De Amerikaanse pediater en hoogleraar Aaron Carroll is van mening dat foute beeldvorming over aspartaam en sacharine heeft geleid tot angst voor kunstmatige zoetmiddelen. Hij geeft zijn kinderen suikervrije frisdrank.
Neem sacharine, zegt Carroll in The New York Times. We zijn gaan denken dat het kanker veroorzaakt omdat het getest is op ratten. In een set van 50 dierproeven waren er maar 20 die naar de gevolgen voor tweede generatie ratten keken. In slechts 1 van die gevallen, waarin bovendien extreem veel sacharine aan de dieren werd gevoerd, ontstond blaaskanker. Latere generatiestudies wezen eveneens op blaaskanker als gevolg van het gebruik van sacharine.
Er is echter nooit aangetoond, zegt Carroll, dat de blaaskanker die ratten oplopen ook bij mensen zal optreden. Daar komt nog eens bij dat de voor de tests gebruikte rattensoort extra gevoelig is voor blaaskanker. Ook als de dieren extra vitamine C krijgen, blijken ze blaaskanker te ontwikkelen.
Te laat
Om die reden werd sacharine in 2000 van de lijst van kankerverwekkende stoffen gehaald. Maar het was al te laat. De publieke opinie had zich al gevormd, schrijft Carroll.
Ook aspartaam zou een dergelijk lot hebben getroffen. De stof zou hersentumoren veroorzaken. Volgens Carroll is er geen enkele studie die dat heeft kunnen aantonen. Zelfs doses die tot 10 maal het normale gebruik gaan, lieten geen negatieve effecten zien.
Daarentegen is suiker wel een boosdoener, meent Carroll. Suiker maakt het lijf dik en de geest overactief. Daarom zou het veel beter zijn kunstmatige zoetstoffen te gebruiken. Zelf geeft Carroll zijn kinderen slechts 5 keer in de week een glas frisdrank met kunstmatige zoetmakers. Dat laat ze niet dik worden en is veilig, zegt hij.
Fotocredits: Aaron Carroll, Incidental Economist
-- POLL --
Dit artikel afdrukken
Er is echter nooit aangetoond, zegt Carroll, dat de blaaskanker die ratten oplopen ook bij mensen zal optreden. Daar komt nog eens bij dat de voor de tests gebruikte rattensoort extra gevoelig is voor blaaskanker. Ook als de dieren extra vitamine C krijgen, blijken ze blaaskanker te ontwikkelen.
Te laat
Om die reden werd sacharine in 2000 van de lijst van kankerverwekkende stoffen gehaald. Maar het was al te laat. De publieke opinie had zich al gevormd, schrijft Carroll.
Ook aspartaam zou een dergelijk lot hebben getroffen. De stof zou hersentumoren veroorzaken. Volgens Carroll is er geen enkele studie die dat heeft kunnen aantonen. Zelfs doses die tot 10 maal het normale gebruik gaan, lieten geen negatieve effecten zien.
Daarentegen is suiker wel een boosdoener, meent Carroll. Suiker maakt het lijf dik en de geest overactief. Daarom zou het veel beter zijn kunstmatige zoetstoffen te gebruiken. Zelf geeft Carroll zijn kinderen slechts 5 keer in de week een glas frisdrank met kunstmatige zoetmakers. Dat laat ze niet dik worden en is veilig, zegt hij.
Fotocredits: Aaron Carroll, Incidental Economist
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
@25: over nmda zie bv. hier
(cit)
'De eerste is een presynaptische glutamaat pomp zoals die bij de andere neurotransmitters, de tweede zit op de glia-cellen en verwijdert glutamaat van de synaps.
Er bestaan meerdere glutamaat receptoren voor excitotoxiciteit.
De NMDA (N-methyl-d-aspartaat) receptor is van belang. Het NMDA glutamaat-calcium receptor-complex heeft meerdere receptoren rond het ion kanaal: voor glycine, polyamines, zink.
De NMDA receptor medieert normale excitatoire neurotransmissie, bij excitotoxiciteit loopt de excitatie uit de hand leidend tot cel dood, dood van de neuron waar de receptor zich bevind.
Door de toegenomen excitatie blijven de calcium kanalen open staan, waardoor er teveel calcium in kan, dat stimuleert intracellulaire cel enzymen die weer gevaarlijke vrije radicalen vormen.
