer heel spannend, omdat de wetenschappelijke praktijk achter pro en anti langzaam boven tafel komt. Protest tegen epidemiologie als wetenschap is - dat is mijn persoonlijke standpunt - terecht. De waarheid van Piet Borst is ook terecht, al kom je er niet ver mee.
Mark my words: dat onderwerp komt nu op de agenda. Je kunt niet met het lichaam aan biologie doen alsof het natuurkunde is. Daar zit de hele pijn: je krijgt teveel fantastische theorie waar je nog bakken evidence voor vindt (denkt te vinden!) ook. Maar het waarheidsgehalte kun je niet wegen. Daarom Melchior - en daar zijn we het vermoedelijk eens - denk ik dat er een derde weg nodig is (die overigens de courante was geworden voor we in de 17e eeuw echt goed begonnen te worden in wiskunde): observationele praxis.
#1 Melchior, kun je me meer voorbeelden van wegen naar beperkte glycolyse geven ?
Floris:
1. Een 'gunstig' genotype (indicatie: velen in je familie worden gezond stokoud op 'normaal' eetpatroon)
2. Intermittent Fasting
3. Dagelijkse High Intensity Interval Training (en dan ook echt intens)
4. Exogene toediening van keton-esters (ketonen werken als boodschapperstof die via VMH systemisch beta-oxidatie afdwingen en van glycolyse wegsturen
5. 'Gewoon' eu-calorisch, macronutriënt-neutraal paleo (volgens Lindeberg); ik drift in en uit ketose (het waarom hiervan is natuurlijk erg interessant)
6. Zuivere energierestrictie
Dick, mooie discussie op het blog van Nestle. Leuk om te zien dat ook Reichard Feinman (low carb) zich meldde, hij is steeds vaker spreker op diabetescongressen.
(trouwens Guido deed ook een duit in het Teicholz zakje).
Inhoudelijk misschien niet zo spannende discussies, maar wat wij er van kunnen leren is, dat ook al zijn ze het hardgrondig met elkaar oneens, die gekke Amerikanen respectvol en beleefd blijven.