1 min
Er zijn drie redenen waarom een uitstekende kok zijn Michelinster teruggeeft aan de fijnproeversgids. Ze willen populairder koken of ze vinden het Michelin-publiek vervelend. Een enkeling kan de weelde van een ster niet meer betalen.
In 2005 krijgt Jérôme Brochot, eigenaar van Le France in Montceau-les-Mines, zijn eerste ster. In november 2017 vraagt hij Michelin om die ene ster terug te nemen. Niet uit hoogmoed of zucht naar vergetelheid; Brochot kan het niet meer opbrengen. De investering in zijn keuken heeft hem aan de rand van de afgrond gebracht. Koken met een ster vergt dure ingrediënten en veel personeel. Om dat vol te houden zijn 60 klanten per dag nodig die om en nabij de € 110 willen neerleggen voor een couvert.
De laatste drie jaar laten die klanten het afweten in het langzaam leeglopende mijnstadje Montceau, waar de laatste kolen twintig jaar geleden boven de grond werden gebracht. Onlangs sloten vier grotere bedrijven in de omgeving hun deuren. Dat was de nekslag voor Brochot. Hij heeft de prijzen verlaagd en de kaart aangepast. Het restaurant serveert nu de klassieke Blanquette de veau en schotels met kabeljauw in plaats van dure zeebaars. Het driegangenmenu kost € 35.
Het is een hard gelag voor Brochot, een zoon van rundveehouders uit de streek, maar zijn stadsgenoten begrijpen het wel. De enige die protesteert is de burgemeester van Montceau, Madame Jarot. "Hij schaadt de hele streek", zegt zij. De New York Times beschrijft de lege straten waar stuurse oude mensen voortbewegen en het aantal slagers is teruggelopen van 3 naar 1. De werkloosheid is er 21%, het inwonertal is teruggelopen tot 18.000; in 1901 woonden en werkten 29.000 in het stadje. Dit is het ‘andere Frankrijk’, waar meer dan 10% van de winkels leegstaat. En waar een ster niet meer uitkan.
Dit artikel afdrukken
De laatste drie jaar laten die klanten het afweten in het langzaam leeglopende mijnstadje Montceau, waar de laatste kolen twintig jaar geleden boven de grond werden gebracht. Onlangs sloten vier grotere bedrijven in de omgeving hun deuren. Dat was de nekslag voor Brochot. Hij heeft de prijzen verlaagd en de kaart aangepast. Het restaurant serveert nu de klassieke Blanquette de veau en schotels met kabeljauw in plaats van dure zeebaars. Het driegangenmenu kost € 35.
Het is een hard gelag voor Brochot, een zoon van rundveehouders uit de streek, maar zijn stadsgenoten begrijpen het wel. De enige die protesteert is de burgemeester van Montceau, Madame Jarot. "Hij schaadt de hele streek", zegt zij. De New York Times beschrijft de lege straten waar stuurse oude mensen voortbewegen en het aantal slagers is teruggelopen van 3 naar 1. De werkloosheid is er 21%, het inwonertal is teruggelopen tot 18.000; in 1901 woonden en werkten 29.000 in het stadje. Dit is het ‘andere Frankrijk’, waar meer dan 10% van de winkels leegstaat. En waar een ster niet meer uitkan.
Nog 5
Je hebt 0 van de 5 kado-artikelen gelezen.
Op 10 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 10 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_480_289_84_s_c1.jpg)
_480_289_84_s_c1.jpg)
#7 John: "We gaan niet naar een restaurant om te eten (?)..., ... en goede service is belangrijker dan de kwaliteit van de smaak van het eten...! "
Dan vrees ik een klein cultuurverschil (woon 'onder de Schelde') , maar ik geef toe, dat ik dat gevoel soms in Nederland heb, dat je niet naar een restaurant toe moet gaan om er te eten.. ;-)
Dure prijzen???? We gaan niet naar een restaurant om te eten. We gaan er naar toe om samen te zijn en een goede conversatie te hebben. Goede service is belangrijker dan de kwaliteit van de smaak van het eten. De doelstelling van een restaurant is de 5 zinnen te bevredigen. Smaak is er slechts één van.
De Michelintrend loopt analoog aan de trend ‘producten’ op de markt te zetten onder unieke labeltjes-(***), die primair exclusief zijn vanwege…. de prijs.
Michelinsterren zijn een verdienmodel. Zoals de wollen handschoentjes van Hermes voor €550,00.
Dan kirt er ook iemand, dat ze nog nooit zulke heerlijke handschoentjes proefde..
Vrees dat het zeker een schokkend effect opleveren voor deze sector als zakelijke dinerkosten (nu 80%, mits voldaan aan bepaalde haast niet te controleren voorwaarden), NIET meer aftrekbaar zijn. Zeker business creditcards zijn er zeker populair.
Kan mij zeer ook goed voorstellen, dat restaurants afhaken.
Ook de opmerking boven van Tielman:
“Het legde ook ontzettend veel druk op het personeel."
Ik werd ooit spontaan uitgenodigd in de keuken tijdens een diner in de Karmeliet. Weet niet waarom. Indrukwekkende keuken. Ik telde incl. stagiaires meer 15 personen; mooie industriële ruimte met hoge ramen. In het restaurant zaten 4-5 ‘tafels’… Hoge kostpatronen.
Ik ken eigenlijk maar 1 ‘normaal’ **-restaurant, waar normale mensen erg goed koken. ‘De Kromme Watergang’ in ‘Slikplaote’ (Slijkplaat). Waar je voor een redelijke, en ook voor een dure prijs kunt genieten. Er is ruimte om je fiets te parkeren. Tenue de ville pas obligatoire.
Gespeend van alle kook-arrogantie.
Dat bestaat, Rena Breed, dat heet de "Bib gourmand", doorgaans de meest interessante referenties in de rode gids.
Trouwens, deze trend is toch al vijfentwintig jaar bezig. Eten bereiden kan geen competitie zijn. Dat leidt alleen tot waanzin (en soms tot zelfmoord)
Sytske #3 Welke gevolgen heeft een ster verliezen dan, en hoe is dat anders dan als Michelin hem vrijwillig intrekt? Je wordt toch niet aan de schandpaal genageld of financieel kaalgeplukt, hoop ik? :)