1 min
Topkok Erik van Loo wil met zijn bijdrage aan kookboek Culibaby een einde maken aan de eetstrijd tijdens de peuterpuberteit. Volgens Voedingscoach Kristy Verboom snapt de kok het kind niet.
Ook al betalen zijn gasten honderden euro's om aan tafel te kunnen in zijn Rotterdamse tweesterrenrestaurant Parkheuvel, kok Erik van Loo voerde thuis een ware strijd om zijn kinderen aan het eten te krijgen.
Van Loo is nu, als kersverse opa, minder streng met eten wat de pot schaft. Hij heeft een theorie: “laat kinderen zo vroeg mogelijk kennis maken met allerlei smaken zodat ze op iets oudere leeftijd meer lusten. Als jij alleen maar bent opgevoed met pizza en frikadel, zul je moeite hebben om tarbot of schol te waarderen.”
Kind moet leren invloed uitoefenen
Kristy Verboom, voedingscoach bij Right! Food en Spruitjes en Zo, betwijfelt of dit voor elke peuter zo werkt. Verboom zoekt de oplossing in het creëren van een duidelijke structuur en het geven van het goede voorbeeld.
Volgens haar draait de oorlog boven de borden niet zozeer om het eten zelf, maar moeten kinderen hun eigen wil ontdekken en leren hun invloed uit te uitoefenen. “Lusten ze iets niet, voer dan geen strijd, maar geef ook niks anders. Na verloop van tijd beseffen ze: als ik nee zeg, heb ik straks honger”, adviseert Verboom.
Culibaby werd samengesteld door Hans Melissen. Op vrouw.nl vind je een voorbeeld van een babyrecept. De twee reacties nemen het boek niet serieus.
Dit artikel afdrukken
Van Loo is nu, als kersverse opa, minder streng met eten wat de pot schaft. Hij heeft een theorie: “laat kinderen zo vroeg mogelijk kennis maken met allerlei smaken zodat ze op iets oudere leeftijd meer lusten. Als jij alleen maar bent opgevoed met pizza en frikadel, zul je moeite hebben om tarbot of schol te waarderen.”
Kind moet leren invloed uitoefenen
Kristy Verboom, voedingscoach bij Right! Food en Spruitjes en Zo, betwijfelt of dit voor elke peuter zo werkt. Verboom zoekt de oplossing in het creëren van een duidelijke structuur en het geven van het goede voorbeeld.
Volgens haar draait de oorlog boven de borden niet zozeer om het eten zelf, maar moeten kinderen hun eigen wil ontdekken en leren hun invloed uit te uitoefenen. “Lusten ze iets niet, voer dan geen strijd, maar geef ook niks anders. Na verloop van tijd beseffen ze: als ik nee zeg, heb ik straks honger”, adviseert Verboom.
Culibaby werd samengesteld door Hans Melissen. Op vrouw.nl vind je een voorbeeld van een babyrecept. De twee reacties nemen het boek niet serieus.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Onlangs schreef het belangrijkste engelse medische tijdschrift dat 3,5 generatie voedingsdeskundigen ons gewoon volledig verkeerd heeft "voorgelicht". Geen wonder dus dat er chaos heerst in voedingsland. En wat kinderen betreft: 't is te zot voor woorden dat geen enkele voedingsdeskundige, laat staan kok schijnt te weten dat de smaakorganen van kinderen een lange ontwikkelingsweg te gaan hebben: een lange fysieke ontwikkelingsweg dus. De smaakorganen doen er zelfs het langst over om "volwassen" te worden: 21 jaar nl. Als je niets weet van die ontwikkeling is het geen wonder dat zoveel kinderen "probleemeters" zijn. Maar eigenlijk moet je praten over volkomen onwetende probleem ouders. Kinderen hebben wat voedsel betreft een benadering nodig die past bij hun leeftijd en de ontwikkeling van hun smaak(organen). Zo moeilijk is dat overigens niet. Een van de grootste fouten die in de op-voeding wordt gemaakt is het kinderen te vragen of ze iets wel dan niet lusten. Ouders zijn ouders om de beslissingen te nemen voor het kind en wat voeding betreft zullen ze moeten uitstralen dat wat ze het kind aanbieden perfect voor het kind is.
