Ik was deze week flink terneergeslagen door alle discussies over megastallen. De boer was in deze hele discussie verdwenen. Politici probeerden elkaar in alle provinciale verkiezingsretoriek proberen te overtreffen. We zijn beland in een waarachtig mediageweld. Hebben we als boeren nog grip op dit geweld? Het voelt van ‘nee’, en toch ...

Twee verhalen van boeren. Een jonge varkenshoudster begon vijf jaar terug met een kleinschalig zeugenbedrijf, met 100 moederdieren. Nieuwe eisen zorgen ervoor dat ze haar bedrijf moet aanpassen aan groepshuisvesting. Ze heeft nog niets verdiend, want de afgelopen jaren waren niet goed genoeg om uit de kosten te komen. Met het inkomen van haar man moest ze de verliezen aanvullen. Ze was jong, enthousiast en nu staat ze met lege handen. Ze gaat stoppen met haar bedrijf. Ze ziet de toekomst niet meer zitten.

Een varkenshouder met 200 moederdieren. Moet zijn bedrijf aanpassen aan groepshuisvesting; de extra kosten gaat niemand hem vergoeden. Hij kan ze alleen terughalen door meer dieren te gaan houden. Hij woont vlak bij een dorp in een zgn. wit gebied in Groningen. Uitbreiden mag niet meer. Hij is al een paar jaar bezig om een vergunning te krijgen. Hij dreigt de moed op te geven. “Ik ben moe van alles”, vertelde hij me.

Het rare is dat velen zich niet realiseren dat de megadiscussie en nieuwe regels de schaalvergroting voortstuwen. De gewone Hollandse gezinsboer die we zo graag zien, legt het loodje. In gebieden waar het wel kan, zullen een paar heel grote boeren overblijven. Zij kunnen Europees mee concurreren. De rest van de grote bedrijven verdwijnt naar het buitenland.Is dat wat we willen? Het wordt een land zonder boeren. Minder dan 5% van Nederland koopt streek –of biologische producten van de boeren die we nog wél willen. En de rest?

Ik begrijp de weerzin tegen megabedrijven. Diep in mijn hart ben ik er ook niet voor, maar ik begrijp de realiteit erachter. Ik snap ook dat gewone Nederlanders daar niets bij kunnen voelen.
Mijn hart scheurt. Het verzet tegen boeren gaat namelijk te hard. En zorgt ervoor dat de boeren die we zo graag willen voor de toekomst willen houden, ook de pijp aan Maarten geven. Ze kunnen de strijd niet meer aan.

Hoe krijgen we weer wat credits en tijd om te voorkomen dat de goeie boeren en boerinnen stoppen?

Ik weet het even niet meer. Mijn collega boeren ook niet. Ik wil het graag van 'gewone mensen' horen.
Dit artikel afdrukken