1 min
Onderzoekers denken een mechanisme te hebben gevonden dat verklaart hoe obesitas kan leiden tot diabetes type 2. Bij mensen met obesitas kan insuline niet door de vaatwand heen. Insuline kan zo niet de spieren bereiken, waar het normaal gesproken de omzetting van glucose stimuleert. Hierdoor stijgt het bloedglucoseniveau en ontstaat diabetes.
“We ontdekten onverwacht dat het afleveren van de in de bloedbaan circulerende insuline naar de spieren bij obesitas problematisch is. Nog verrassender was dat immunoglobulines, de eiwitten waaruit circulerende antilichamen opgebouwd zijn, een rol blijken te spelen”, vertelt onderzoeker Chieko Mineo.
Chemische reactie
De onderzoekers ontdekten dat obese muizen een onverwachte chemische reactie in hun immunoglobulines hebben. Onderzoeker Philip Shaul legt uit: “Deze abnormale immunoglobulines beïnvloeden dan de cellen aan de binnenkant van de bloedvaten, waar ze een enzym inactiveren dat nodig is om insuline door de vaatwand naar de spier te laten gaan. Mensen met diabetes type 2 hebben dezelfde chemische veranderingen. Als we een muis immunoglobulines geven van een diabetespatiënt, heeft de muis binnen 2 weken ook diabetes.”
De onderzoekers denken een stof gevonden die mogelijk de chemische verandering in immunoglobulines tegen kan gaan en dus diabetes type 2 blokkeert. Ze willen dat in de nabije toekomst ook op mensen gaan testen.
In een korte reactie op dit onderzoek laat Hanno Pijl van het LUMC weten: “Het lijkt wel een interessant nieuw inzicht. Of het ook therapeutische implicaties zal hebben moet nog blijken”.
Dit artikel afdrukken
Chemische reactie
De onderzoekers ontdekten dat obese muizen een onverwachte chemische reactie in hun immunoglobulines hebben. Onderzoeker Philip Shaul legt uit: “Deze abnormale immunoglobulines beïnvloeden dan de cellen aan de binnenkant van de bloedvaten, waar ze een enzym inactiveren dat nodig is om insuline door de vaatwand naar de spier te laten gaan. Mensen met diabetes type 2 hebben dezelfde chemische veranderingen. Als we een muis immunoglobulines geven van een diabetespatiënt, heeft de muis binnen 2 weken ook diabetes.”
De onderzoekers denken een stof gevonden die mogelijk de chemische verandering in immunoglobulines tegen kan gaan en dus diabetes type 2 blokkeert. Ze willen dat in de nabije toekomst ook op mensen gaan testen.
In een korte reactie op dit onderzoek laat Hanno Pijl van het LUMC weten: “Het lijkt wel een interessant nieuw inzicht. Of het ook therapeutische implicaties zal hebben moet nog blijken”.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Hoe abnormale immunoglobulines dan ontstaan lees ik nergens. Naar ik vermoed zal het wel veel, zo niet alles, te maken hebben met ouderwets goed koken en eten, het regelmatig bewegen van lijf en ledematen en soberheid met alcohol, suiker en nicotinevrij.
Zoals Dennis al aangeeft – is dit nieuws niet helemaal een nieuwtje. Herinner me dat een jaar of 25-30 geleden eens in een experiment werd vastgesteld dat bij testpersonen die diverse magnetronkost hadden gegeten alle immunoglobinen uit hun bloed afgenomen waren, evenals ook (tijdelijk) de lymfocyten. De dekkingsgraad van magnetrons loopt zij- aan-zij met die van de mobiele telefoons zo’n beetje als ik me niet vergis. Met wei krijg je in ieder geval de normale immunoglobulines weer terug. Ter voorkoming van allerlei andere aandoeningen ook wel handig.
Dag-in-dag-uit worden we in bijna ieder tv-programma bestookt met een rij aan koks die vertellen hoe het moet. Zie zelden dat er iets normaal wordt gekookt. Alles is bakken/frituren, olieflessen staan prominent in ieder decor en pakjes roomboter zijn altijd afwezig. Daar begint het gedonder al.
#6
Enno, hij begreep dat ze hem de volledige verantwoordelijkheid gaf voor verzwaarde medicatie, maar tegelijkertijd duidelijk aangaf, dat hij dan de kans op genezing op gaf.
Ik denk die benadering haaks staat op de veelal softe adviezen en wenken.
Zelf kan ik me niet onttrekken aan de gedachte dat het onvermogen om op termijn dodelijk eet/drank-gedrag te corrigeren (statistiek is zeer duidelijk: hart en vaat, kortere levensloop, zelfs amputatie tenen/voet, wat inherent kan/zal zijn aan obesitas), in het rijtje roken, drugs en alcoholisme valt.
Mensen zijn meesters in het bedenken van verzachtende omstandigheden voor zichzelf.
Ze hebben in veel gevallen er ook de aanleiding toe, en plegen in feite uit onmacht door verdringing van realiteit, suïcide op termijn. Ik heb hard gewerkt, tijd voor een... Ik zit in de shit, laat ik maar.. Etc.
Kort gesteld: de psychologie van de obesitas-patiënt speelt geen enkele rol in de behandeling; er worden tools aangereikt, die patiënt zelf absoluut al lang kent. Zelfs laagopgeleiden weten donders goed wat goed en slecht is.