Teveel vrije radicalen is toxisch voor membranen en organellen leidend tot celdood.
Experimentele therapeutische opties:
Het zou kunnen dat blokkers van de NMDA receptor of de andere receptoren in dit complex zoals de glycine receptor, neuroprotectief zijn.
Blokkers zijn al getest bij dieren en worden onderzocht bij mensen met de ziekte van Alzheimer, schizofrenie en CVA.
Middelen tegen vrije radicalen worden onderzocht, deze middelen zuigen de vrije radicalen weg en daardoor kunnen zij verwijdert worden.
Een zwakke bestrijder van vrije radicalen is vitamine E, onderzocht bij de ziekte van Parkinson en Tardieve-dyskinesie.
Hoe ontstaat een verhoogde BBBP? Een verhoogde BBBP kan al worden veroorzaakt door een eenvoudig griepje. Bij een griep komen er cytokines (inter cellulaire signaalstoffen) IL-1, IL-2 en TNF-a vrij.
Deze stoffen zijn in staat de BBB te “verweken” waardoor er schadelijke stoffen vanuit de bloedbaan in de hersenen terecht kunnen komen.
Hierbij wordt het, door de hersenen bestuurde, transportsysteem van de BBB gepasseerd.
De vermoeidheid die bij griep optreedt is dan ook grotendeels te wijten aan deze verhoogde BBBP.
Maar een verhoogde BBBP kan ook worden veroorzaakt door: stresssituaties, langdurige blootstelling aan lage concentraties gifstoffen en NMDA receptor hyperactiviteit (door verhoogde hoeveelheid glutamaat).
De verstoring van de balans tussen exciterende neurotransmitters (met name glutamaat) en inhiberende neurotransmitters (met name gamma-aminoboterzuur, GABA). GABA wordt gesynthetiseerd uit glutamaat door de activiteit van glutaminezuur decarboxylase (GAD) in de presynaptische zenuw uiteinde. Het wordt vervolgens omgezet door GABA-aminotransferase (GABA-T) in glutamaat en succinaatsemialdehyde.
Volgens onderzoek van het US National Institute of Mental Health in Bethesda, USA, blijkt lithium neuronen te beschermen tegen de toxische effecten van glutamaat.
De NMDA-receptor, ondergaat functionele veranderingen door voortgezette behandeling met lithium.
Afremming van de NMDA-receptor beïnvloedt de heropname van de neurotransmitter glutamaat, waardoor te hoge concentraties van dit aminozuur in de neuronen ontstaan.
In proeven met muizen en apen blijkt de heropname van glutamaat binnen nauwe grenzen door de aanwezigheid van lithium te worden gestabiliseerd.
Dit zou het matigend effect van lithium op aandoeningen zoals manische depresiviteit kunnen verklaren.
Mogelijkerwijs zijn te hoge concentraties van glutamaat in de hersenen ook betrokken bij neurodegeneratieve aandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer.
Toekomstig onderzoek moet uitmaken of lithium voor deze patiënten van nut kan zijn.
Een nieuw en effectiever lijkend medicijn is Memantine (Amenda), dat abnormale activiteit van glutamaat blokkert, zonder negatieve effecten op de synaptische receptoren Lipton e.a. 08-2010
Transient receptor potential M3 channels are ionotropic steroid receptors in pancreatic cells, Nature online 2008 - Thomas F.J. Wagner, Sabine Loch, Sachar Lambert, Isabelle Straub, Stefanie Mannebach, Ilka Mathar, Martina Düfer, Annette Lis, Veit Flockerzi, Stephan E. Philipp & Johannes Oberwinkler
--------------------------------------------------------------------------------
AbstractTransient receptor potential (TRP) cation channels are renowned for their ability to sense diverse chemical stimuli. Still, for many members of this large and heterogeneous protein family it is unclear how their activity is regulated and whether they are influenced by endogenous substances.
On the other hand, STEROIDAL compounds (zoals aspartaam) are increasingly recognized to have rapid effects on membrane surface receptors that often have not been identified at the molecular level.
