1 min
Terwijl de ministeries overgaan op 80% biologische catering en 20% duurzame in 2010, en nu de Nederlandse cateraars vragen om daar even aan te voldoen tegen een concurrerende prijs, blijkt dat het aantal biologisch werkende bedrijven in Nederland is gedaald. Met 2,3 procent.
In de eerste helft van 2007 werkten 1331 Nederlandse boeren en tuinders biologisch. Volgens deze cijfers hielden 30 boeren er in de eerste 6 maanden van dit jaar mee op bio te willen zijn. Dat lijkt een peuleschil. Heel onschuldig zegt Biologica dan ook ‘iets’.
“Terwijl de vraag naar biologische producten stijgt, daalt het areaal iets (DV: 1,5%). Hierdoor zijn verwerkende bedrijven steeds meer genoodzaakt om biologische producten in het buitenland te kopen”
Biologica haast zich eraan toe te voegen dat het aantal bedrijven dat al wel bij Skal is geregistreerd, maar zich nog niet biologisch mag noemen, het afgelopen halfjaar steeg. Met maar liefst 51,2 procent. Hoera dus, zou je denken.
Het biologische ‘voorraadpotje’ bestaat nu uit 130 bedrijven. Als hun aantal steeg met 51,2% waren er eind 2006 86 en kwamen er 44 bij. Gelukkig: er is dus een netto groei van 14 bedrijven. Hoera, want 51,2% is veel en 2,3 valt wel mee. Zo zie je maar weer, hoe je met percentages kunt ‚spelen‚.
Wanneer krijgen we een keer van Biologica te horen waarom er zoveel afval en zo weinig groei is?
Het beleid blijkt nl. helemaal geen zin te hebben. Er stappen wat optimisten in. Realisten verlaten het zinkende schip dat sowieso al nooit wou varen.
Lieve mensen, laten we reèel zijn. Er is helemaal geen noemenswaardige bio in Nederland en dat is niet toevallig. Bio verbouwen kost meer, is ingewikkelder en je houdt er minder aan over. Meer risico dus, en minder inkomsten. Behalve een paar ideologen, begint daar geen weldenkend mens aan!
De werkelijke vraag is dan ook: onder welke omstandigheden is biologisch nou eindelijk eens rendabel te krijgen? Ik ben heel benieuwd naar de visie op dat vraagstuk van zowel het ministerie van LNV en Biologica.
Weet je wat boeren mij vertellen? Als ‘men’ het onder de prijsstellingen wil, is er maar één oplossing. Die van de subsidiepot.
Ik denk dat de andere die van kwaliteit is. En daar moet je voor betalen. Maar het hoofd lijkt al in de schoot te liggen. ‚Dan halen we het toch uit een goedkoper buitenland‚.
Tuurlijk, beleid is beleid.
Dit artikel afdrukken
In de eerste helft van 2007 werkten 1331 Nederlandse boeren en tuinders biologisch. Volgens deze cijfers hielden 30 boeren er in de eerste 6 maanden van dit jaar mee op bio te willen zijn. Dat lijkt een peuleschil. Heel onschuldig zegt Biologica dan ook ‘iets’.
“Terwijl de vraag naar biologische producten stijgt, daalt het areaal iets (DV: 1,5%). Hierdoor zijn verwerkende bedrijven steeds meer genoodzaakt om biologische producten in het buitenland te kopen”
Biologica haast zich eraan toe te voegen dat het aantal bedrijven dat al wel bij Skal is geregistreerd, maar zich nog niet biologisch mag noemen, het afgelopen halfjaar steeg. Met maar liefst 51,2 procent. Hoera dus, zou je denken.
Het biologische ‘voorraadpotje’ bestaat nu uit 130 bedrijven. Als hun aantal steeg met 51,2% waren er eind 2006 86 en kwamen er 44 bij. Gelukkig: er is dus een netto groei van 14 bedrijven. Hoera, want 51,2% is veel en 2,3 valt wel mee. Zo zie je maar weer, hoe je met percentages kunt ‚spelen‚.