Aart, dat is precies zoals het hier ook gaat. Je slooft je uit, inderdaad met een peuter aan je been. Probeert de kleine terrorist bij de levensgevaarlijke pannen weg te houden. Te voorkomen dat opspattend vet in een oogje landt, of erger. En het eind van het liedje is dat de kleine woedend haar bestek op de grond smijt omdat ze eerst de groente moet eten en dan pas vis, ei of vlees krijgt.
Ook je waarneming dat in het begin alles met plezier gegeten wordt en dat het richting de peuterpuberteit almaar slechter wordt, is erg herkenbaar. Wij hebben hier alles totaal volgens het boekje gedaan: natuurlijke bevalling en eindeloos borstvoeding (nou ja 'wij' ;-), twaalf hartverzakkingen dankzij Rapley om uit te komen bij een niet geplande vorm van intermittent fasting: na de lunch 19 tot 20 uur alleen maar water tot het ontbijt.
Maar houd moed, alles komt goed. Met nummer één ging het precies zo en die knaagt tegenwoordig met groot plezier haar berg groenten weg. Maakt niet uit of het andijvie, witlof, spruitjes, snijbiet of spinazie is: allemaal lekker. Alleen champignon, gember en olijf mag ze niet lijden. Maar die blender ik, inmiddels met haar medeweten, door saus of pap en die verdwijnen aldus richting het microbioom.
Waar ik je trouwens niet om benijdt is dat jij er twee tegelijk in deze fase hebt. Behalve dubbele herrie is het ook een extra uitdaging als ze gaan samenspannen.
Eens #10. 'Echte' ouders hebben geen tijd, alleen prioriteit.
Gonneke #4, als je bij de Rapley-methode ook de Heimlich-greep leert zit je goed.
Bij ons ging vast (geprakt) voedsel de eerste zes maanden goed. Zo'n beetje alles aan groente ging er prima in. Daarna begon dat te veranderen.
We hebben gisteren twee peuters asperges voorgeschoteld. De lekkerste van Brabant, dus daar kon het niet aan liggen. Gewoon gekookt, beetje zout, eitje erbij. Heerlijk, kan niet beter. Enthousiasme bij de jongste tafelgenoten was echter ver te zoeken. En dat snap ik best.
Maar we houden vol. En we houden het gezellig. Prijzen de poging het binnen te houden. Volgende keer beter.
Geen kookboek of peuterfluisteraar in de wereld kan mij helpen weerbarstige peuters hun bordje groenten netjes leeg te laten eten. Het is een kwestie van geduld, gezond eten maken en geen alternatieven bieden. En soms even slikken als je je uitgesloofd hebt in de keuken en daar twee vieze gezichten voor terug krijgt.
#1 Aart: dat zou ik ook niet eten nee, laat staan klaarmaken. Een visfilet van 130 gram voor een peuter? Dan zitten ze al meteen vol en eten ze hun groentjes niet. Nee, dat zou een halve moeten zijn met doodgewoon peentjes of erwtjes, of allebei. Niet moeilijk doen, zeker niet voor kinderen. En dan kijk ik nog niet eens naar de alcohol, maar gewoon naar het gedoe om dit gerecht klaar te maken, de spullen die je soms moet zoeken om te pakken te krijgen en dan de opmaak, jemig wat een gefrut. Dat willen kinderen niet, die willen gewoon eten, geen gefrut, dat doen ze al genoeg met hun speelgoed. En ouders willen al helemaal geen gefrut met eten als ze doodmoe van het werk thuiskomen en 2, wat zeg ik soms zelfs 3(papa)kinderen moet gaan voeden.
Hmm Martijn #8... Dan val ik -en met mij een hoop anderen- niet in de categorie 'echte ouder'... Het hebben van werk en kinderen betekent niet zonder meer dat er geen tijd is (wordt gemaakt?) om te koken....