Beter de harde confrontatie-keuze 'wat wil je' ?
a. Doorbehandeling tot je er bij neervalt; dat kan; no problem !
b. Je krijgt mijn aandacht, mits ik niet voor de donder word gehouden, want ik eis resultaat. Lukt dat niet, dan terug naar a. Mag ook. Tot over 6 weken.
Ik heb wel eens medelijden met mensen met zwaar overgewicht. Omdat het keren van hun onvermogen het probleem is en dat los je niet op met calorieën tellen en gezwaai met de schijf van vijf of een dieetboekje met hun verjaardag.
Mag ik vragen in welke mate je bij dit onderwerp diab professioneel betrokken ? Je kennis is zeer specifiek.
Hans,
Uit je verhaal wordt niet helemaal duidelijk wat die aanpak wel was van de specialistisch diabetes verpleegkundige. Zei ze tegen je vriend dat zijn medicatie zou worden aangepast als hij zijn leefstijl niet zou aanpassen? Lijkt me op zich een pragmatische benadering.
#1
Er is iets vreemds met Diab-II.
Het is een toenemende markt die met ‘liefde’ geëxploiteerd wordt.
Ik zie het in mijn directe omgeving. Diab-verpleegkundigen, die zwaaien met calorie-dagboekjes, de schijf van 5 leidt een eigen succesvol leven, personal coaches helpen je met de work-out, en trutten (v) schrijven de meest idiote receptenboeken.
Een vriend had geluk; spoot 18-20 eenheden Lantus per dag, en gelukkig voor hem, ging zijn diab-verpleegkundige voor langere tijd de lappenmand in. Hij kreeg een specialistisch diabetes geneeskundige, die er korte metten mee maakte.
Die gaf hem maar 1 optie.
‘Over 6 weken terug, en als je HbA1c niet omlaag is, dan pas ik je medicatie aan.’
‘En dan ?”
‘Dat is uw eigen verantwoording’
Dat was al. Een koude douche.
Ze plaatste hem nooit (!) op de weegschaal, en nam – volgens hem – de begrippen schaal-van-vijf, vis, calorie en 20-minuten-beweging-per dag nooit in haar mond.
Ze las het resultaat af van de dalende HbA1c.
Diab-II is het gevolg van deels a) genetische aanleg (blijkt zelfs op het platteland regio-bepaald te zijn..), b) ouderdom, en… eufemistisch uitgedrukt, c) in veel gevallen van een gedrag-problematiek.
Maar, waarom behandelt men Diab-II alleen op de 2 volgende manieren ?
1. medicatie (Lantus, metformine)
2. fysieke begeleiding (voedingsadvies, beweging)
Diab-II is een volksziekte, die miljarden kost. En de oorzaken van ongezond eten en drinken (variërend van huwelijksproblemen, werkstress bij zakenmensen, armoede, minderwaardigheidscomplex etc. etc., die sociaal- maatschappelijk verticaal in de gemeenschap aan zijn te treffen), worden genegeerd.
Alle begrip voor Diab-II patiënten die zich ergeren (excusez le mot) aan het gezeik van schijven, ‘eet je wel groente’ en ander gezever
Tuurlijk is onderzoek naar het Diab-II proces zeer zinvol.
Maar medicatie moet in principe alleen tijdelijk (tenzij niet ander kan..) ondersteuning geven, en niet een kunstmatige gezondheid aan een obesitas diab-patiënt door middel van medicatie verstrekken, waar gedragsproblematiek de onderliggende oorzaak is.
Ik vrees dat voor veel diab-II patiënten de juiste behandelingsdiscipline ontbreekt.
Iemand die ze helpt met inzicht in hun problematiek, en duidelijk maakt dat de vlucht naar voren met een ongezonde levensstijl, waarvan vrijwel iedereen heus wel weet waaruit die bestaat maar die verdringt, levensgevaarlijk is.
Op immuunglobulinen, en ook op andere eiwitten die door cellen naar buiten worden getransporteerd, zitten korte zijketens die zijn opgebouwd uit aan elkaar gekoppelde koolhydraten. Aan het uiteinde van deze zijketens zit siaalzuur, dit is (anders dan de naam zou doen vermoeden) ook een koolhydraat. Zolang hun koolhydraat zijketens voorzien zijn van siaalzuur, blijven immuunglobulinen in de circulatie. Immuunglobulinen die geen siaalzuur (meer) bevatten worden herkend door receptoreiwitten die op levercellen zitten. Deze nemen ze vervolgens op en breken ze af. Dit systeem zorgt ervoor dat immuunglobulinen (en andere plasma eiwitten) die oud en/of beschadigd zijn na verloop van tijd worden opgeruimd. Ook endotheelcellen bevatten receptoren voor immuunglobulinen. In een eerdere studie is al aangetoond dat de hoge bloeddruk in obese muizen veroorzaakt wordt door binding van hun immuunglobulinen aan deze receptoren. In die studie was niet duidelijk wat nu de reden was waarom immuunglobulinen van obese en niet-obese muizen een verschillend effect op de bloeddruk hebben. Het lijkt er nu sterk op dat, althans in muizen, een verlaagde sialyeringsgraad van immuunglobinen de oorzaak is zowel van de obesitas-gerelateerde hypertensie als van de obesitas-gerelateerde insuline-resistentie.