Wanneer krijgen we een keer van Biologica te horen waarom er zoveel afval en zo weinig groei is?
Het beleid blijkt nl. helemaal geen zin te hebben. Er stappen wat optimisten in. Realisten verlaten het zinkende schip dat sowieso al nooit wou varen.
Lieve mensen, laten we reèel zijn. Er is helemaal geen noemenswaardige bio in Nederland en dat is niet toevallig. Bio verbouwen kost meer, is ingewikkelder en je houdt er minder aan over. Meer risico dus, en minder inkomsten. Behalve een paar ideologen, begint daar geen weldenkend mens aan!
De werkelijke vraag is dan ook: onder welke omstandigheden is biologisch nou eindelijk eens rendabel te krijgen? Ik ben heel benieuwd naar de visie op dat vraagstuk van zowel het ministerie van LNV en Biologica.
Weet je wat boeren mij vertellen? Als ‘men’ het onder de prijsstellingen wil, is er maar één oplossing. Die van de subsidiepot.
Ik denk dat de andere die van kwaliteit is. En daar moet je voor betalen. Maar het hoofd lijkt al in de schoot te liggen. ‚Dan halen we het toch uit een goedkoper buitenland‚.
Tuurlijk, beleid is beleid.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
_(weic2304a)_480_289_84_s_c1.jpeg)
Volstrekt eens met Onno en dus oneens met Joep: mensen kiezen voor zichzelf, niet voor anderen. Het is een utopie zo te denken. Daar lopen teveel NGO's op vast. Eten moet simpelweg goed en gezond zijn. Aan de mensen achter de producten om te zorgen voor de rest.
Ga voor gezondheid (well-being), voor het milieu (green planet) en dierwelzijn (care giving). Ga niet voor smaak.
weer even een quote van http://www.sustainablefoodlab.org/framing/:
The main findings are that2
Food is personal. Most people connect food to eating and health. They resist thinking of food as having systemic and political implications.
When people do think of food supply systems, they assume that those systems are increasingly "modern" - with the inevitable generic consequences such as more pollution, less local character etc. - or "new and improved....... Europeans may have more attachment to traditional farming systems, however, than do North Americans.
In both the U.S. and Europe citizens are quite skeptical about suggestions that trends toward a more modern system could be reversed.
On both sides of the Atlantic the majority of people do not immediately connect food with issues of sustainable development. .... A personal frame is the easiest frame. But, once the doors of thought about systemic food system issues are opened, many people's appetites for this thinking grows rapidly.
When actively questioned, one interesting difference revealed by the research is that while U.S. citizens tend to trust the food industry more than they trust government, the reverse is true in Europe.
En vooral dat laatste is wel boeiend in dit kader.
Merken uit de keten worden gewantrouwd, de overheid (toen nog) niet. De wantrouwen t.o.v. bio en eko etc. werd vorige week nog eens bevestigd toen ik een debat met jongeren leidde naar aanleiding van 'Our Daily Bread'. Hun visie komt erg overeen met wat hierboven is geschetst.
Hoe raken we dus 'het persoonlijke' ?
Zo te horen bewijst het mijn stelling:
- bio koop je omdat je bang bent voor de voedingsindsutrie (terecht of onterecht, maar het publiek begint een sik te krijgen van een 'teveel aan fabriek')
- bio koop je niet voor het goede doel
- je zou het moeten kopen omdat het veel beter is, dwz beter smaakt. Gezondheid en het goede doel zijn dan mooi meegenomen.
Zorg dan ook voor dat laatste. Dat is kennelijk de enige reden dat mensen er echt wat meer voor meer geven.
Er is onderzoek gedaan in Engeland én in ons land naar labels op ananas. Reguliere ananassen, verschillende etiketten. Plakte je er een sticker biologisch op, dan genoot het lichte voorkeur boven 'gewoon', plakte je er een sticker biologisch én fair trade op, dan weer niet. Ik heb het bewuste artikel hier liggen, maar moet er journalistiek nog iets mee, dus alleen even dit korte resultaat.