Bacteriën vormen een groot probleem binnen de tandheelkunde. Ieder 'kunstmatig object', denk aan beugels, maar ook vullingen, wordt door bacteriën in de mond gekoloniseerd. In veel gevallen met tandbederf en oplopende kosten tot gevolg. De faculteit Tandheelkunde van de Universiteit Groningen vroeg daarom aan het materiaalwetenschappelijke laboratorium of het mogelijk was een lijm met bacteriedodende eigenschappen te maken. Dat zou het bacterieprobleem bij plaatjesbeugels moeten verminderen.
Materiaalwetenschapper Andreas Herrmann kwam na 2,5 jaar onderzoek met een oplossing die veel verder gaat dan een eenvoudige lijm. Hij liet zich inspireren door de binnen de tandheelkunde al veelgebruikte 3D-technologie, én door de onder UV-licht uithardende materialen waar tandartsen mee werken. Herrmann nam die monomeren als uitgangspunt, en voegde er 'quaternair ammoniumzout-ionen' aan toe. Dat zijn moleculen met een positieve lading die bij contact een gaatje maken in het negatief geladen membraan van een bacterie, waardoor de bacterie dood gaat.
De grootste uitdaging was de mix zodanig stabiel te maken dat er geen bacteriedodende moleculen uit konden 'lekken' en er toch 3D mee geprint kon worden. "Je wilt niet dat de bacteriedodende moleculen in de mond terecht komen en van daaruit in het spijsverteringskanaal, waar ze de darmflora zouden kunnen beschadigen", zegt Herrmann op ScienceDaily. De eerste testen, met beugelplaatjes en speeksel, zijn veelbelovend. Op termijn zouden ook 3D-geprinte kronen een optie zijn. Maar daar is eerst nog meer onderzoek voor nodig. Herrmann denkt zelfs nog verder: "Alle medische implantaten krijgen te maken met de vorming van biofilms, dus als we ze bacteriedodende eigenschappen mee kunnen geven, kan dat gunstig zijn".
Materiaalwetenschapper Andreas Herrmann kwam na 2,5 jaar onderzoek met een oplossing die veel verder gaat dan een eenvoudige lijm. Hij liet zich inspireren door de binnen de tandheelkunde al veelgebruikte 3D-technologie, én door de onder UV-licht uithardende materialen waar tandartsen mee werken. Herrmann nam die monomeren als uitgangspunt, en voegde er 'quaternair ammoniumzout-ionen' aan toe. Dat zijn moleculen met een positieve lading die bij contact een gaatje maken in het negatief geladen membraan van een bacterie, waardoor de bacterie dood gaat.
De grootste uitdaging was de mix zodanig stabiel te maken dat er geen bacteriedodende moleculen uit konden 'lekken' en er toch 3D mee geprint kon worden. "Je wilt niet dat de bacteriedodende moleculen in de mond terecht komen en van daaruit in het spijsverteringskanaal, waar ze de darmflora zouden kunnen beschadigen", zegt Herrmann op ScienceDaily. De eerste testen, met beugelplaatjes en speeksel, zijn veelbelovend. Op termijn zouden ook 3D-geprinte kronen een optie zijn. Maar daar is eerst nog meer onderzoek voor nodig. Herrmann denkt zelfs nog verder: "Alle medische implantaten krijgen te maken met de vorming van biofilms, dus als we ze bacteriedodende eigenschappen mee kunnen geven, kan dat gunstig zijn".