Na een uitgebreide meta-analyse, denken Britse onderzoekers dat obesitas eerder een gedrags- dan een verslavingsvraagstuk is.
Obesitas wordt dikwijls gezien als het gevolg van 'voedselverslaving' die steeds verder verstrekt zou worden. Wetenschappelijk staat dit mechanisme bekend als het beloningsdeficiëntiesyndroom. Iemand die eraan leidt, beleeft minder plezier aan een bepaalde ervaring of stof - uit voedsel of drugs - zodat hij steeds krachtiger stimuli nodig zijn om het prettige gevoel wel te ervaren. Zonder die extra stimuli ontstaat een sterke drang naar het verlangde middel of ontwenningsverschijnselen.
Bij dit syndroom zou de hoeveelheid dopamine-receptoren (DD2R) afnemen. Britse onderzoekers hebben bij mensen met obesitas onderzocht in hoeverre dit syndroom aanwezig is. Op basis van 33 eerder uitgevoerde onderzoeken, checkten ze of voedselverslaving een verklaring kan zijn voor hun verhoogde lichaamsgewicht. Ze vergeleken de BMI en de aanwezigheid van het A1 allel (een teken dat het aantal dopamine receptoren met 30-40% verminderd is). Ze konden geen verschillen ontdekken tussen mensen met of zonder dat A1 allel.
Om die reden concluderen de Britse onderzoekers dat er onvoldoende bewijs is dat beloningsdeficiëntie de belangrijkste verklaring is voor teveel eten. Ze vermoeden dat de oorzaken eerder gezocht moeten worden in impulsgedrag dat door persoonlijke omstandigheden of de sociale omgeving wordt verklaard. Bekend is bijvoorbeeld dat zien eten, doet eten en dat als iedereen om je heen een ijsje eet, jij ook trek krijgt. Ook het zogenaamde emotionele eten, kan een verklaring vormen.
Obesitas wordt dikwijls gezien als het gevolg van 'voedselverslaving' die steeds verder verstrekt zou worden. Wetenschappelijk staat dit mechanisme bekend als het beloningsdeficiëntiesyndroom. Iemand die eraan leidt, beleeft minder plezier aan een bepaalde ervaring of stof - uit voedsel of drugs - zodat hij steeds krachtiger stimuli nodig zijn om het prettige gevoel wel te ervaren. Zonder die extra stimuli ontstaat een sterke drang naar het verlangde middel of ontwenningsverschijnselen.
Bij dit syndroom zou de hoeveelheid dopamine-receptoren (DD2R) afnemen. Britse onderzoekers hebben bij mensen met obesitas onderzocht in hoeverre dit syndroom aanwezig is. Op basis van 33 eerder uitgevoerde onderzoeken, checkten ze of voedselverslaving een verklaring kan zijn voor hun verhoogde lichaamsgewicht. Ze vergeleken de BMI en de aanwezigheid van het A1 allel (een teken dat het aantal dopamine receptoren met 30-40% verminderd is). Ze konden geen verschillen ontdekken tussen mensen met of zonder dat A1 allel.
Om die reden concluderen de Britse onderzoekers dat er onvoldoende bewijs is dat beloningsdeficiëntie de belangrijkste verklaring is voor teveel eten. Ze vermoeden dat de oorzaken eerder gezocht moeten worden in impulsgedrag dat door persoonlijke omstandigheden of de sociale omgeving wordt verklaard. Bekend is bijvoorbeeld dat zien eten, doet eten en dat als iedereen om je heen een ijsje eet, jij ook trek krijgt. Ook het zogenaamde emotionele eten, kan een verklaring vormen.