We show here that TRPM3, a divalent-permeable cation channel, is rapidly and reversibly activated by extracellular pregnenolone sulphate, a neuroactive steroid. We show that pregnenolone sulphate activates endogenous TRPM3 channels in insulin-producing cells.
Application of pregnenolone sulphate led to a rapid calcium influx and enhanced insulin secretion from pancreatic islets.
Our results establish that TRPM3 is an essential component of an ionotropic steroid receptor enabling unanticipated crosstalk between steroidal and insulin-signalling endocrine systems. '
Over TRP en neuronen zie hier
TRP en NMDA zijn onlosmakelijk verbonden, zie bijv. ook hier over vetzuren.
... wat allerlei andere interessante invalshoeken opent... behalve alleen hersenaantastingen.
De chemische en ruimtelijke configuratie van aspartaam past precies in de zoetreceptoren op de tong. De losse componenten polyfenylalanine en aspartaat, doen dat niet. Het gaat om subtiele effecten, bijvoorbeeld door de aspartaat bouwsteen in aspartaam te vervangen door glutamaat, verdwijnt de zoete smaak. Een illustratie hiervan is het zoetsmakende eiwit thaumatine. De zoetkracht van thaumatine is ongeveer 2000 keer zo groot als van gewone suiker. Dit komt doordat het eiwit een enorm hoge affiniteit voor de zoetreceptor heeft, waardoor die al zeer lage concentraties thaumatine detecteert. De precieze drie-dimensionale vorm van het eiwit is hiervoor cruciaal. Wanneer deze verandert, bijvoorbeeld door het eiwit te verhitten, gaat ook de zoete smaak verloren.
Begin jaren '90 was Aspartaam hèt tovermiddel bij o.a. Weight Watchers. Ik had in die tijd chronische migraine waardoor ik niet meer kon werken. Toen ik uitgedokterd was kreeg ik van een natuurarts de tip dat ik geen kunstmatige zoetstoffen meer moest nemen "Het is je hoofd niet, het is je alvleesklier". Ik moest er eigenlijk om lachen maar dacht "waarom niet? ik probeer het gewoon, alles waar aspartaam in zit te vermijden. Na jaren dokteren bij neurologen die me zelfs medicijnen tegen epilepsie en antidepressiva voorschreven, en toen dat niet hielp me even vertelden dat het psycho-somatisch was (waar ik nog steeds woedend over ben), verdween de migraine van de ene op de andere dag. Toeval? Nee dat geloof ik niet.
Enno: misschien is het vooral de aspartaat en methanol in aspartaam die de geconstateerde effecten veroorzaakt? Hoe dan ook, dat deze effecten beschreven worden zou toch reden moeten zijn om niet al te positief te denken over aspartaam.
Nogmaals: een organisch gebonden stof in haar natuurlijke context binnen andere complementaire stoffen is iets heel anders dan een chemisch gewonnen stof die meteen vrijgegeven wordt. Als er zoveel fenylalanine in onze voeding zit: waarom smaakt deze dan niet vreselijk zoet? Terwijl een pilletje in de thee wel dat effect bereikt? Dankzij de aspartaat en methanol? Die stereo-isomere LL verbinding?
Astrid: wat verkeerd is is verkeerd. Ook al verschilt de 'gevoeligheid' - een ander woord voor 'weerstand'. Weerstand is een dynamisch begrip - enorm variërend in tijd en per individuele omstandigheden. En wie/wat bepaalt wat de oorzaak is van vage of sterkere klachten? En is aantasting van je weerstand hierdoor acceptabel? Ook al is je weerstand goed?
Frank: Ik ben het ermee eens dat alles wat op chemische wijze verkregen is en toegevoegd idd beter niet geconsumeerd kan worden. Wat reacties van aspartaam/taat enz in ons lijf waar jij en Enno over hene en weer praten betreft denk ik dat het ook vooral ligt aan hoe gevoelig iemand is. Dat is hetzelfde als stralingen van wifi enz, er zijn personen die niks merken, anderen die iets merken en weer anderen die gewoon hun huis niet meer uit kunnen. Op de ene persoon heeft een stof een heftige reactie en op een ander totaal niet tot ze rond hun 60e allerlei kwalen krijgen en totaal geen idee hebben waar het door komt. Vermijden is mijns inziens altijd beter dan het risico nemen dat je er toch wat van krijgt.